Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Με συγκινούνε ιδιαίτερα οι ιστορίες ερώτων στις
οποίες δείχνεται το μέγεθος του αισθήματος, έστω και αν είναι αποκλίνοντες.
Πάντα μου έρχονται στο νου «Ο σκύλος της Μαρί» του Ανδρέα Μήτσου, μια ιστορία στο «Περί έρωτος
και άλλων δαιμονίων» του Μάρκες και «Η γυναίκα καίγεται» (1983), του Robert van Ackeren.
Στο «Ζαχαροπλάστη» βλέπουμε επίσης ένα μεγάλο
έρωτα, αλλά gay. Ένας εβραίος
μηχανικός και ένας γερμανός ζαχαροπλάστης είναι το ζευγάρι. Βλέπονται μια φορά
το μήνα, όταν αυτός έρχεται για δουλειές στη Γερμανία από το Ισραήλ.
Κάποια στιγμή εξαφανίζεται. Παίρνει
επανειλημμένα τηλέφωνο ο γερμανός, καμιά απάντηση. Αφήνει μηνύματα (αργότερα θα
μάθουμε ότι είναι 13 τον αριθμό). Θα τρέξει στο Ισραήλ να δει τι συμβαίνει.
Εξάλλου είχε ξεχάσει τα κλειδιά του, να του τα δώσει.
Εκεί θα συναντήσει τη γυναίκα του που
λειτουργεί ένα μικρό ζαχαροπλαστείο κοσέρ.
Ήξερα, από έργο νομίζω του Φίλιπ Ροθ, ότι
κοσέρ κρέας είναι κρέας που έχει στραγγίξει από αίμα. Εδώ μαθαίνω ότι κοσέρ
γλυκό είναι και αυτό που δεν έχει ψηθεί στο φούρνο. Και φυσικά οι εβραίοι είναι
σαν τους μουσουλμάνους, τηρούνε τις απαγορεύσεις της θρησκείας τους. Αν το
ζαχαροπλαστείο δεν είναι πιστοποιημένο κοσέρ (η γυναίκα κάποια στιγμή θα χάσει
την πιστοποίηση) χάνει ένα σωρό πελάτες.
Θα ζητήσει δουλειά από τη γυναίκα η οποία θα
τον προσλάβει. Του λέει ότι ο άντρας της σκοτώθηκε σε τροχαίο.
Μένει στη δουλειά, δεν επιστρέφει στη
Γερμανία. Βλέπει και αγκαλιάζει με συγκίνηση κάθε τι δικό του. Φοράει τα ρούχα του
που του τα δίνει η γυναίκα του.
Τι περιμένει κανείς σαν συνέχεια;
Η αφηγηματική αναμονή είναι φυσικά η
αποκάλυψη.
Δεν θα κάνω spoiler, θα πω μόνο ότι το τέλος είναι ανοιχτό, όπως
συμβαίνει αρκετές φορές σε ταινίες αλλά πολύ σπάνια σε λογοτεχνία, για να
καλύψει και αυτούς που θέλουν happy end, όπως εγώ, και αυτούς που θεωρούν το
δραματικό τέλος σαν «ανώτερο» καλλιτεχνικά. Πάντα την κωμωδία με το happy end την θεωρούσαν κατώτερο είδος.
Εγώ όχι.
Posts
No comments:
Post a Comment