Tatsumi Kumashiro, Street of joy (1974)

Tatsumi Kumashiro, Street of joy (1974)

 

Σήμερα, ημέρα της γυναίκας, αφιερώνεται αυτή η ανάρτηση στις γυναίκες των δρόμων της χαράς.

 

  Τυχαία τη βρήκα και είπα να τη δω.

  Ο δρόμος της χαράς είναι ο δρόμος με τα πορνεία.

  Δεν είναι ακριβείς οι πληροφορίες της βικιπαίδειας, που λέει ότι την παραμονή της τελευταίας βραδιάς που θα έκλειναν τα πορνεία, βάσει νόμου, το 1958, στην Ιαπωνία, πέντε κορίτσια αποφάσισαν να το γλεντήσουν.

  Οι ιστορίες των πέντε κοριτσιών εικονογραφούν τυπικές περιπτώσεις που περνάνε τα περισσότερα κορίτσια. Η πιο τυπική βέβαια είναι αυτή του νταβατζή, που φέρεται σκληρά στην κοπέλα η οποία, τρελά ερωτευμένη μαζί του, του δίνει όλα της τα λεφτά. Έχουμε και την κοπέλα που παντρεύεται. Όμως δεν είναι ικανοποιημένη με τη σεξουαλική της ζωή με τον άντρα της, κάποια μέρα που πηγαίνει στο πορνείο για να δει τις φίλες της δεν αντέχει στον πειρασμό και πηγαίνει με έναν πελάτη που έδειξε να τη γουστάρει, χωρίς να ξέρει ότι δεν είναι πια στο επάγγελμα.

  Τυπική η περίπτωση μιας κοπέλας που παντρεύεται και εγκαταλείπει τη δουλειά της, δεν θα έλεγα όμως ότι είναι τυπική η περίπτωση να ξαναγυρίζει στο μπουρδέλο για να πηδηχτεί.

  Είδαμε και την παρθένα, που ο πελάτης θα την ακριβοπληρώσει.

  Μια κοπέλα τη συμβουλεύει η πατρόνα να φύγει και να πάει σε ένα άλλο πορνείο, οι πελάτες θέλουν πάντα καινούριο πράγμα, εκεί θα έχει περισσότερη πελατεία.

  Ο Κουμασίρο, διαβάζω το βιογραφικό του στη βικιπαίδεια, γύριζε ταινίες πορνό.

  Όχι, δεν την είδα για το πορνό, ήξερα ότι θα ήταν softest, την είδα από ανθρωπολογικό ενδιαφέρον.

  Στο σπίτι είναι η ματρόνα και πολλές κοπέλλες.

  Στο κρεβάτι δεν βγάζουν τα ρούχα τους, για να τα βγάλουν πρέπει ο πελάτης να πληρώσει εξτρά, όπως και για να τις χαϊδέψει στο … της Χάιδως, φοβάμαι να γράψω τη λέξη, το facebook που θα κοινοποιήσω την κριτική αυτή είναι αυστηρότατο στη λογοκρισία του. Το ίδιο και το blow job, πληρώνεται εξτρά.

  Δεν θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία σκηνή της τελευταίας ταινίας του Κέντζι Μιτζόγκουτσι, «Ο δρόμος της…» όχι της χαράς, της ντροπής. Αντιγράφω και επικολλώ από την ανάρτησή μου (τον έχω δει πακέτο, όλες τις ταινίες του).

  «Και η ταινία τελειώνει βλέποντάς τη, φοβισμένη, να προσπαθεί δειλά δειλά να καλέσει τους περαστικούς, μισοκρυμμένη πίσω από την πόρτα του σπιτιού. Οι παλιές, έξω στο δρόμο, προσπαθούν να τους παρασύρουν σχεδόν με το ζόρι».

  Δρόμος της χαράς ή δρόμος της ντροπής;

  Μια περίπτωση quasi différance: Για άλλους είναι δρόμος της χαράς, για άλλους δρόμος της ντροπής.

  Για μένα η Φυλής, η Κολωνού και η Ιάσωνος είναι δρόμοι της χαράς.

  Και καλά θα κάνει η αστυνομία να σταματήσει να κάνει εφόδους κάθε τρεις και μια. Μέσα σε πέντε μέρες έκανε τέσσερις εφόδους, οι τελευταίες τρεις συνεχόμενες, με την τελευταία σήμερα, ημέρα της γυναίκας.