Sylvain Estibal, Ένα γουρούνι στη Γάζα (Le chochon de Gaza, 2011)
Προβλήθηκε την Τετάρτη, 15 Μαρτίου, στη Δανειστική Βιβλιοθήκη Μύρτου.
Κάποιος μου σύστησε την ταινία, ήταν να τη δω πριν χρόνια, όμως πάντα κάποια άλλη ταινία έμπαινε πιο πάνω στις προτεραιότητές μου.
Είπα, ευκαιρία να τη δω, τώρα που προβλήθηκε από τη Δανειστική Βιβλιοθήκη Μύρτου.
Ευτυχώς.
Πρόκειται για μια απολαυστικότατη κωμωδία, που πολύ μου άρεσε.
Βέβαια, για να μην ξενερώσουμε, πρέπει να κάνουμε κάτι ανάλογο με το «άλμα αναχρονισμού» που συστήνει ο Λούκατς όταν διαβάζουμε έργα παλιότερο εποχών, δηλαδή ένα άλμα να μπούμε στην ψυχολογία των μουσουλμάνων και των εβραίων.
Για να σας βοηθήσω: θα τρώγατε ποτέ φιδόσουπα, που τρώνε οι κινέζοι;
Εσείς οι μη κρητικοί, τους τρώτε τους χοχλιούς (αλλιώς: σαλιγκάρια).
Πριν συνεχίσω, να πω ότι πιστεύω πως υπάρχει μια μόνο θρησκεία, ο ιουδαϊσμός, με δυο μεγάλες αιρέσεις, τον χριστιανισμό και τον μουσουλμανισμό. Απ’ αυτές πιο κοντά στον ιουδαϊσμό είναι ο μωαμεθανισμός. Εξάλλου οι μουσουλμάνοι βρίσκονται και γειτονιά με τους εβραίους.
Κοινά σημεία:
Η περιτομή.
Ο λιθοβολισμός της μοιχαλίδας (αν δεν τον ασκούνε οι εβραίοι, είναι γιατί έχουν επηρεαστεί από την ευρωπαϊκή κουλτούρα, έποικοι οι περισσότεροι).
Η απαγόρευση του χοιρινού, που μας ενδιαφέρει εδώ.
Αυτό που δεν ήξερα, είναι ότι όχι μόνο απαγορεύεται το χοιρινό κρέας, αλλά απαγορεύεται να πατήσει το πόδι του σε εβραϊκό και μουσουλμανικό έδαφος χοίρος.
Εδώ πρόκειται για παλαιστινιακό.
Πετά ο γάιδαρος; Πετά.
Πετά το γουρούνι;
Πάντως σκηνοθετική αδεία ο παλαιστίνιος Τζαφάρ, που ζει στη λωρίδα της γάζας, το ψάρεψε, ζωντανό, στα δίκτυα του.
Ψάρια δεν έπιασε, όμως έπιασε το γουρούνι, και τώρα πώς να το ξεφορτωθεί;
Να το πουλήσει μήπως;
Οι ισραηλινοί θα το αγοράσουν (εκεί κοντά βρίσκεται ένας οικισμός εποίκων, οι οποίοι όμως πρόκειται να εγκατασταθούν αλλού, θυμάμαι είχε υπογραφεί μια συμφωνία μεταξύ ισραηλινών και παλαιστινίων).
Εν τάξει, δεν τα τρώνε, τα εκτρέφουν και τα πουλάνε στο εξωτερικό.
Όμως αργότερα μαθαίνουμε κάτι άλλο.
Ότι δεν τα πουλάνε αλλά τα χρησιμοποιούν για ανίχνευση βομβών.
Είναι τόσα πολλά τα κωμικά επεισόδια που θα ήθελα να γράψω. Μου έρχεται τώρα στο μυαλό ο ισραηλινός στρατιώτης και η γυναίκα του Τζαφάρ που βλέπουν μαζί μια σαπουνόπερα και τη σχολιάζουν. Όταν τη συλλαμβάνουν, ο στρατιώτης της λέει πώς τελειώνει (την είχε δει στο Τελ Αβίβ). Η καημένη, τώρα που τη συνέλαβαν, θα χάσει τη συνέχεια.
Να γράψω για τη σάτιρα.
Το είχα διαβάσει.
Χήρες γυναίκες τις αναγκάζουν να γίνονται μάρτυρες. Ζώνονται εκρηκτικά στη μέση και πηγαίνουν να σκορπίσουν το θάνατο.
Ο Τζαφάρ έκανε τρομερό αμάρτημα με το να έχει το γουρούνι.
Θα εξιλεωθεί πεθαίνοντας σαν μάρτυρας. Εξάλλου τον περιμένουν στον μουσουλμανικό παράδεισο ένα σωρό γυναίκες, όλες παρθένες. -40; -Και βάλε. -45; -Και βάλε. -50; -Και βάλε.
Δεν θυμάμαι τι τους διέκοψε και δεν έφτασαν στον τελικό αριθμό.
Αν δεν κάνω λάθος είναι 66.
69 θα ήταν πιο ταιριαστός αριθμός.
Τελικά αυτές τις παρθένες που τις ξεπαρθενεύουν οι μάρτυρες, τι τις κάνουν; Τις σκοτώνουν ή τους κάνουν παρθενοραφή;
Στους μουσουλμάνους το σεξ είναι πιο πάνω από τον έρωτα.
Πάντως σ’ αυτό το σημείο βλέπω ο μουσουλμανισμός να υπερέχει του ασεξουαλικού χρστιανισμού, για τον οποίο η αποχή από το σεξ θεωρείται ως η υψηλότερη αρετή.
Του δίνουν μια ζώνη με εκρηκτικά.
Μπα, οι παρθένες δεν φάνηκε να τον συγκίνησαν.
Θα ζώσει μ’ αυτή το γουρούνι, που θα το ντύσει με μια αρνίσια προβιά.
Να μην γράψω περισσότερα, στο τέλος βλέπουμε μια συμβολική συμφιλίωση.
Σε μια βάρκα ο Τζαφάρ, η γυναίκα του, η ισραηλινή που της δάνειζε τον χοίρο (χοίρο λέμε στην Κρήτη το μεγάλο γουρούνι) για επιβήτορα και ένα παιδί από τους έποικους, που το βοήθησε η γυναίκα του Τζαφάρ (το frame).
Ξεβράζονται σε μια ακτή, μιας χώρας που δεν κατάλαβα ποια είναι.
Παρακολουθούν μια επίδειξη χορού δυο ακρωτηριασμένων.
Και η ταινία τελειώνει.
Από τις πιο καταπληκτικές κωμωδίες που έχω δει ποτέ.
No comments:
Post a Comment