Lewis Milestone, Okinawa, Halls of Montezuma (1951)

Lewis Milestone, Okinawa, Halls of Montezuma (1951)

 

  Ο καρδιολόγος μου δεν κουραζόταν να μου υπενθυμίζει να μην πέφτω για ύπνο πριν περάσουν δυο ώρες από το φαγητό. Εγώ, για διάφορους λόγους, καθυστέρησα σήμερα το μεσημεριανό μου, έφαγα στις 2.30΄. Η λύση ήταν να δω μια ταινία ώστε να μη με πιάσει νύστα και πέσω πριν το δίωρο για σιέστα. Ποια ταινία θα ήταν καλύτερη από μια πολεμική ταινία;

  Φυσικά την είχα ξαναδεί, αλλά πού να τη θυμάμαι. Θυμήθηκα μόνο κάποιες σκηνές.

  Η Οκινάβα είναι το πρώτο, αλλά και το μοναδικό, γιαπωνέζικο νησί που κατέλαβαν οι Αμερικάνοι, μετά από πάρα πολύ σκληρές μάχες. Αυτός ήταν ένας από τους παράγοντες που μέτρησαν στην απόφαση να ριχθεί η ατομική βόμβα. Οι ιάπωνες ήταν αποφασισμένοι να αμυνθούν μέχρις εσχάτων, οι απώλειες θα ήταν τεράστιες.

  Παρά το ότι χρησιμοποιήθηκαν ντοκιμαντερίστικες σκηνές, η ταινία δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες σκηνές μάχης. Περισσότερο βλέπουμε το αμπρί να ταράζεται από τις ρουκέτες και να πέφτουν δοκάρια και χώματα από την οροφή.

  Το στόρι είναι σαν αυτό που είδαμε και στη «Λεπτή κόκκινη γραμμή» του Τέρενς Μάλικ. Έπρεπε να καταληφθεί ένας λόφος. Αντιμετώπιζαν καταιγιστικά πυρά με ρουκέτες. Από πού προέρχονταν; Δεν μπορούσαν να εντοπίσουν. Έστειλαν μια ομάδα, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Richard Widmark, έχοντας ως αποστολή είτε να εντοπίσουν από πού προέρχονταν τα πυρά είτε να πιάσουν αιχμαλώτους και να προσπαθήσουν να τους αποσπάσουν την πληροφορία.

  Τα φλας μπακ με σκηνές από την πατρίδα, καθώς και το «παρά πέντε», είναι συνηθισμένα κλισέ. Στο παρά πέντε κατάφεραν, από λόγια των γιαπωνέζων αιχμαλώτων που τους ξέφυγαν και από ένα σχεδιάγραμμα που βρήκαν στην τσέπη ενός απ’ αυτούς, να εντοπίσουν από πού προέρχονταν τα πυρά. Η σχεδιασμένη επίθεση των 20.000 ανδρών είχε ήδη ξεκινήσει όταν άρχισαν να έρχονται τα αεροπλάνα και να βομβαρδίζουν τη θέση από όπου εξακοντίζονταν οι ρουκέτες.

  Αυτό που δεν είδαμε είναι το άλλο κλισέ, η γυναίκα ή η αρραβωνιαστικιά που τους περιμένει.

  Είδαμε όμως κάτι άλλο, ένα πρωτότυπο θέμα.

  Στην ταινία «Ένας υπέροχος γείτονας» που παίζεται από προχθές το θέμα είναι η διαχείριση του θυμού. Εδώ το θέμα είναι – ποιο άλλο – η διαχείριση του φόβου. Ο φόβος ήταν η αιτία του τραυλίσματος του Ρόμπερτ Βάγκνερ, το οποίο θεράπευσε ο καθηγητής του Richard Widmark, λίγα χρόνια πριν στην πατρίδα. Όμως ο φόβος δεν τον είχε εγκαταλείψει εντελώς, και τώρα βέβαια, όπως είναι φυσικό, έχει αναζωπυρωθεί. Αλλά θα τον διαχειριστεί αποτελεσματικά, με τη βοήθεια του Widmark.

  Αλλά, όπως αποκαλύπτεται σχεδόν αμέσως μετά, και ο Widmark πρέπει να διαχειριστεί το δικό του φόβο, που όμως εκδηλώνεται μόνο ψυχοσωματικά, με ημικρανίες. Τα χάπια είναι μια αποτελεσματική λύση, και ο νοσοκόμος τού τα δίνει εντελώς απρόθυμα. Σε μια αποφασιστική σκηνή τον βλέπουμε να πετάει κάτω το κουτί με τα χάπια και να το τσακίζει με τη μπότα του, και στη συνέχεια να προχωρεί.

  Μου άρεσε πολύ η ταινία, και η βαθμολογία στο IMDb, 6,6, δείχνει ότι άρεσε και σε πολλούς άλλους.