Θόδωρος Αγγελόπουλος, Οι κυνηγοί (1977)

Θόδωρος Αγγελόπουλος, Οι κυνηγοί (1977)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο.

  Και με τους «Κυνηγούς» κλείνει η «Τριλογία της ιστορίας» του Αγγελόπουλου, που αναφέρεται στη δεκαετία του ’50 και του ’60.

  Και εδώ βλέπουμε τον γνωστό μας Αγγελόπουλο, μόνο που η ιστορική περίοδος στην οποία αναφέρεται είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα από την δεκαετία του ’40 του «Θίασου». Τα επεισόδια είναι επίσης δεικτικά στον φορμαλισμό τους, όμως δεν πλαισιώνονται από μια ιστορία όπως οι περιπέτειες του θίασου, και επίσης περισσότερο «αντιρεαλιστικά». Αντιρεαλιστικό είναι να βρεθεί το πτώμα ενός αντάρτη μισοχωμένο στο χιόνι από τους κυνηγούς μετά από 28 χρόνια (Ο χρόνος της αφήγησης είναι και ο χρόνος της ιστορίας καθώς και ο εξωκειμενικός χρόνος της κυκλοφορίας της ταινίας, δηλαδή το 1977, με τα υπόλοιπα επεισόδια να είναι αναδρομές).

  Το πτώμα του αντάρτη δημιουργεί έναν υποτυπώδη αφηγηματικό ιστό. Κατά διαστήματα εμφανίζεται σαν λάιτ μοτίφ, τοποθετημένο πάνω σε ένα τραπέζι, με κάποια άτομα γύρω του, ορισμένα από τα οποία είναι ντυμένα με τη στολή της χωροφυλακής.

  -Μα είναι ζωντανή η πληγή του, το αίμα είναι σαν φρέσκο.

  Ναι, τα τραύματα του εμφύλιου δεν έχουν επουλωθεί.

  Τη σκηνή που τραγουδούν δεξιοί και μετά αριστεροί την είδαμε και στον «Θίασο». Εδώ βλέπουμε, μετά τους δεξιούς, τους αριστερούς, σε ένα πλάνο επικής μεγαλοπρέπειας, πάνω σε καϊκάκια με κόκκινα πανιά, να τραγουδούν το «Της αγάπης αίματα».

  Το λήμμα της βικιπαίδειας είναι φτωχότατο. Προφανώς οι «Κυνηγοί» δεν φτάνουν τον «Θίασο».

  Η τριλογία είναι σαν ένα βουνό, με κορυφή τον «Θίασο» και πλαγιές τις «Μέρες του ’36» από τη μια μεριά και τους «Κυνηγούς» από την άλλη.