Αννίτα A. Νικολάου, Ελένη η πόρνη, ένας άγγελος στην κόλαση

Αννίτα A. Νικολάου, Ελένη η πόρνη, ένας άγγελος στην κόλαση, Κύπρος 2007, ιδιωτική έκδοση, σελ. 304

 

  Η Ελένη η πόρνη βιάστηκε από τον πατέρα της με την ανοχή της μητέρας της. Αμέσως μετά όμως η μητέρα της την εγκατέλειψε.

  Μου θύμισε ένα ανάλογο περιστατικό που είδα στην τηλεόραση. Ρωσίδα η μητέρα, δίνει στην κόρη της ένα χαρτί και της λέει «κράτα το μέχρι να επιστρέψω». Το κρατάει η κόρη, περιμένει τη μητέρα, δεν έρχεται, ανοίγει από περιέργεια το χαρτί και διαβάζει το ανατριχιαστικό: «Σε εγκαταλείπω». Το αφηγείται η ίδια μπροστά στην κάμερα.

  Η Ελένη από σύμπτωση κατέληξε σε πορνείο, και ο άγγελος βρέθηκε στην κόλαση.

  Η Νικολάου διεκτραγωδεί τη φρικτή ζωή της στο πορνείο. Η κακομεταχείριση από την πατρόνα και τους πελάτες ήταν καθημερινή. Ένας έρωτας κάνει δυο φορές της εμφάνισή του, όμως και τις δυο φορές θα εξαφανισθεί. Η δεύτερη φορά μας θυμίζει την Μαργαρίτα Γκωτιέ, την «Κυρία με τις καμέλιες». Υπακούει στην επιθυμία του πατέρα να εγκαταλείψει το γιο του για να μην του καταστρέψει την καριέρα. Του έχει μια πλούσια νύφη. Όμως ο γιος δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του την Ελένη. Δεν θα την παντρευτεί, ούτε και καμιά άλλη, και ο πατέρας του θα μετανιώσει γι’ αυτό που έκανε, μη έχοντας ένα εγγονάκι να σφίξει στην αγκαλιά του. Ετοιμοθάνατος θα εξομολογηθεί την αμαρτία του στο γιο του ο οποίος θα τρέξει αμέσως να τη βρει. Όμως τον προλαβαίνει ο θάνατος. Η Ελένη θα βρεθεί κοντά του στις τελευταίες του στιγμές.

  Και τώρα κάποια αποσπάσματα, όπως το συνηθίζουμε.

  «Γιατί μόνο μερικές απ' αυτές, ελάχιστες τα καταφέρνουνε στην πορεία τους να βρούνε έναν άντρα που είτε από συμπόνια και συμπάθεια, είτε από έρωτα, τις τραβάει προς τα έξω, προς το φως και την ελευθερία. Πολλές όμως μείνανε εκεί μέσα ριζωμένες ως το τέλος που ήρθε ο θάνατος να τις ξεκουράσει».  

  Μια απ’ αυτές ήταν και η μητέρα του «Όμορφου μωρού» στην ταινία του Λουί Μαλ. Μυθοπλασία σ’ αυτή, όμως έχω υπόψη μου και μια πραγματική περίπτωση.

  Θυμήθηκα τώρα, μια ιστορία που μου την είπε φίλος χωριανός στα φοιτητικά μας χρόνια.

  Κύπριος συμφοιτητής του ερωτεύτηκε μια πόρνη. Έλεγε συνέχεια στην παρέα «πρέπει να τη βοηθήσουμε, πρέπει να τη βοηθήσουμε». Αποκαλύφτηκε ότι η βοήθεια που θα της πρόσφερε ο ίδιος θα ήταν να την παντρευτεί. Οι γονείς του ήλθαν από την Κύπρο, κάτι τον πότισαν και τον έκαναν ζόμπι, έτσι κατάφεραν και τον έβαλαν στο αεροπλάνο για την επιστροφή στην πατρίδα.

  «Γιατί η Ελένη σ’ όλες τις ερωτικές συνευρέσεις της με τους άντρες δεν τους κοίταζε στα μάτια. Το ταβάνι κοίταζε. Κι άφηνε να της κάνουνε ό,τι ήθελαν, να την πάρουνε όπως ήθελαν, χωρίς να αισθάνεται ή να απολαμβάνει τίποτα».

  Ήταν πράγματι έτσι; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι με μια τέτοια στάση απέναντι στους πελάτες ήταν το πρώτο όνομα στην πλατεία Ηρώων, την πλατεία με τα πορνεία.

  «Πολύ σκληρή ήτανε η πατρόνα της. Δεν ήθελε να χάσει τα λεφτά της. Άρρωστες ή όχι οι κοπέλες της, εκείνην δεν την ένοιαζε ποσώς. Τις έβλεπε μόνο σαν μηχανές εκκοπής λεφτών».

  Το διάβασα πριν δυο τρεις μήνες:

  Η escort κατάγγειλε τον εργοδότη της ότι ενώ ήταν φορέας του κορονοϊού την υποχρέωνε να δέχεται πελάτες.

  «- Τ’ αγόρια στην ηλικία των δεκαπέντε ψάχνονται. Είναι η περίοδος των αναζητήσεων και θέλουνε να λύσουνε το μυστήριο που λέγεται «γυναίκα». Εμείς οι πουτάνες της Πλατείας ξέρεις τι είμαστε; Το γεφύρι είμαστε πάνω από το οποίο περνάνε για να πάνε στην αντίπερα όχθη με κάμποση πείρα στο γυναικείο κορμί, έτοιμοι να κατακτήσουνε τη γυναίκα της ζωής τους. Ευγνωμοσύνη έπρεπε να μας χρωστά η κοινωνία και όχι να τα βάζουνε με μας».

  Σωστοοοοοοό!

  «Σε μία σχέση να μη δίνεις ποτέ όλη την καρδιά σου. Πρέπει να κρατάς για σένα ένα μικρό κομμάτι της. Γιατί, αν τελειώσει αυτή η σχέση θα μπορείς να πάρεις εκείνο το κομμάτι που σου απόμεινε και να φύγεις μακριά, για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις».

  Κι αυτό σωστό.

  «-Να επιδοθείς σε αθλήματα, να κολυμπάς, να τρέχεις, να παίζεις ποδόσφαιρο κι όταν το πουλί σου ξεσηκώνεται όπως τώρα, να το ηρεμείς με κρύο ντους. Αυτά σου λέει η πουτάνα η Ελένη…».

  Άκουσα και τον Ασκητή να λέει τα ίδια πράγματα σε ένα βίντεο στο youtube, με το επιχείρημα ότι μπορεί κανείς να παγιδευτεί στον αυνανισμό και να μην αναζητήσει σεξουαλικό σύντροφο.

  Και αν κάποιος ή κάποια, για οποιοδήποτε λόγο, δεν τα καταφέρει, είτε γιατί είναι άσχημος/η, είτε γιατί είναι φτωχός/ή, ή δεν ξέρω για ποιο άλλο λόγο;

  Εγώ διάβασα άλλα πράγματα σε κάποιο από τα βιβλία που μετέφρασα για τον συγχωρεμένο το Θάνο το Γραμμένο (εκδόσεις Θυμάρι), όμως να μην επεκταθώ.

  «- Είμαι πουτάνα στο σώμα ρε, στην ψυχή όχι».

  Αυτή την ατάκα την διαβάζουμε κάμποσες φορές. Με ξενέρωσε, γιατί διαιωνίζει το στερεότυπο που υπάρχει για τις πόρνες, αρκετά μακριά από την πραγματικότητα. Οι πόρνες είναι οι γυναίκες της διπλανής πόρτας, που είτε σπρώχτηκαν σ’ αυτό το επάγγελμα το οποίο θεωρείται ανυπόληπτο, είτε το επέλεξαν ως πιο προσοδοφόρο. Κάποιες είναι καλόψυχες, κάποιες είναι κακόψυχες, όπως όλοι μας άλλωστε, θα έλεγα στα ίδια ποσοστά. 

  «Τα μάτια του! Θεέ μου, τα μάτια του! Βαθιά γαλάζια θάλασσα σε ώρα νηνεμίας ήτανε τα μάτια του, που τη μαγνήτιζαν με τη γλυκύτητά τους και δεν μπορούσε να σηκώσει το βλέμμα της από πάνω τους».

  Μιλάει η ερωτευμένη Ελένη.

  «Κανένας, μα κανένας άντρας όταν μπαίνει σε 'κείνον το χώρο δε δίνει σημασία για την ψυχή μιας πόρνης. Μόνο σαν σκεύος ηδονής τη βλέπει και σαν τίποτε άλλο».

  «Κανένας…». Πώς είναι τόσο σίγουρη;

  Ένα λογικό λάθος είναι το λάθος της γενίκευσης. Το ότι το επαγωγικό συμπέρασμα δεν ισχύει πάντα το κατέδειξε με ένα πολύ ωραίο παράδειγμα ο Μπέρτραντ Ράσελ στο βιβλίο του «Η ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας».

  Μου άρεσε πολύ το βιβλίο, ιδιαίτερα το τμήμα του με το ρομάντζο. Το ότι γυρίστηκε σήριαλ δεν με εξέπληξε. Ούτε και το ότι η Ελένη Σωκράτους έκανε μήνυση στη συνέχεια ζητώντας αποζημίωση δύο εκατομμύρια λίρες, διαβάζω κατά καιρούς ανάλογες περιπτώσεις.

   Ένας από τους σχετικούς συνδέσμους που βρήκα στη google καταλήγει:

  «Στην έκθεση απαίτησής της η ενάγουσα καταλήγει πως έχει υποστεί ψυχική αναστάτωση και ταλαιπωρία ως αποτέλεσμα των λεπτομερειών της προσωπικής της ζωής, που έγιναν ή δεν έγιναν στην πραγματικότητα και ότι η ιδιωτική της ζωή βρέθηκε στο επίκεντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος».

  Δεν δικαιώθηκε. Η Ελένη στο βιβλίο λέγεται Ευαγγέλου και όχι Σωκράτους, και υπάρχουν και άλλες πόρνες με το όνομα Ελένη με τις οποίες προφανώς συζήτησε η συγγραφέας για να φτιάξει τη μυθιστορηματική βιογραφία της. 

  Θυμήθηκα τώρα και το μυθιστόρημα του Φιτζέραλντ «Τρυφερή είναι η νύχτα». Παραθέτω ένα απόσπασμα από την ανάρτησή μου.

  «Ο νεαρός ψυχίατρος Ντικ ερωτεύεται και παντρεύεται την Νικόλ, μια ασθενή του. Τα ψυχολογικά της προβλήματα προέρχονται από την μοναδική ερωτική επαφή που είχε με τον πατέρα της. Ο θάνατος της μητέρας της και γυναίκας του τους παραέφερε κοντά. Ο πατέρας νοιώθει απελπισμένος που αφέθηκε να παρασυρθεί. Η μικρή προσπαθεί να τον παρηγορήσει: «Δεν πειράζει μπαμπά, μη στενοχωριέσαι. Δεν πειράζει» (σελ.28). Όμως το τραύμα που της προκάλεσε ήταν βαθύ.

  Και το δικό του. Θα πεθάνει αλκοολικός».

  Πολύ ωραίο το βιβλίο της Αννίτας Νικολάου, θα σας συγκινήσει.