Τσαρλς
Μπουκόφσκι, Τρόμου και αγωνίας γωνία (μετ. Γιώργος Μπλάνας), Απόπειρα 2011,
σελ. 79
Δεν συμπαθώ την ποίηση (διαβάζω μόνο ποιήματα
φίλων· και βέβαια εννοώ τη σημερινή, τη γριφώδη και σκοτεινή), αλλά είπα να κάνω
μια εξαίρεση με τον Μπουκόφσκι.
«Πάντως σε αμεσότητα βρίσκω ότι τα γραφτά μου
πετυχαίνουνε πολύ περισσότερο από τα ποιήματα. Ένα ποίημα από τη στιγμή που θα
το δεχτούν να το δημοσιεύσουν κάνει 2 με 5 χρόνια μέχρι να δει το φως της
δημοσιότητας, ενώ είναι φίφτυ φίφτυ οι πιθανότητες να μη δημοσιευτεί τελικά…».
Δεν ξέρω ποιοι άλλοι λόγοι τον ώθησαν να
γράψει ποίηση, όμως ξέρω σίγουρα ένα: η πυκνότητά της. Ο Μπουκόφσκι γράψαμε ότι
είναι λιτός στις αφηγήσεις του. Διαβάζοντας τα ποιήματά του βλέπω ότι ανάλογες
ιστορίες, συχνά τις ίδιες, τις αφηγείται με την εξαιρετική λιτότητα που
επιτρέπει η ποίηση. Το «Δεν ήταν κι άσχημο μέρος» είναι μια τέτοια περίπτωση:
Είχε τεράστια
μπούτια
κι υπέροχο γέλιο.
Γελούσε με τα
πάντα
κι οι κουρτίνες
ήταν κίτρινες.
Τέλειωσα
ξάπλωσα.
Πριν πάει να
πλυθεί
ξέχωσε κάτω απ’
το κρεβάτι ένα κουρέλι,
μου το πρόσφερε.
Ήταν σκληρό
ποτισμένο με το
σπέρμα
άλλων.
Σκουπίστηκα με το
σεντόνι.
Όταν βγήκε απ’ το
μπάνιο
έσκυψε
και πήρα μάτι τον
κώλο της
καθώς έβαζε τον
Μότσαρτ (σελ. 58)
Ολιγοσύλλαβοι στίχοι, συχνά με μια μόνο λέξη,
με αφηγηματική διαύγεια και σαφήνεια (αυτό μου άρεσε πάρα πολύ), είναι το
χαρακτηριστικό αυτών των ποιημάτων, «και, μπορώ να υποθέσω, όλων του των
ποιημάτων» (δεν βγήκε σκόπιμα, μόνο τώρα πρόσεξα τον τροχαίο).
Μπούρδες: αφού έχω τα αγγλικά ποιήματα, έριξα
μια ματιά και το επιβεβαίωσα.
Παρεμπιπτόντως, αυτό το υφολογικό στοιχείο των
ολιγοσύλλαβων στίχων το εντόπισα και στην ποιητική συλλογή «Ανάμνησης, στα χνάρια της πρώτης γλώσσας» της Δέσποινας Αυγουστινάκη.
Τελικά μέσα στους τόσους ολιγοσύλλαβους
στίχους μπόρεσα και βρήκα έναν ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο: «Ξυρίστηκα προσεκτικά
μ’ ένα παλιό ξυράφι».
Posts
No comments:
Post a Comment