Agustín Díaz Yanes, Solo quiero caminar

Agustín Díaz Yanes, Solo quiero caminar (2008)

http://www.imdb.com/title/tt1078600/

  Την ταινία μου τη σύστησε ο φίλος μου ο Χρήστος Κορακιανίτης. Του άφησα μήνυμα ότι την έβλεπα, και μου απάντησε με μήνυμα, που κατέληγε: «Είμαι περίεργος αν σου άρεσε καθόλου η ταινία. Δεν είναι σινεφίλ πάντως».

  Να του απαντήσω.

  Ναι, μου άρεσε η ταινία. Σίγουρα δεν είναι ταινία σινεφίλ, αλλά μου άρεσε περισσότερο από ότι μου αρέσουν άλλες ταινίες που δεν είναι σινεφίλ και τις βλέπω για χαλάρωση, όταν δεν έχω διάθεση για κάτι πιο «σοβαρό», όπως να διαβάσω ή να δω μια ταινία σινεφίλ. Αφού έγραψα για ένα ιρανικό ντοκιμαντέρ, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να δω μια ταινία μη σινεφίλ.

  Εν τάξει, είχε συναρπαστική πλοκή, άφθονο σασπένς, την παρακολούθησα χωρίς να βαρεθώ. Αυτό όμως που μου άρεσε ήταν ότι οι καλοί και οι κακοί στην ταινία δεν χρωματιζόντουσαν με το απόλυτο μαύρο και το απόλυτο άσπρο. Μου θύμισε μια εισήγησή μου σε ένα συνέδριο στην Πράγα με τίτλο «Ο κακός χαρακτήρας ή το κακό στον χαρακτήρα;».

  Περιέργως κάποιοι Κορεάτες δεν μιλούσαν κορεάτικα αλλά κινέζικα. Μάλλον για το σκηνοθέτη ήταν πιο εύκολο να βρει κινέζους παρά κορεάτες. Εξάλλου μοιάζουν, όπως και οι γλώσσες τους, που για τη συντριπτική πλειοψηφία των θεατών αυτό που άκουγαν ήταν «κινέζικα».