Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε
επανέκδοση.
Να ξεκινήσω με ένα σχόλιο για τον τίτλο: δεν
είδα κανένα μυστηριώδες τραίνο. Ναι, υπάρχει ένα τραίνο στο οποίο ταξιδεύουν
ένα νεαρό ζευγάρι από την Ιαπωνία. Η γυναίκα είναι φαν του Έλβις Πρίσλεϋ, ο
οποίος αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τον συνδετικό κρίκο των τριών ιστοριών που
παρακολουθούμε. Ίσως το «Μυστηριώδες ξενοδοχείο» να ήταν πιο κατάλληλος τίτλος,
μόνο που κι αυτό δεν ήταν μυστηριώδες.
Η δομή του έργου μου θύμισε τη δομή του
θεάτρου Νο: Jo, Ha, Kyu, αργά, γρήγορα, πολύ γρήγορα. Η αναλογία βέβαια
δεν είναι απόλυτη, γιατί η ροή των έργων του Jarmusch που είδα, το «Paterson», «Στην παγίδα του νόμου» και το «Ο νεκρός» είναι αργή, largo, το πολύ andante. Περισσότερο έχει να κάνει με το ελάχιστο σασπένς
της πρώτης ιστορίας, το σασπένς που αυξάνεται με τη δεύτερη στην οποία κεντρικό
πρόσωπο είναι μια ιταλίδα που κάποια στιγμή νοιώθει να απειλείται από δυο
άγνωστους, για να κορυφωθεί με την τρίτη ιστορία στην οποία έχουμε και
πυροβολισμό με ένα τραυματία. Όμως η ιστορία αυτή δεν είναι η κλασική του crime, είναι όπως θα έλεγε και ο Νίτσε
«ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη». Ο απελπισμένος από την εγκατάλειψη της φίλης του
πυροβολεί τον καταστηματάρχη, που του ’πρεπε εδώ που τα λέμε, πριν προλάβουν να
επέμβουν οι δυο φίλοι του, που τον πήραν από το μπαρ όπου ήταν ολομέθυστος και
είχε τρομοκρατήσει τους θαμώνες με ένα γεμάτο πιστόλι. Και τώρα πρέπει να
κρυφτούν.
Υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες,
είναι μια εξαιρετική ταινία.
Παραλίγο να το ξεχάσω, βλέποντας την ταινία
πρόσεξα κάτι, μια διαφορά, ή μάλλον αντίθεση, ανάμεσα στην κινέζικη και τη
γιαπωνέζικη γλώσσα, και έκανα μια ξεχωριστή ανάρτηση.
Posts
No comments:
Post a Comment