Charles Laughton, Η νύχτα του κυνηγού (The night of the hunter, 1955)

Charles Laughton, Η νύχτα του κυνηγού (The night of the hunter, 1955)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Ο Ρόμπερτ Μίτσαμ (συνυπογράφει τη σκηνοθεσία), ακολουθώντας τα χνάρια του «Κ. Βερντού», παντρεύεται χήρες με λεφτά και στη συνέχεια τις σκοτώνει, αφού τους έχει ξαφρίσει την περιουσία τους. Όμως μια του δολοφόνου, δυο του δολοφόνου…

  Διαπιστώνει ότι τα παιδιά ξέρουν πού έκρυψε τα χρήματα από τη ληστεία ο πατέρας τους πριν εκτελεστεί.

  Καλά ο αθεόφοβος, γιατί λήστεψε;

  Γιατί δεν άντεχε να βλέπει άστεγα και πεινασμένα παιδιά στους δρόμους, ήθελε με τα χρήματα της ληστείας να τα βοηθήσει (προφανώς βρισκόμαστε στα χρόνια 1929-1933, την εποχή του μεγάλου κραχ). Όμως μόλις που κατάφερε να ξεφύγει, αφήνοντας δυο νεκρούς πίσω του, με τους αστυνομικούς να είναι στο κατόπιν του. Προλαβαίνει να κρύψει τα χρήματα και να ορκίσει το γιο του να μην πει ποτέ σε κανένα πού είναι κρυμμένα, ακόμη και στη μητέρα του. Όταν μεγαλώσει να τα πάρει για να κάνει μια καλύτερη ζωή.

  Αυτός με τη σειρά του ορκίζει την αδελφή του.

  Καταφτάνουν οι αστυνομικοί και συλλαμβάνουν τον πατέρα.

  Θα καταδικαστεί σε θάνατο.

  Βρίσκεται στο ίδιο κελί με τον Ρόμπερτ Μίτσαμ, που εκτίει ποινή ενός μηνός για κλοπή αυτοκινήτου (μόνο;). Μια βραδιά που παραμιλάει στον ύπνο του ο Μίτσαμ μαθαίνει για τα χρήματα και βάζει σαν στόχο να παντρευτεί τη γυναίκα του, που σε λίγο καιρό θα έμενε χήρα.

  Η «Σαύρα» του Kamal Tabrizi είναι η άκρα αντίθεση του Ρόμπερτ Μίτσαμ. Φυλακισμένος, το σκάει, και μεταμφιέζεται σε ιερωμένο. Κερδίζει την αμέριστη αγάπη των ενοριτών του με τις καλές του πράξεις.

  Ο Μίτσαμ, αντίθετα, είναι πραγματικός ιερωμένος, όμως κάτω από το ράσο κρύβεται ο εγκληματίας.

  Να ήθελε άραγε να σατιρίσει τον κλήρο ο Τσαρλς Λώτον;

  Δεν το νομίζω.

  Πάντως φέρεται σαν αφοσιωμένος ιερέας, με τα τσιτάτα της γραφής αλλά και τη συμπεριφορά του, εκτός από την εγκληματική βέβαια.

  Το θρίλερ της ταινίας είναι η προσπάθειά του να αποσπάσει από τα παιδιά το μυστικό και αυτά να του ξεφύγουν.

  Διαβάζω στη βικιπαίδεια ότι «Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία στην 34η θέση, στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών».  

  Πιστεύω ότι σ’ αυτό επηρέασε το μήνυμα της ταινίας.

  Υπάρχουν παιδιά δυστυχισμένα, άστεγα, που υποφέρουν, και είναι επιτακτική ανάγκη να βρουν φροντίδα. Η ηλικιωμένη κυρία έχει αναλάβει άλλα τρία παιδιά, προσφέροντάς τους προστασία.

  Πολύ καλή ταινία, αν και την 34^η θέση την κατέκτησε, φαντάζομαι, γιατί οι του Αμερικάνικου Ινστιτούτου Κινηματογράφου αγνοούσαν πάρα πολλές κινέζικες και γιαπωνέζικες ταινίες.

  Αλλά είπαμε, αμερικάνικος πολιτισμικός ιμπεριαλισμός.

  Εν τάξει, όχι και στη 34^η θέση, όμως σίγουρα είναι μια εξαιρετική ταινία που αξίζει να τη δείτε αν δεν την έχετε ήδη δει.