Yann Samuell, Το γράμμα που άλλαξε τη ζωή μου (L'Âge de raison, 2010)

Yann Samuell, Το γράμμα που άλλαξε τη ζωή μου (L'Âge de raison, 2010)

 

  Στην πραγματικότητα δεν ήταν ένα γράμμα, ήταν πολλά γράμματα. Τα έγραψε στον εαυτό της όταν οι πιστωτές τους κατάσχεσαν όλα τα έπιπλα, τα σκεύη, ό,τι θα μπορούσε να εκποιηθεί. Ο πατέρας έκρυψε το αμάξι να μην το βρουν, το πούλησε, άφησε τα χρήματα στη μητέρα και εξαφανίστηκε. Μάλλον τον βάραιναν οι τύψεις.

  Τα χρήματα τέλειωσαν, η μητέρα της άρχισε να πουλάει ό,τι έκρυψε, με τελευταίο το κλαρινέτο της.

  Τα γράμματα που γράφει στον εαυτό της τα πηγαίνει σε έναν συμβολαιογράφο, με την εντολή να της τα στείλει όταν θα γίνει σαράντα χρονών.

  Και πώς τον πλήρωσε;

  Με τα λεφτά του κουμπαρά της.

  Ο δικηγόρος, συγκινημένος από αυτή την ιστορία, της φέρνει πράγματι τα γράμματα. Είναι τώρα πια συνταξιούχος.

  Αυτή;

  Επιτυχημένο στέλεχος μιας εταιρείας.

  Διαβάζοντας τα γράμματα αναπολεί την πορεία της ζωής της. «Θυσίασε» το επαρχιώτικο παρελθόν της για χάρη της καριέρας της. Τον αδελφό της έχει να τον δει δεκαπέντε χρόνια.

  Και η παιδική της αγάπη;

  Τη θυσίασε κι αυτή.

  Θα ξαναγυρίσει στην επαρχία, θα συναντήσει τον αδελφό της που θα την αντιμετωπίσει ψυχρά, θα συναντήσει και την παλιά της αγάπη.

  Αλήθεια, εκπλήρωσε το όνειρό του, να ανοίγει τρύπες;

  Μια γεώτρηση που άνοιξε στη μαύρη Αφρική θα πλημμυρίσει με νερό μια άγονη περιοχή, προς μεγάλη χαρά των κατοίκων.

  Εγώ δεν εκπλήρωσα το παιδικό μου όνειρο, όπως και κανείς από τους δυο παιδικούς μου φίλους. Δεν έγινα Κυδώνης (αγροφύλακας), έγινα καθηγητής. Ο Γιάννης (ξάδελφός μου) δεν έγινε Μαστρογιάννης (όχι ο Μαρτσέλο, αλλά ο ηλεκτρολόγος στον ελαιουργικό μας συνεταιρισμό), έγινε κι αυτός καθηγητής. Ο Αντώνης δεν έγινε Μαθιός (χωροφύλακας) ασχολείται με την τεράστια περιουσία του κτηματία πατέρα του. Χάρη στον Αντώνη διάβασα κλασσικούς και Καζαντζάκη. Θυμάμαι που είχε δακτυλογραφήσει στη γραφομηχανή του πατέρα του (ήταν γραμματέας στον ελαιουργικό συνεταιρισμό) το Πιστεύω με το οποίο τελειώνει η «Ασκητική» και μου το έδωσε. Ακριβό δώρο.

  Η Marguerite που ήθελε να τη φωνάζουν Margarette, το αγγλικό είναι πιο σικ, είχε σαν παιδικό όνειρο να γίνει κτηνίατρος φαλαινών, εξερευνήτρια του Άρη, Ζαχαροπλάστρια τούρτας γάμου, πριγκίπισσα.

  Δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Και ο άντρας που παντρεύτηκε δεν ήταν πρίγκιπας. Δουλεύει στην ίδια εταιρεία με αυτή, και με δική της ενθάρρυνση θα κάνει μια καλή συναλλαγή με κάτι γιαπωνέζους.

  Χάρη σ’ αυτά τα γράμματα συμφιλιώθηκε με το παρελθόν της.

  Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα η ταινία, αλλά μου άρεσε η Σοφί Μαρσώ την οποία βλέπω πακέτο. Είναι πολύ καλή ηθοποιός.