Laure Duthilleul, Θα σε δω απόψε (A ce soir, 2004)

Laure Duthilleul, Θα σε δω απόψε (A ce soir, 2004)

 

  Το να δω και τις υπόλοιπες ταινίες της Σοφί Μαρσώ ήταν για μένα μια εκκρεμότητα. Τις είχα δει σχεδόν όλες την περίοδο της καραντίνας. Τώρα με αφορμή μια πρόσφατη ανάρτησή μου είπα να δω και τις υπόλοιπες.

  Μου έμειναν 6, έχω δει τις 3, μου μένουν άλλες 3.

  «Θα σε δω απόψε» είναι η πρώτη από τις 3 που είδα. Θέμα της είναι η διαχείριση του πένθους.

  Ωραίος θάνατος να πεθαίνεις στον ύπνο σου. Δεν έχεις το άγχος ενός επικείμενου θανάτου ή την επιθανάτια αγωνία. Έτσι πέθαναν ο Γιώργης, συγκάτοικος μου και στα τέσσερα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής, και ο ξάδελφός μου ο Κωστής.

  Ωραίος θάνατος, όμως το ξαφνικό του γεμίζει αφόρητη θλίψη τους δικούς του.

  Ο θάνατος του άντρα της Σοφί Μαρσώ την έχει στρεσάρει τόσο που κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, ενώ ο νεκρός είναι ακόμη στο σπίτι. Προχωράει μέσα στο νερό ενός ποταμού.

  Προχωράει, προχωράει, αν και ξέρει ότι κάποια στιγμή θα φτάσει στα άπατα.

  Ευτυχώς που τρέχουν οι δυο κουνιάδοι της και τη σώζουν. Θα βρεθεί όμως στο νοσοκομείο με οξυγόνο.

  Θα δούμε πώς διαχειρίζονται την κατάσταση συγγενείς και φίλοι. Η αδελφή του έχει μεγάλο πρόβλημα.

  Υπάρχουν και τα τρία παιδιά, τα οποία έχουν επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο, και τα ονόματά τους αναφέρονται στα credits. Αντιμετωπίζουν τον θάνατο του πατέρα τους με θλίψη, αλλά και με μια περιέργεια. Βέβαια τα βλέπουμε και σε άλλες τους δραστηριότητες. Τα δυο αδέλφια γίνονται αδελφοποιτοί, όχι όμως και η αδελφή τους που δεν τους άκουσε όταν την φώναζαν.

  Και η προγιαγιά μου είχε γίνει αδελφοποιτή με δώδεκα παλληκάρια, τότε με τις κρητικές επαναστάσεις.

  Δια όσους δεν ξέρουν, τρυπούν τα δάκτυλα και τα ενώνουν ενώ τρέχει το αίμα, ώστε να περάσει το αίμα του ενός στο αίμα του άλλου.

  Υπάρχουν όμως και δυο πράγματα που με ξενέρωσαν.

  Η Σοφί Μαρσώ έχει σχέση με τον κουνιάδο της τον μαραγκό που θα φτιάξει και το φέρετρο.

  Ήταν αναγκαίο να υπάρξει αυτό;

  Ίσως για να δειχθεί ότι η καημένη δεν θα μείνει ξεκρέμαστη μετά το θάνατο του άντρα της, θα τον παντρευτεί.

  Το άλλο όμως με ξενέρωσε απόλυτα.

  Οι συγγενείς και οι φίλοι που μαζεύονται σε ένα δωμάτιο για να συλλυπηθούν ακούνε μουσική και χορεύουν.

  Συμβαίνουν αλήθεια τέτοια πράγματα στις κηδείες στη Γαλλία;

  Καλή ταινία παρά τις δυο ενστάσεις μου, το 5 που έχει στο ΙΜDb την αδικεί ολοφάνερα.