Manele Labidi, Ένα ντιβάνι για την Τυνησία (Un divan à Tunis, 2019)

Manele Labidi, Ένα ντιβάνι για την Τυνησία (Un divan à Tunis, 2019)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Από τότε που είδα τις «Σιωπές του παλατιού» της Μουφίντα Τλατλί με ενδιαφέρει ο τυνησιακός κινηματογράφος, έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να μη δω το «Ένα ντιβάνι για την Τυνησία», ξέροντας μάλιστα ότι πρωταγωνιστεί η Goshifteh Farahani.

  Το ντιβάνι αυτό είναι το ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Η Farahani εγκατέλειψε την ιατρική και σπούδασε ψυχαναλύτρια. Όμως οκτώ στους δέκα ψυχαναλυτές στο Παρίσι είναι άνεργοι, έτσι είπε να δοκιμάσει την τύχη της στην πατρίδα της. Μόλις έχει τελειώσει η επανάσταση, και στις εκλογές που ακολούθησαν το μουσουλμανικό κόμμα πήρε το 60% των ψήφων.

  Συνήθως σε τέτοιου είδους ταινίες βλέπουμε τον ψυχαναλυτή να ασχολείται με ελάχιστους πελάτες. Εδώ έχουν πλακώσει ένα σωρό, και η κάμερα μας δείχνει κάποια χιουμοριστικά, δραματικά, σατιρικά επεισόδια που συμβαίνουν κατά τις συνεδρίες, αλλά και έξω απ’ αυτές. Το ίδιο συμβαίνει συνήθως και στις αγγλικές ταινίες, που όπως έχουν τη λέξη cop για τον αστυνομικό, έτσι έχουν και τη λέξη shrink για τον analyst, therapist. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρίσκω τρεις ταινίες που έχουν αυτό τον τίτλο, Shrink. Εγώ είδα τη μια απ’ αυτές. 

  Δυο σασπένς βλέπουμε κυρίως στην ταινία: θα καταφέρει να πάρει τελικά άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος η Farahani; Έχει όλα τα χαρτιά όμως χρειάζεται, λέει και μια συστατική επιστολή από ανώτατο αξιωματούχο. Πού να τον βρει;

  Θα τα φτιάξει τελικά με τον αστυνομικό που της πρότεινε να βγούνε;

  Θα αναφέρω δυο επεισόδια που είχαν πολύ πλάκα.

  Τη σταματάει ο αστυνομικός για αλκοτέστ. -Πλησίασε, της λέει. -Και πού είναι το μηχάνημα που θα φυσήξω; -Δεν υπάρχει μηχάνημα, έχουν γίνει περικοπές στον προϋπολογισμό, θα φυσήξεις στο πρόσωπό μου και εγώ θα καταλάβω αν μυρίζεις οινόπνευμα. 

  Θυμήθηκα μια ιστορία.

  Στην ταβέρνα ο πατέρας επιμένει να πίνει και ο μικρός του γιος. Έχει το λόγο του.

  Τους σταματάνε για αλκοτέστ. Το μηχάνημα ανεβάζει τον δείχτη στα ύψη.

  -Αποκλείεται, εγώ δεν ήπια καθόλου, το μηχάνημά σας είναι χαλασμένο. -Μα… -Για βάλε να φυσήξει και ο γιος μου; Βάζουν το γιο του και φυσάει, πάλι ο δείκτης πολύ ψηλά. -Είδατε που σας τα έλεγα; -Έχεις δίκιο, κάτι έχει πάθει το μηχάνημα.

  Το παρακάτω δεν είναι ανέκδοτο:

  - Γυναίκα, έτσι και πιεις, σ’ έσφαξα.

  Τι να κάνει η καημένη, δεν άγγιξε καθόλου το κρασί, φοβήθηκε μην τη σφάξει ο άντρας της.

  Κατά τα μεσάνυχτα φεύγει η παρέα από την ταβέρνα. Το αντρόγυνο κατευθύνεται στο αμάξι τους. Ο άνδρας ανοίγει την πόρτα του οδηγού και δίνει τα κλειδιά στη γυναίκα του. -Οδήγα.

  Και το δεύτερο.

  -Η γυναίκα μου έκλαιγε ένα μήνα όταν ο αγαπημένος της ήρωας στο τούρκικο σήριαλ που έβλεπε πέθανε.

  Θυμάμαι.

  Πηγαίναμε τότε έκτη δημοτικού. Εγώ και φίλος μου ο Γιώργης χύναμε μαύρο δάκρυ που ο αγαπημένος μας Διαβολάκος του Μικρού Ήρωα σκοτώθηκε από τους Γερμανούς. 

  Πολύ καλή ταινία, θα γελάσετε και θα μάθετε πράγματα για την Τυνησία. 
  By the way, ξέρετε γιατί η Φαραχανί κάνει καριέρα μόνο στη Δύση; 
  Διότι στην πατρίδα της είναι μαύρο πρόβατο, από τότε που εμφανίστηκε γυμνή σε μια ταινία. Μου το είπε ένας φίλος ιρανός, αν μου είπε αλήθεια.