Robert Guédiguian, Les neiges du Kilimandjaro (Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο 2011

Robert Guédiguian, Les neiges du Kilimandjaro (Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο 2011)

  Ξεκίνησα να βλέπω την ταινία πιστεύοντας ότι είναι μια ακόμη μεταφορά του διηγήματος του Χέμινγουεϊ, μια και την ερχόμενη Πέμπτη θα προβληθεί σε επανέκδοση η κινηματογραφική μεταφορά του από τον Henry King. Κάτι όμως δεν μου πήγαινε καλά, λέω για διασκευή δεν μοιάζει, και το έψαξα στο διαδίκτυο. Εκεί είδα ότι πρόκειται πραγματικά για μια ταινία που το μόνο κοινό που έχει με το διήγημα του Χέμινγουεϊ είναι ο τίτλος. Είπα να μην τη δω, αλλά με προβλημάτισε η υψηλή βαθμολογία που είχε στα rotten tomatoes. Έτσι την είδα.

  Και δεν το μετάνιωσα, μου άρεσε πάρα πολύ.

  Η ταινία εστιάζει σε έναν εργάτη που πρόσφατα πήρε «αναγκαστική» συνταξιοδότηση. Η γυναίκα του δουλεύει part time, φροντίζοντας μια ηλικιωμένη γυναίκα. Έχουν παιδιά και εγγόνια, και τους βλέπουμε σε ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές.

  Υπάρχει και ένα φιλικό ζευγάρι, με το οποίο συχνά παίζουν χαρτιά. Μια βραδιά όμως ενώ παίζουν χαρτιά μπουκάρουν δυο νεαροί μασκοφόροι. Αφού τους δένουν τους παίρνουν ό,τι λεφτά κρατάνε καθώς και τις πιστωτικές τους κάρτες, αναγκάζοντάς τους να τους πουν τα pin.

  Τραυματική εμπειρία σίγουρα, ιδιαίτερα για την άλλη γυναίκα που υποφέρει από νευρικές κρίσεις και εφιάλτες μετά το γεγονός.

  Θα πιαστούν οι ένοχοι;

  Θα πιαστούν, αλλά το στόρι δεν είναι ακριβώς όπως το περιμέναμε. Ο ένας νεαρός που εντοπίζεται ζει μια δυστυχισμένη ζωή (το βλέπουμε από πριν, με τα κλεμμένα λεφτά πληρώνει το νοίκι και κάποια δανεικά). Ζει με τα δυο μικρά του αδέλφια. Η μητέρα τους τούς έχει εγκαταλείψει. Όταν κάποια φορά τους επισκέπτεται, τη διώχνει. Έχει κι αυτή μια δυστυχισμένη ζωή, θα μάθουμε αργότερα.

  Τι θα γίνει με τα δυο αδελφάκια, που μένουν τώρα μόνα και απροστάτευτα;

  Θα τα φροντίσει αυτό το ζευγάρι.

  Καθώς έβλεπα την ταινία μου ήλθε στο μυαλό ο Βίκτορ Ουγκώ. Λέω, μόνο αυτός θα μπορούσε να επινοήσει μια τέτοια πλοκή. Και διαβάζω κατόπιν στη βικιπαίδεια ότι πράγματι πηγή έμπνευσης για την ταινία υπήρξε ένα ποίημα του Βίκτορα Ουγκώ, «Οι φτωχοί».

  Η ταινία ήταν υποψήφια στις Κάννες για το «Ένα κάποιο βλέμμα», χωρίς όμως να κερδίσει το βραβείο. Κέρδισε όμως κάποια άλλα βραβεία σε άλλα φεστιβάλ. Και ήταν ευχάριστη έκπληξη να δω στο IMDb ότι η πρώτη χώρα στην οποία προβλήθηκε ήταν η Ελλάδα. Δεν ξέρω αν έπαιξε κάποιο ρόλο σ’ αυτό το ότι στην ταινία ακούμε, νομίζω τέσσερις φορές, για το λικέρ Μεταξά.