Édouard Molinaro, Το κλουβί με τις τρελές (La cage aux folles, 1978)

Édouard Molinaro, Το κλουβί με τις τρελές (La cage aux folles, 1978)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Το κλουβί με τις τρελές, έτσι ονομάζεται το night club των ομοφυλόφιλων, ιδιοκτησία του Ούγκο Τονιάτσι, ο οποίος μένει με το φίλο του τον Μισέλ Σερώ (Ο Σερώ είναι ο ερωμένος και ο Τονιάτσι είναι ο εραστής, κατά την ορολογία του Πλάτωνα στο «Συμπόσιο»). Δυο πηδήματα όλα κι όλα, με απόσταση δυο νυχτερινών ωρών, ήταν αρκετά για να του χαρίσουν ένα γιο. Η μητέρα του τον εγκατέλειψε, τι να κάνει δίπλα σε έναν ομοφυλόφιλο άντρα; Όμως έκανε κακά που δεν ενδιαφέρθηκε για το γιο της, είκοσι χρόνια τώρα.

  Ο γιος είναι πια παλικαράκι, φοιτητής, ερωτευμένος με μια συμφοιτήτριά του με την οποία σχεδιάζουν να παντρευτούν. Το λέει στο πατέρα του και του έρχεται κεραμίδα. Το ίδιο έρχεται κεραμίδα και στον πατέρα της κοπέλας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αντιμετωπίζει και άλλο πρόβλημα: ο πρόεδρος του κόμματος του οποίου είναι αντιπρόεδρος πέθανε στην αγκαλιά μιας πόρνης. Δεν θα ήταν δα και τόσο τρομερό το σκάνδαλο αν το κόμμα δεν ονομαζόταν «Ένωση για την ηθική τάξη». Λαυράκι οι δημοσιογράφοι, θα τον βάλουν σε μπελάδες.

  Δεν είδα να γελάω στην αρχή της ταινίας, όμως σιγά σιγά τα κωμικά επεισόδια αυξήθηκαν για να φτάσουμε στο τέλος σε ένα εντυπωσιακό κρεσέντο. Τα κωμικά επεισόδια δημιουργούνται κυρίως από τις προσπάθειες του Τονιάτσι να πείσει τον Σερώ να εγκαταλείψει τους θηλυπρεπείς τρόπους του, γιατί θα τους επισκεφτούν για να τους γνωρίσουν τα πεθερικά του.

  Είναι αυτονόητο ότι δεν θα τα καταφέρουν.

  Αναρωτιόμουν πώς θα λύσει αυτό το μπέρδεμα ο σκηνοθέτης και να οδηγήσει στο happy end, το γάμο των δυο νέων, μια και πρόκειται για κωμωδία. Έμεινα έκπληκτος. Το έλυσε όπως περίπου ο Μέγας Αλέξανδρος τον γόρδιο δεσμό. Ή, για να το διατυπώσουμε με όρους αφηγηματολογίας, με αφηγηματικά κενά.

  Σήμερα αυτή η διακωμώδηση των ομοφυλόφιλων με τους θηλυπρεπείς τρόπους ξενίζει.

  Θυμάμαι μια σκηνή στο Ηράκλειο, όπου είχαμε μείνει μια βραδιά για να καταθέσουμε τα χαρτιά μας για τις πανελλαδικές. Τρώγαμε σε ένα εστιατόριο, νομίζω στο λιμάνι. Περνάει ένας ομοφυλόφιλος, συνάμενος κουνάμενος, και κάποιος του πετάει το πείραγμα για να εισπράξει την οργισμένη απάντηση: -Άμε στο διάβολο.

  Θυμήθηκα και το ανέκδοτο εκείνης της εποχής, είπαμε, σήμερα έχουμε εγκαταλείψει την ομοφοβία, δεν βγαίνουν πια τέτοια ανέκδοτα.

  Ο ομοφυλόφιλος βλέπει κόσμο μαζεμένο. Περίεργος πλησιάζει και ρωτάει: -Καλέ τι γίνεται εδώ; -Σφάξανε ένα πούστη. Και αυτός, χοντραίνοντας τη φωνή του: -Καλά του κάμανε.

  Να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι καθόλου ομοφοβικός, το αντίθετο μάλιστα. Αλλά απολαμβάνω ένα καλό ανέκδοτο όπως απολαμβάνω και ένα καλό μυθιστόρημα, ανεξάρτητα αν συμφωνώ με τις απόψεις του συγγραφέα.

  Δεν είμαι ο μόνος. Το ότι ο Έζρα Πάουντ κατέχει μια κορυφαία θέση στην παγκόσμια λογοτεχνία είναι μια απόδειξη.