Mohsen Gharaie, Blockage (2017)

Mohsen Gharaie, Blockage (2017)

 

  Θα το ξαναγράψω, πιστεύω ότι το σενάριο είναι εντελώς υποτιμημένο σε σχέση με τη σκηνοθεσία. Καθώς έβλεπα την ταινία μου ήλθε στο μυαλό μια μεταφορά. Μπορείτε να φανταστείτε μια θεατρική παράσταση, όπου στη διαφήμισή της να αναγράφεται: Director John Do, writer, William Shakespeare;

  Είδα την ταινία όχι γιατί ήταν έργο του Mohsen Gharaie αλλά γιατί το σενάριο ήταν του Saeed Roustayi, του οποίου η ταινία «6.5, εκτός ελέγχου» προβλήθηκε πριν ένα μήνα στις ελληνικές αίθουσες. Άραγε έχει την ίδια εμμονή με τα ναρκωτικά;

  Όχι, τα ναρκωτικά δεν εμφανίζονται σ’ αυτή την ταινία, όμως το υποκείμενο θέμα της φτώχειας που οδήγησε τους ήρωές του στα ναρκωτικά, είναι αυτό που πυροδοτεί τη δράση.

  Ο Ghasem δουλεύει στην δημοτική αστυνομία. Όμως έχουν ανακαλύψει ότι λαδώνεται από μικροπωλητές για να κάνει τα στραβά μάτια και ετοιμάζουν την απόλυσή του. Πώς θα ζήσει μετά;

  Ένα φορτηγό που θα φορτώνει ανακυκλώσιμο υλικό είναι μια καλή περίπτωση. Σκέφτεται να το αγοράσει με την προίκα της γυναίκας του. Όμως αυτή αρνείται, αρκετά έχουν μείνει στο σπίτι του πεθερού της, θέλει να αγοράσουν σπίτι. Ο Ghasem όμως επιμένει για το φορτηγό. Αυτή τον απειλεί ότι θα κάνει έκτρωση. Μάλιστα κάποια στιγμή πηγαίνει να την κάνει, και ο Ghasem είναι τρομοκρατημένος όταν το μαθαίνει. Όμως τελικά υπαναχώρησε, φοβήθηκε την ένεση που θα της έκαναν.

  Ενδιάμεσα βέβαια θα παρακολουθήσουμε μια ιστορία, ένα κλεμμένο κινητό, κάποια χρήματα που βρέθηκαν, που θα δώσουν μια αστυνομική πλοκή στην ταινία.  

  Μου έκαναν εντύπωση οι σκηνές βίας, λεκτικής αλλά και πραγματικής. Μου ήταν γνωστές και από τις δυο προηγούμενες ταινίες του Ρουσταγί. Συμπτωματικά διάβαζα τώρα το κεφάλαιο για τους «παλληκαράδες» της «Κοινωνικής ιστορίας του ιρανικού κινηματογράφου» του Hamid Naficy. Είναι το ένα από τα δυο είδη (το άλλο είναι τα «έργα της κατατσαρόλας», stewpot, λαϊκά μελοδράματα και κωμωδίες) του filmfarsi, του εμπορικού ιρανικού κινηματογράφου, αλλά όχι μόνο. Σ’ αυτό το είδος, οι διαπληκτισμοί και οι σκηνές βίας είναι τα συνηθισμένα μοτίβα, όπως στον δυτικό κινηματογράφο είναι τα κυνηγητά, με αυτοκίνητα συνήθως, και οι πυροβολισμοί. Οι όποιες συγκρούσεις σ’ αυτόν δεν γίνονται με γρονθοκοπήματα και μαχαιρώματα, αλλά με τις πολεμικές τέχνες των κινέζων.