Mohsen Tanabandeh, The oath (2018)

Mohsen Tanabandeh, The oath (2018)

 

  Ποιος είναι ο όρκος;

  Θα ορκιστούν ότι ο Bahman σκότωσε τη γυναίκα του.

  Η αδελφή της η Razieh έπεισε όλο της το σόι να ορκιστούν στο δικαστήριο. Αυτός ο όρκος θα σφραγίσει τη θανατική του καταδίκη.

  Να μην δεχτούν χρηματική αποζημίωση;

  Γι’ αυτούς που δεν ξέρουν, στο ισλάμ υπάρχει και το οικογενειακό δίκαιο. Αν δεχθεί η οικογένεια του σκοτωμένου να αποζημιωθεί από την οικογένεια του φονιά, ο φονιάς γλίτωσε την εκτέλεση.

  Όχι, η αδελφή της είναι ανένδοτη. Εξάλλου η αποζημίωση είναι η μισή από εκείνη που θα εισέπρατταν αν επρόκειτο για άντρα.

  Το ίδιο γίνεται και στα ατυχήματα, για ένα σπασμένο χέρι για παράδειγμα η γυναίκα θα εισπράξει τη μισή αποζημίωση από ό,τι ένας άντρας.

  Η υπόθεση τραβούσε σε μάκρος. Αφού αναβλήθηκε για δεύτερη φορά, επιτέλους θα εκδικαστεί μετά από πέντε χρόνια. Το δικαστήριο δεν ήταν απόλυτα πεπεισμένο για την ενοχή του Bahman, η μαρτυρία ενός ανήλικου δεν μετράει, και η μαρτυρία μιας γυναίκας μετράει το μισό από ό,τι η μαρτυρία ενός άντρα. Η γυναίκα πάντα το μισό.

  Ο Χοσρόης ο άντρας της προσπαθεί να τη μεταπείσει. Τι θα κερδίσει από την εκδίκηση; Μάλιστα την απειλεί ότι αν ορκιστεί θα τη χωρίσει και θα πάρει το παιδί.

  Έτσι εύκολα;

  Έτσι.

  Παλιά ο άντρας έλεγε τρεις φορές «σε χωρίζω, σε χωρίζω, σε χωρίζω» και έπαιρνε αυτόματα διαζύγιο. Φαντάζομαι δεν γίνεται ακριβώς το ίδιο σήμερα, όμως το δικαστήριο μεροληπτεί συχνά υπέρ του άντρα, και το παιδί το παίρνει αυτός. Είχα διαβάσει παλιά ότι οι μουσουλμάνες στη Ροδόπη και την Κομοτινή είχαν πρόβλημα, γιατί ενώ οι ελληνίδες, σε περίπτωση διαζυγίου, έπαιρναν στις 90% των περιπτώσεων την επιμέλεια των παιδιών, στις ίδιες τα ποσοστά ήταν ακριβώς τα αντίστροφα.

  Αργότερα θα μάθουμε το λόγο για τον οποίο επέμενε.

  Ο Χοσρόης που έχει φάρμα βίαζε μια νεαρή αφγανή που εργαζόταν σ’ αυτό. Τη βίαζε γιατί μπορούσε να την εκβιάζει, ήταν παράνομη στη χώρα, όπως και οι δικοί της. Όμως κάποτε δεν άντεξε, τα είπε στην κουνιάδια του, τη γυναίκα του Bahman, η οποία ήλθε στα κρυφά και με το κινητό της πήρε τη σκηνή που ο γαμπρός της ετοιμαζόταν να τη βιάσει. Αυτή τη φώναξε για βοήθεια, εμφανίστηκε, λογομάχησε μαζί του, αυτός την κτύπησε πάνω στον καυγά, αυτή ζαλίστηκε, αλλά δεν φάνηκε να έχει τίποτα το σοβαρό. Ένας νεαρός τη μετέφερε με το μηχανάκι του όπου την παρέλαβε ο άντρας της. Στο αμάξι αυτή ζαλίστηκε πάλι, ακούμπησε το κεφάλι της στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου. Σε λίγο ο άντρας της, με τον οποίο είχε πάλι διαπληκτιστεί γιατί οι σχέσεις τους δεν ήταν καλές, διαπιστώνει ότι ήταν νεκρή.

  Είχε απειλήσει σε κάποιον από τους καυγάδες τους ότι θα τη σκοτώσει. Όμως είναι αυτό απόδειξη;

  Όλα αυτά ετοιμάζεται να τα αποκαλύψει η αφγανή στο δικαστήριο, δεν ήθελε να καταδικαστεί σε θάνατο ένας αθώος.

  Και αυτός;

  Προσπάθησε να τη σκοτώσει για να αποτρέψει την κατάθεσή της. Όμως αυτή απλά τραυματίστηκε, και τώρα τον καταζητεί η αστυνομία.

  Τελικά πλήρωσε για το έγκλημά του;

  Αρκετό σπόιλερ έκανα, δεν θα το πω και αυτό. Πάλι όμως, όπως ο Ποκοπίκο στο «Γκαούρ Ταρζάν» (να μην ξαναγράφω το επεισόδιο) θα σας δώσω μια ένδειξη. Τιμωρήθηκε με ένα τρόπο παρόμοιο με τον τρόπο που τιμωρήθηκε η Φραγκογιαννού.

  Και ποια είναι αυτή η Φραγκογιαννού;

  Είναι η φόνισσα στο ομώνυμο διήγημα του Παπαδιαμάντη.

  Όσοι το έχετε διαβάσει θα ξέρετε. Όσοι δεν το έχετε διαβάσει αξίζει να το διαβάσετε, είναι το αριστούργημά του.

  Μα τι λες τώρα, εμείς είμαστε από τους έλληνες εκείνους που δεν διαβάζουν (50%).

  Εν τάξει, δεν θέλετε να το διαβάσετε, διαβάστε τουλάχιστον την ανάρτησή μου όπου γράφω πώς πέθανε.

  Ένα μεγάλο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται μέσα στο λεωφορείο που τους μεταφέρει. Υπάρχουν αρκετοί διαπληκτισμοί, και μάλιστα τόσο έντονοι που δεν προλάβαινα τους υπότιτλους. Δυο νεαροί ερωτευμένοι τους παρακολουθούν εντελώς αποστασιοποιημένοι.

  Και στις ταινίες του Saeed Roustayi είδαμε πολλούς διαπληκτισμούς, και όχι μόνο λεκτικούς, που προφανώς οφείλονται στην κινηματογραφική παράδοση των «παληκαράδων», το ένα από τα δυο είδη του filmfarsi, του εμπορικού ιρανικού κινηματογράφου. Φαίνεται ότι στους ιρανούς αρέσουν τέτοιες σκηνές. Και, τώρα που το σκέφτομαι, και σε άλλες ιρανικές ταινίες έχω δει αρκετούς διαπληκτισμούς.

  Πολύ καλή ταινία με ολότελα εντυπωσιακό τέλος, ειδικά το επεισόδιο κατά το οποίο ο Χοσρόης τιμωρήθηκε.   

  Ο «Όρκος» είναι η δεύτερη ταινία του Tanabandeh. Η πρώτη του είναι η «Guiness». Μόλις μου βρει υπότιτλους το imvbox.com θα τη δω. Αγγλικούς εννοείται, γιατί για ελληνικούς, θα πρέπει να περιμένω τουλάχιστον τρεις ζωές.