Θόδωρος Αγγελόπουλος, Η εκπομπή (1968)

Θόδωρος Αγγελόπουλος, Η εκπομπή (1968)

 

  Θα προβληθεί αύριο Τετάρτη, 29 Μαρτίου, στη Δανειστική Βιβλιοθήκη του Μύρτου

  Η «Εκπομπή» είναι μια μικρού μήκους ταινία, 23 λεπτών.

  Είναι μια σατιρική ταινία που σατιρίζει τις διαφημίσεις και τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.

  Αντιγράφω από τον σύνδεσμο στον οποίο παραπέμπω, που έτσι κι αλλιώς δεν θα ανοίγατε να διαβάσετε.

  «Μια ομάδα δημοσιογράφων ζητά στο δρόμο από τους περαστικούς να τους ορίσουν τα χαρακτηριστικά που, κατά τη γνώμη τους, συνθέτουν τον «ιδανικό άνδρα», ενώ, βάσει των απαντήσεων, ένας σχεδιαστής φτιάχνει ένα είδος identikit. Στη συνέχεια, οι ίδιοι δημοσιογράφοι ψάχνουν ανάμεσα στον κόσμο τον άντρα που ανταποκρίνεται σ’ αυτή την περιγραφή. Ανακαλύπτουν έναν μικροαστό, λίγο σεξομανή, ο οποίος πετάει απ’ τη χαρά του όταν του ανακοινώνουν ότι έχει επιλεγεί ως ο «ιδανικός άνδρας» κι έχει κερδίσει ως βραβείο να περάσει μια νύχτα με μια ντίβα του κινηματογράφου. O μικροαστός ετοιμάζεται με μεγάλη ανυπομονησία για το ραντεβού, αποκρύπτοντας το γεγονός από τη σύζυγο, αλλά, όταν φτάνει στο χώρο που του υπέδειξαν, κι αφού περιμένει για ώρες, αντί για την ντίβα, εμφανίζονται οι δημοσιογράφοι της έρευνας. Τον οδηγούν στο στούντιο και του δίνουν ένα δακτυλογραφημένο κείμενο που πρέπει να διαβάσει: είναι η ενθουσιώδης έκθεση πεπραγμένων μιας εκπληκτικής συνάντησης με μια ντίβα».

  Θα διαφωνήσω με το «σεξομανή». Φαίνεται ένας φιλήσυχος ανθρωπάκος. Είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος (frame) να είναι σεξομανής;

  Η υπερβολή της σάτιρας: δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να πηδήξει τη Μίρκα Καλαντζοπούλου (είπα να βάλω ένα πλάνο με τη φωτογραφία της σε περιοδικό για frame αλλά φοβήθηκα τη λογοκρισία του facebook). Αν επρόκειτο για πραγματική εκπομπή, το πολύ πολύ το βραβείο να ήταν ένα βράδυ συντροφιά με τη Μίρκα Καλαντζοπούλου σε μια καφετέρια.

  Και ο κουμπάρος μου κέρδισε σε ένα τηλεπαιχνίδι ένα ταξίδι στην Αμερική, αλλά όσο πήγε αυτός άλλο τόσο πήγα κι εγώ. Κάποια βραβεία δεν τα δίνουν, και τρέχα εσύ να διαμαρτυρηθείς. Άσε που κάποια είναι σικέ, το βραβείο το παίρνει ημέτερος, το είδα στο γύρισμα μιας εκπομπής που πήγαμε για να δει ο γιος μου, παιδί τότε. Το σικέ έκανε μπαμ.

  Υποθέτω ότι οι συνεντεύξεις που πήραν από γυναίκες είναι πραγματικές, όχι στημένες. Και επέλεξαν για την ταινία βέβαια τις πιο ηλίθιες απαντήσεις.

  Ευχάριστη έκπληξη, τα γράμματα της αρχής εμφανίζονται πάνω σε ένα συγκρότημα με ένα τραγουδιστή που τραγουδάει ένα αγαπημένο μου τραγούδι της εποχής, «Black is black».

  Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές σκέφτομαι, υπήρχε άραγε περίπτωση το μαύρο να είναι κόκκινο ή κίτρινο;