Ritesh Batra, The sense of an ending (Ένα κάποιο τέλος, 2017)

Ritesh Batra, The sense of an ending (Ένα κάποιο τέλος, 2017)

Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Να πούμε καταρχάς ότι το έργο είναι μια κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Julian Barnes, για το οποίο κέρδισε το βραβείο Booker.

  Το κύριο θέμα του έργου είναι το παρελθόν που κάποιες φορές μας κυνηγά.

  Ο Τόνι παίρνει ένα γράμμα. Η μητέρα της Βερόνικα, μιας παλιάς του συμφοιτήτριας και φίλης, του έχει  αφήσει στη διαθήκη της το ημερολόγιο του Adrian, ενός συμφοιτητή τους με τον οποίο τα έφτιαξε η κόρη της παρατώντας τον. Ο Τόνι τους γράφει μια πικρόχολη επιστολή. Ο Adrian λίγο μετά αυτοκτόνησε. Το ημερολόγιο βρίσκεται στα χέρια της Βερόνικα, η οποία δεν θέλει να του το δώσει. Συναντούνται, και το παρελθόν αναβιώνει, με την κάμερα να μας δείχνει πότε το παρελθόν και πότε το παρόν.

  Υπάρχει και το μοτίβο που έχω συναντήσει κάποιες φορές τώρα τελευταία, οι χωρισμένοι τα ξαναβρίσκουν. Ο Τόνι τα ξαναβρίσκει με τη γυναίκα του η οποία τον είχε παρατήσει πριν χρόνια, αλλά διατηρούσαν σχέσεις. Έχουν εξάλλου και μια κόρη που πρόκειται να γεννήσει.

   Βλέποντας την ταινία και ξέροντας ότι είναι μεταφορά ενός βραβευμένου μυθιστορήματος έκανα κάποιες σκέψεις. Συνήθως η κινηματογραφική μεταφορά υπολείπεται του μυθιστορήματος, ιδιαίτερα αν είναι αριστούργημα. Δεν έχω διαβάσει το μυθιστόρημα, αλλά είμαι σίγουρος ότι συμβαίνει το ίδιο και εδώ. Δεν είχα την αίσθηση της αφηγηματικής ασάφειας που είχα στο «The last step», αλλά ένοιωθα ότι κάτι έλλειπε, κάτι δεν με ικανοποιούσε. Αυτό το «κάτι» που ένοιωθα να λείπει στην πλοκή (για παράδειγμα δεν μας λέγεται γιατί αυτοκτόνησε ο Άντριαν) πιθανόν να μην υπάρχει στο μυθιστόρημα, όπου δεν υπάρχουν αφηγηματικά κενά και οι πληροφορίες είναι πολύ περισσότερες από ό,τι στην ταινία, η οποία σαν «γλώσσα» αλλά και σαν διάρκεια έχει περιορισμένες δυνατότητες. Και το ημερολόγιο δεν το πήρε τελικά ο Τόνι, μένοντας άλυτο το σασπένς για το τι μπορεί να έγραφε μέσα.