Sophie Marceau, Parlez-moi d'amour (2002)

Sophie Marceau, Parlez-moi d'amour (2002)

 

  Ο Ζουλάφσκι με την «Πίστη» (διαβάζω τώρα στη γαλλική βικιπαίδεια ότι την έγραψε και σε βιβλίο) εκδραματίζει τον χωρισμό του με την Σοφί Μαρσώ, και τον αμέσως επόμενο χρόνο κάνει το ίδιο και η Μαρσώ με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της (είχε προηγηθεί μια μικρού μήκους, δεκάλεπτη). Και ενώ ο Ζουλάφσκι επιλέγει ένα μυθιστόρημα που η πλοκή του έχει πολλές ομοιότητες με τη δική τους ιστορία, η Σοφί Μαρσώ γράφει η ίδια το σενάριο.

  Οι ομοιότητες είναι ολοφάνερες: η Justine τα έχει με τον Ρισάρ, έναν άντρα δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερό της με τον οποίο έχει κάνει τρία παιδιά. Η Σοφί Μαρσώ τα είχε με τον Αντρέι Ζουλάφσκι, έναν άντρα εικοσιέξι χρόνια μεγαλύτερό της, με τον οποίο έχει κάνει ένα γιο. Ο Ρισάρ είναι φτασμένος συγγραφέας, ο Ζουλάφσκι καταξιωμένος σκηνοθέτης.

  Από εκεί και πέρα αρχίζουν οι εικασίες. Τη ζηλεύει ο Ρισάρ, πιστεύει ότι έχει δεσμό. Θα ήταν απίθανο να μην ζηλεύει και ο Ζουλάφσκι τη Μαρσώ, και πιθανόν να είχε ανακαλύψει την ύπαρξη του άλλου. Ο Ρισάρ πίνει. Πίνει και ο Ζουλάφσκι; Η γαλλική βικιπαίδεια δεν αναφέρει τίποτα τέτοιο.

  Όμως η Μαρσώ πηγαίνει πέρα από την εκδραμάτιση του χωρισμού τους, αναπτύσσοντας το θέμα της γυναίκας που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της. Βλέπουμε τους τσακωμούς των παιδιών, όμως περισσότερο βλέπουμε σκηνές οικογενειακής ευτυχίας, κυρίως στην ύπαιθρο.

  Ο άλλος, λογικό είναι, απουσιάζει.

  Η ταινία κέρδισε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο παγκόσμιο φεστιβάλ κινηματογράφου του Μόντρεαλ, ενώ ήταν υποψήφια και για το Grand Prix des Amériques.

  Είχα δει πιο πρώτα τη χαμηλή βαθμολογία της στο IMDb, μόλις 5,3, και σκέφτηκα ότι την αδικεί. Η σκηνοθεσία είναι πράγματι πολύ καλή, το πρόσεξα επί τούτοις αυτό, καλοδουλεμένα πλάνα, και η ερμηνεία της Judith Godrèche εξαιρετική.

  Τότε;

  Το έχω ξαναγράψει, το στόρι κάνει τη διαφορά.

  Το σασπένς, κορυφαία αρετή σε μια αφήγηση, απουσιάζει, όπως και οι ανατροπές. Αυτό που βλέπουμε είναι σκηνές που εικονογραφούν τη σχέση τους, τη ζωή με τα παιδιά, την αίσθηση της μοναξιάς που νιώθουν μετά το χωρισμό.

  Έβαλα χωρίς δισταγμό το 7.