Jean-Paul Lilienfeld, Arrêtez-moi (2013)

Jean-Paul Lilienfeld, Arrêtez-moi (2013)

 

  Όχι απλώς άσχετος αλλά λάθος ο αγγλικός τίτλος της ταινίας, «Stop me». Το arrêter σημαίνει βέβαια stop, αλλά σημαίνει και arrest, συλλαμβάνω, και αυτή τη σημασία έχει στην ταινία.

  Μια γυναίκα μπαίνει σε ένα αστυνομικό τμήμα. Η ανθυπαστυνόμος (Miou-Miou) είναι υπηρεσία. Της ζητάει να τη συλλάβει γιατί σκότωσε τον άνδρα της. Η επίσημη εκδοχή είναι ότι αυτοκτόνησε πέφτοντας στο δρόμο από το περβάζι. Είχε νοσηλευτεί εξάλλου σε ψυχιατρική κλινική. Η γυναίκα (Σοφί Μαρσώ) έρχεται τώρα και λέει ότι αυτή τον έσπρωξε.

  Γιατί;

  Και η γυναίκα αφηγείται σκηνές οικογενειακής βίας, που δραματοποιούνται στην οθόνη. Δεν είναι λίγες οι φορές που έφαγε ξύλο.

  Η ανθυπαστυνόμος συγκινείται από την ιστορία της, αρνείται να τη συλλάβει. Αυτή επιμένει. Αυτή αρνείται.

  Ένα μεγάλο μέρος της πλοκής αφορά τις προσπάθειες της γυναίκας να την πείσει να καταγράψει την ομολογία της και η ανθυπαστυνόμος να τη μεταπείσει.

  Μα γιατί τόση εμμονή;

  Έχει παραισθήσεις ότι η φωτογραφία του νεκρού άντρας της βρίσκεται παντού, συχνά πολλαπλασιασμένη, δεν αντέχει άλλο τις ενοχές, πιστεύει ότι θα γλιτώσει στη φυλακή.

  Αυτή την σεναριακή εκδοχή ενισχύει το θρίλερ.

  Στο τέλος θα μάθουμε ότι τα πράγματα δεν είναι εντελώς έτσι.

  Πρέπει μέχρι τα μεσάνυκτα να τη συλλάβει γιατί μετά τις 12 η ώρα, αφού έχουν περάσει ακριβώς δέκα χρόνια, δεν μπορεί πια να συλληφθεί για το έγκλημα που έχει ομολογήσει.

  Με την απειλή του όπλου που κατάφερε να της αποσπάσει της λέει να γράψει τον κωδικό του χρήστη, να μπει η ίδια στον υπολογιστή και να γράψει την ομολογία της. Η ανθυπαστυνόμος αρνείται. Σε μια έκρηξη μάλιστα σπάζει υπολογιστή και οθόνη. Τώρα δεν μπορεί να γράψει τίποτα.

  Το σασπένς: τι θα γίνει τελικά, θα τη συλλάβει ή όχι;

  Την επομένη το πρωί η γυναίκα φεύγει, απογοητευμένη. Όμως η ανθυπαστυνόμος έχει κλατάρει από την προσπάθεια να τη μεταπείσει. Εν τάξει, της λέει, μπορείς να κάνεις την ομολογία σου χειρόγραφη και να βάλουμε χθεσινή ημερομηνία. Θα είναι έγκυρη αφού ο υπολογιστής είναι κατεστραμμένος.

  Είπαμε ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, δεν είναι οι ενοχές και οι παραισθήσεις που την έσπρωξαν να ομολογήσει, είναι κάτι βαθύτερο και μεγαλειώδες.

  Ο γιος είχε ταυτισθεί με την πατέρα του. Τη βλέπει με περιφρόνηση, αν και βέβαια δεν βιαιοπραγεί πάνω της.

  Έρχεται και τη βλέπει στη φυλακή. Αντιγράφω τα λόγια που του λέει.

  «Πρέπει να ξέρεις ποια είμαι και ποια δεν είμαι. Μπορεί να φαίνεται περίεργο που παραδόθηκα, αλλά ήθελα όλοι να μάθουν ότι εγώ το έκανα. Ξέρεις τώρα ότι ο πατέρας σου δεν ήταν ο παντοδύναμος που έπαιρνε όλες τις αποφάσεις. Τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν. Τον πάγωσα στα ίχνη του. Είμαι ένοχη, το κατάλαβες; Δεν υπέμενα απλώς. Βάλτο στο μυαλό σου. Είναι σημαντικό για την υπόλοιπη ζωή σου. Δεν έχω άλλα να σου πω. Στην πραγματικότητα δεν θέλω να σου μιλάω. Ούτε θέλω να σ’ αγαπώ. Όμως τώρα ξέρεις ότι έχεις και εσύ μια μητέρα. Μπορεί να με μισήσεις. Όμως δεν μπορείς πια να με αγνοείς. Αυτό είναι σπουδαίο δώρο. Θα το δεις».

  Τώρα ο γιος της θα συνειδητοποιήσει ότι η μητέρα του δεν είναι η ασήμαντη και άβουλη γυναικούλα όπως τη νόμιζε, και αυτό θα τον βοηθήσει στη ζωή.

  Αυτό τελικά ήταν το κίνητρό της για να παραδοθεί, κι ας τη μισούσε μετά ο γιος της.

  Λέει ότι δεν θέλει να τον αγαπά, ακριβώς γιατί τον αγαπά.

  Το μεγαλείο της μητέρας.   

  Δεν μου αρέσουν τα θρίλερ, αλλά είπαμε, καθώς βλέπω πακέτο τη Σοφί Μαρσώ δεν μπορούσα να μη δω την ταινία.

  Μου άρεσε πάρα πολύ, κυρίως το τέλος της.

  Εξαιρετικές στην ερμηνεία τους, τόσο η Σοφί Μαρσώ όσο και η Miou-Miou. Πρέπει να δω καμιά ταινία της.

  Το βρήκα, θα δω τις «Αναμνήσεις μιας γαλλίδας πόρνης» για την οποία κέρδισε το βραβείο César ως καλύτερη ηθοποιός.