Majid Barzegar, Εκεί που πέφτει η βροχή (The rain falls where it will, 2020)

 

Majid Barzegar, Εκεί που πέφτει η βροχή (The rain falls where it will, 2020)

 

  Αξίζει να ζει κανείς όταν υποφέρει από θανατηφόρα αρρώστια ή αναπηρία όπως για παράδειγμα η τετραπληγία;

  Στη μικρού μήκους ταινία του Barzegar «The old and doleful ballad of Asmar’s rainy afternoon» (1999) έχουμε τον βαριά άρρωστο, για τον οποίο ο γιατρός αποφαίνεται: –Γι’ αυτόν δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από τον θάνατο. Είναι πιο αδύνατος από τη ζωή.

  Στο θέμα αυτό επιστρέφει με την ταινία του «Εκεί που πέφτει η βροχή» («The rain falls where it will», 2020). Θέμα της είναι η προσπάθεια μιας νοσοκόμας να παρηγορήσει ασθενείς οι οποίοι βρίσκονται στα τελευταία τους, για τους οποίους δεν υπάρχει καμιά ελπίδα.

  Δεν διστάζει να καταφύγει στην ευθανασία, όταν νιώθει ότι υποφέρουν αφόρητα.

  Μήπως είναι υπερβολική;

  Όχι.

  Βλέπουμε έναν άνθρωπο με κομμένα πόδια που θέλει να αυτοκτονήσει.

  Πώς;

  Αρνούμενος να φάει. Στην κατάσταση που βρίσκεται είναι το μόνο που μπορεί να κάνει.

  Επεισόδια με τέτοιους ασθενείς βλέπουμε μέχρι τη μέση περίπου της ταινίας. Μετά η νοσοκόμα αυτή δέχεται να ανακουφίσει τις τελευταίες στιγμές ενός ηλικιωμένου που έχει υποστεί εγκεφαλικό, πηγαίνοντας στην εξοχική του βίλλα όπου τον έχουν τα παιδιά του.

  Ο γιος ξέρει ότι δεν υπάρχει ελπίδα, οι δυο αδελφές του αντίθετα ελπίζουν ότι θα αναρρώσει.

  Ξόδεψαν ένα σωρό λεφτά για τον πατέρα τους. Όμως ο εγγονός, με τον οποίο η νοσοκόμα θα αναπτύξει μια αγαπησιάρικη σχέση, θα τους ξεμπροστιάσει. Στην πραγματικότητα όλοι τους ήταν αδιάφοροι για τον πατέρα τους, απλά ξόδευαν λεφτά γι’ αυτόν για να αμβλύνουν τις ενοχές τους.

  Και περνάμε σε ένα θέμα που πραγματεύτηκα στο πρώτο μου βιβλίο που έχει τίτλο «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα»: την τηλεκίνηση.

  Βρίσκεται στο δωμάτιο με τον άρρωστο. Ξαφνικά βλέπει ένα ποτήρι που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι να κινείται, χωρίς εμφανή λόγο, πηγαίνοντας προς την άκρη, για να πέσει στη συνέχεια. Αυτό την πείθει ότι ο άρρωστος σίγουρα θα ανακάμψει.

  Τα παιδιά του το αρνούνται. Της δίνουν την αμοιβή της. -Δεν θέλω τα χρήματα. Θέλω να μην τον αποσυνδέσετε, γιατί είμαι σίγουρη ότι θα ανακάμψει.

  Δεν μπορούν να τον αποσυνδέσουν μόνοι τους, φωνάζουν τον γιατρό για να δώσει το Ο.Κ.

  Φεύγοντας, λέει στον νεαρό που την μεταφέρει με το αμάξι του να την πάει στην παραλία, εκεί που είχε δει ο παππούς του τη ροζ φάλαινα λίγες ώρες πριν το εγκεφαλικό, και λίγες ώρες αφού είχε πάρει μαριχουάνα που του έχει δώσει να καπνίσει. Την ίδια φάλαινα είχε ξαναδεί ο παππούς του και όταν ήταν παιδί.

  Και η νοσοκόμα βλέπει την ίδια φάλαινα!!!

  Υπάρχουν ροζ φάλαινες;

  Έψαξα με το ChatGPT και μου έβγαλε αυτά:

  «Οι φάλαινες συνήθως έχουν γκρι ή μαύρο χρώμα, αλλά υπάρχουν διαφορετικά είδη που μπορεί να έχουν επίσης διαφορετικές αποχρώσεις, όπως λευκό, καφέ ή μπλε. Το χρώμα της φάλαινας μπορεί να διαφέρει ανάλογα με το είδος της, την ηλικία της και το περιβάλλον στο οποίο ζει».

  Δεν αποκλείει δηλαδή να υπάρχουν ροζ φάλαινες.

  Όπως και να έχει, το τέλος αυτό είναι πολύ ποιητικό.

  Παραλίγο να το ξεχάσω, την εξαίσια μουσική υπόκρουση με τον «Έγκμοντ» του Μπετόβεν.