Η ταινία είναι
μεταφορά στην οθόνη του πρώτου μέρους μιας τριλογίας επιστημονικής φαντασίας.
Ο Τόμας ξυπνάει σε
μια κοιλάδα με άγνωστους ανθρώπους, χωρίς να θυμάται ούτε καν το όνομά του.
Λίγο αργότερα θα το θυμηθεί. Η κοιλάδα περιβάλλεται από υψηλά τείχη, πίσω από
τα οποία υπάρχει ένας λαβύρινθος, τον οποίο δεν είναι εύκολο να διασχίσουν.
Κάποιοι από τους δρομείς που το επιχείρησαν χωρίς να τα καταφέρουν και δεν μπόρεσαν
να επιστρέψουν εγκαίρως στην κοιλάδα έχασαν τη ζωή τους, σκοτωμένοι από τους κυνηγούς,
κάποια αποτρόπαια τέρατα σαν γιγάντιες αράχνες.
Συναρπαστική η
πλοκή, με το σασπένς να αιωρείται από την πρώτη στιγμή: θα καταφέρουν να
ξεφύγουν από αυτά τα τείχη, θα καταφέρουν να φτάσουν στην είσοδο του
λαβύρινθου;
Η ταινία δεν είναι
σινεφίλ, όμως είμαι υποχρεωμένος να γράψω γι’ αυτή. Την είδα απόψε με το γιο
μου στα village, θέλοντας
να χρησιμοποιήσω για πρώτη φορά (μάλλον για δεύτερη, την πρώτη φορά που θέλησα
να τη χρησιμοποιήσω για να δω την ταινία «Παίζοντας με τη
φωτιά» της Αννέτας Παπαθανασίου ξέχασα να την πάρω μαζί μου) τη
δημοσιογραφική μου ταυτότητα, σαν μέλος της Ένωσης Κρητικού Τύπου, προτιμώντας
το χουζούρι της πολυθρόνας από την καρέκλα της κινηματογραφικής αίθουσας.
Η ταινία είναι
συναρπαστική, όμως εγώ σαν σινεφίλ είδα την υπόθεση σαν μεταφορά. Δεν ξέρω αν κάνω
υπερερμηνεία, δεν ξέρω αν ήταν στις προθέσεις του συγγραφέα, του σεναριογράφου
ή του σκηνοθέτη, πάντως την κοιλάδα την είδα σαν μεταφορά της γης μας, και τους
κυνηγούς σαν εκτελεστικά όργανα μιας εξωτερικής πανίσχυρης δύναμης που μας ελέγχει.
Έχοντας γράψει ένα ανάλογο μυθιστόρημα το 1990, ανέκδοτο προς το παρόν, μου
ήταν εύκολο να σκεφτώ αυτή τη μεταφορά.
Όπως και να έχει η
ταινία είναι εξαιρετική, κρατώντας τον θεατή σε συνεχή αγωνία. Αξίζει να τη
δείτε.
Posts
No comments:
Post a Comment