Anahita Ghazvinizadeh (1989 - )

Anahita Ghazvinizadeh (1989 - )

 

   Ιρανή της διασποράς, η Αναχίτα Γκαζβινιζαντέ, επίκουρη καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Iowa με διδακτικά αντικείμενα το σενάριο και την παραγωγή φιλμ, γύρισε τρεις ταινίες μικρού μήκους πριν γυρίσει την πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους, το «They».

  Η Γκαζβινιζαντέ έχει μια ποιητική αίσθηση του πλάνου. Προτιμάει τα εξωτερικά γυρίσματα όπου στήνει τους ήρωές της σε ένα καταπράσινο περιβάλλον. Κάποιες φορές μάλιστα στήνει την κάμερα και «φωτογραφίζει» μια καταπράσινη θέα, όπως στο αρχικό πλάνο του «They» όπου βλέπουμε μια συστάδα δένδρων με ένα γάτο κάτω από ένα απ’ αυτά, ενώ ακούμε την απαγγελία ενός ποιήματος από τον κεντρικό ήρωα, ένα μικρό παιδί που έχει αμφιβολία ως προς τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Με κάποιες ορμόνες παίρνει παράταση της παιδικής του ηλικίας μέχρι να αποφασίσει. Όμως έχουν περάσει δυο χρόνια, είναι πια καιρός.

  Κρίνοντας και από την πρώτη μικρού μήκους ταινία της «Όταν το παιδί ήταν παιδί» όπου βλέπουμε επίσης ένα μικρό παιδί να φοράει τα ρούχα της μητέρας του σε ένα παιχνίδι ρόλων που παίζουν τα παιδιά της πολυκατοικίας, αλλά και να φιλάει το αγοράκι με το οποίο υποτίθεται θα έβγαινε ραντεβού, πρέπει να την απασχολεί το θέμα του σεξουαλικού προσανατολισμού.

  Το φόντο στο «They» είναι η ζωή των Ιρανών της διασποράς και συγκεκριμένα εκείνων που ζουν στις ΗΠΑ, όπως και στο «Τι έμεινε» (2016), ταινία ενός project που έχει σαν θέμα την ευαισθητοποίηση στο θέμα της κακοποίησης γυναικών και νέων. Η «Βελόνα» (2013) την οποία είδαμε στο vimeo έχει σαν θέμα τον χειρισμό των νέων από τους μεγάλους, που πρέπει να υποκύπτουν στις επιθυμίες τους.

  Στο «Πενθώντας» (2011) του Morteza Farshbaf το στόρι δεν είναι δικό της, όμως το θέμα την ενδιέφερε, γι’ αυτό έγραψε και το σενάριο. Ένα παιδί κωφάλαλων, όταν σκοτώθηκαν οι γονείς του, «πενθεί» όχι μόνο για το θάνατό τους αλλά και για τη μοίρα που τον περιμένει, καθώς οι κηδεμόνες του συζητούν πώς να τον ξεφορτωθούν πασάροντάς τον σε άλλο συγγενή.