Yoshimitsu Morita, Sorekara

Yoshimitsu Morita, Sorekara (1985)

http://en.wikipedia.org/wiki/Yoshimitsu_Morita

http://en.wikipedia.org/wiki/Sorekara_%28film%29

http://www.nytimes.com/movie/review?res=9B0DE4DF1E3CF93BA35757C0A961948260

  Το Sorekara (Then if) είναι μεταφορά στην οθόνη ενός μυθιστορήματος που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά. Τοποθετημένο το 1909, μας παρουσιάζει τον έρωτα του Daisuke και της Mikiyo.

  Δεν ξέρω αν στο μυθιστόρημα γίνεται πιο σαφές, αλλά δεν κατανοούμε επακριβώς την αιτία που εμπόδισε τον Daisuke να ομολογήσει τον έρωτά του στην Mikiyo, αλλά απεναντίας τον έκανε να την προξενέψει στον φίλο του Kaoru.

  Η Mikiyo έχει σοβαρό καρδιακό νόσημα, και ο άντρας της είναι άνεργος. Απευθύνεται στον Daisuke για να τη βοηθήσει οικονομικά. Ο Daisuke συχνάζει σε πορνεία, παραμελώντας τη γυναίκα του. Στην ταινία η παραμέληση της γυναίκας από τον άντρα μας παρουσιάζεται σαν κανόνας στην γιαπωνέζικη κοινωνία, τουλάχιστον εκείνης της εποχής (όπως και σήμερα στο χωριό μου· Ο άντρας στο καφενείο και η γυναίκα στο σπίτι στην τηλεόραση με τα τούρκικα· δυστυχώς, γιατί πιο παλιά υπήρχαν οι αποσπερίδες, οι μαζώξεις των γυναικών μπροστά σε ένα σπίτι στα σοκάκια).

  Θα ξαναμιλήσω πάλι για την πρόσληψη. Ο Vincent Canby (τρίτος σύνδεσμος) μιλάει για πιθανή διπροσωπία της Mikiyo. Όμως, αν θυμάμαι καλά από τη σκηνή της ερωτικής εξομολόγησης, ήταν έρωτας, και η Mikiyo ζητούσε τη βοήθεια ενός φίλου που αγαπούσε. Και η παραμέλησή της από τον Kaoru, μαθαίνουμε στο τέλος, δεν εντάσσεται στον κανόνα στον οποίο αναφερθήκαμε πιο πριν, αλλά στην αίσθηση ότι η γυναίκα του δεν τον αγαπούσε. Όταν ο Daisuke του εξομολογείται τον έρωτά του για την Mikiyo και τον παρακαλάει να του την αφήσει, αυτός αρνείται. Είναι άρρωστη, ως σύζυγος έχει υποχρέωση να τη φροντίσει, πρέπει πρώτα να συνέλθει και μετά. Όμως αυτό που κάνει είναι να γράψει τα πάντα στον πατέρα και στον αδελφό του Daisuke. Αυτοί τον διώχνουν από το σπίτι. Στην τελευταία σκηνή τον βλέπουμε να περπατάει μόνος του με σκυμμένο το κεφάλι· από τη μέση και πάνω, με φόντο τον ουρανό, ενώ ακούγεται η εξαίσια μουσική που τόσο αρέσει στο φίλο μου το Χρήστο Κορακιανίτη που μου σύστησε την ταινία.   

  Το έργο το χαρακτηρίζει ο Canby ως social comedy. Τώρα τι σόι κωμωδία είναι αυτή που όχι μόνο δεν γελάς αλλά ούτε καν χαμογελάς, δεν το καταλαβαίνω. Αγνοώντας τον όρο έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για την ηθογραφική κωμωδία. «…social comedy of manners, which combines satirical and dramatic motifs and uses the stylistic structure of the 19th-century realist classics).

  Εγώ το έργο το προσέλαβα σαν ερωτικό δράμα. Το στυλιζαρισμένο παίξιμο, οι αργοί ρυθμοί και τα μακριά πλάνα παραπέμπουν σίγουρα στην παράδοση του θεάτρου Νο· Και μου άρεσε πάρα πολύ.