Chen Yushan (陳玉珊), Our times (我的少女时代, 2015)

 Chen Yushan (陳玉珊), Our times (我的少女时代, 2015)

 

  Ας πούμε καταρχάς ότι ο κινέζικος τίτλος της ταινίας είναι «Όταν ήμουν μικρό κορίτσι».

  Αν ήταν να κάνω δεύτερο διδακτορικό θα επέλεγα 比较文学, συγκριτική λογοτεχνία. Ένας καναδός καθηγητής με χαρακτήρισε ιδιοσυγκρασιακά συγκριτολόγο. Μου αρέσει να συγκρίνω ένα βιβλίο με τις κινηματογραφικές μεταφορές του, ένα remake με την ταινία της οποίας είναι remake, δυο ταινίες, δυο βιβλία, δυο συγγραφείς, δυο σκηνοθέτες, δυο ωραίες κοπέλες (είμαι και ιδιοσυγκρασιακά χιουμορίστας και ανεκδοτάς, το δεύτερο το έχω πληρώσει ακριβά, την ιστορία την έχω αφηγηθεί αλλού).

  Και οι δυο ταινίες είναι κινέζικες. Η μια είναι «Η άνοιξη της ζωής μου», η άλλη είναι «Όταν ήμουν μικρό κορίτσι». Η μια προέρχεται από την ηπειρωτική Κίνα, η άλλη από την Ταϊβάν.

  Και οι δυο έχουν κεντρικό πρόσωπο ένα κορίτσι που αφηγείται την ιστορία του. Σονάτα για πιάνο και βιολί η πρώτη, κουαρτέτο εγχόρδων η δεύτερη. Ολιγοπρόσωπη η πρώτη, πολυπρόσωπη η δεύτερη. 1.28΄ διαρκεί η πρώτη, 2.14΄διαρκεί η δεύτερη. Λιγότερα επεισόδια η πρώτη, περισσότερα η δεύτερη.

  Και στις δυο τα περισσότερα επεισόδια διαδραματίζονται στην τελευταία τάξη του λυκείου. Η πρώτη είναι μια ρομαντική, τρυφερή η ιστορία ανάμεσα στο αγόρι και το κορίτσι, που θα ολοκληρώσουν τις σχέσεις τους κάποια στιγμή. Στη δεύτερη είναι μια ιστορία εντάσεων και παρεξηγήσεων, ενώ η ολοκλήρωση των σχέσεων θα γίνει μετά το happy end, εκτός πλαισίου της ιστορίας. Στην πρώτη δεν βλέπουμε σκηνές βίας, στην δεύτερη βλέπουμε αρκετές. Και στις δυο βλέπουμε τις ηρωίδες σε τρεις ηλικίες, που ενσαρκώνονται από τρία διαφορετικά πρόσωπα.

  Το κουαρτέτο: Η κοπέλα είναι η Truly Lin.

  Truly Lin; Τι διάβολο όνομα είναι αυτό; 林真心. Και γιατί όχι Truly Forest; Τι το έπιασε το IMDb να μεταφράσει το όνομα, ενώ ξέρουμε ότι έχει απλά φωνητική αξία; Έτσι εμείς θα τη λέμε Lin Zhenxin (Λιν Τζενσίν, το επώνυμο μπαίνει σχεδόν πάντα πρώτο, εξάλλου έτσι την ακούμε και στην ταινία).

  Το αγόρι είναι ο Taiyu, ο boss, άριστος μαθητής αλλά καβγατζής, συνεχώς μπλέκει σε ιστορίες.

  Στην κοπέλα αρέσει ο ωραίος Ouyang, τον οποίο χαλβαδιάζουν όλες οι συμμαθήτριές της.  Όμως αυτός τα έχει με την όμορφη Minmin (Ναι, υπάρχουν πολλά ονόματα που είναι μια επαναλαμβανόμενη συλλαβή, όπως Zhuzhu, έχω αναφερθεί σ’ αυτήν σε προηγούμενη ανάρτηση χωρίς όμως να αναφέρω το όνομά της).

  Η Lin Zhenxin είναι ασχημόπαπο και ντροπαλή, συχνά υφίσταται το bullying συμμαθητών της, όμως κάποια στιγμή θα μεταμορφωθεί σε μια νόστιμη κοπέλα που θα συγκινήσει τον Taiyu. Θα αναπτύξει μια φιλία μαζί της, ξέροντας βέβαια ότι της αρέσει ο Ouyang. Την ερωτεύεται, τόσο πολύ που θα θυσιάσει την αγάπη του και θα κοιτάξει να τη φέρει όσο γίνεται πιο κοντά στον Ouyang.

  Πηγαίνουν με μηχανές. Αυτή με τον Ouyang, αυτός με τη Minmin, που έχει αρχίσει να τον συμπαθεί. Η Lin Zhenxin ρίχνει ματιές όλο ζήλεια.

  Γιατί;

  Διότι στο μεταξύ τα αισθήματά της έχουν μετατοπισθεί. Ο Taiyu την βοηθάει στα μαθηματικά που είναι αδύνατη. Αυτή τον βοηθάει να σταματήσει τους τσαμπουκάδες, να μην τσακώνεται πια.

  Μα το βλέπουμε, αγαπούν ο ένας τον άλλο, γιατί τέτοιο κόλλημα;

  Υπάρχει σεναριακός λόγος.

  Μια σχέση σταθερότητας δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σε ανώριμους έφηβους, πρέπει να αποκτήσουν εμπειρίες στη ζωή, ώστε όταν ξαναβρεθούν να έχουν πια μια σχέση ώριμη και σταθερή. Με μια σπασμωδική κίνηση η κοπέλα διαλύει τη σχέση της με το αγόρι στην «Άνοιξη της ζωής μου», για να ξαναβρεθούν λίγα χρόνια αργότερα. Το να νομίζει ο Tianyu ότι η Lin Zhenxin είναι ακόμη ερωτευμένη με τον Ouyang, ο δισταγμός της Lin Zhenxin να εκφράσει ανοικτά την αγάπη της στον Tianyu, θα αποτελέσουν τα εμπόδια για τη σχέση.

  Η ταινία ξεκινάει από το τέλος. Η Lin Zhenxin δέχεται την απαίτηση του αφεντικού της να μείνει λίγο ακόμη, ενώ έχει ραντεβού. Οι συνάδελφοί της την κατσαδιάζουν, δημιουργεί κακό προηγούμενο.

  Είναι η ίδια η ντροπαλούλα που ξέραμε, που δεν τολμάει να εκφράσει τα πραγματικά της αισθήματα.

  Στο τέλος της ταινίας, στο ίδιο επεισόδιο, βλέπουμε να γίνεται η έκρηξη εξαιτίας των αυστηρών παρατηρήσεων των συναδέλφων της. Υποβάλλει την παραίτησή της.

  Έχει γίνει πια αποφασιστική. Πηγαίνοντας σπίτι λέει στον άντρα της (ή μήπως απλώς σύντροφό της;) ότι θέλει να χωρίσουν.

  Λίγο μετά θα συναντήσει τον Taiyu, που έχει οργανώσει μια συναυλία με το αγαπημένο της είδωλο, τον Andy Lad. O Andy Lad ο οποίος την είχε πλησιάσει προηγουμένως προς μεγάλη της έκπληξη και χαρά, είχε φωτογραφηθεί μαζί του σε selfie και του είχε πάρει αυτόγραφο, εμφανίζεται σε μια γιναντοοθόνη. Λέει ότι την συναυλία αυτή τη διοργάνωσε ένας φίλος του για την πρώτη του αγάπη, όπως της είχε υποσχεθεί.

  Στην τελευταία σκηνή τους βλέπουμε να πλησιάζουν ο ένας τον άλλο, συγκινημένοι και χαρούμενοι. Όμως δεν αγκαλιάζονται όπως στην «Άνοιξη της ζωής μου», αλλά προχωρούν  μαζί στο συναυλιακό μέγαρο.

 Μα διάβολε, ακόμη τέτοιο κόλλημα;

 Και τώρα κάποια πράγματα για το φόντο.

 Φαίνεται ότι η επανάσταση του Μάο δεν ήταν και τόσο βαθιά. Εντάξει, απλοποίησε τη γραφή (κάποια πολύπλοκα ιδεογράμματα γράφονται με λιγότερα strokes), όμως μαθητές και μαθήτριες είναι με συγκεκριμένη ενδυμασία. Το ίδιο και στην Ταϊβάν. Όμως, σε αντίθεση με την ηπειρωτική Κίνα που βλέπουμε μικτά τμήματα, στην Ταϊβάν είναι ξεχωριστά τα τμήματα των αγοριών από των κοριτσιών.

  Τα έζησα κι εγώ αυτά, δεκαετία του ’60. Εμείς δεν είχαμε ξεχωριστή ενδυμασία αλλά φοράγαμε το καπέλο με την κουκουβάγια. Οι μαθήτριες έπρεπε να φοράνε συγκεκριμένη ενδυμασία, με τη άκρη της μπλε ποδιάς να μην πλησιάζει τα γόνατα. Με τον Παπαντρέου καταργήθηκαν αυτά, και τα τμήματα έγιναν μικτά.  

  Κάτι που μου άρεσε στην ταινία ήταν το μπουγέλωμα στο τέλος της σχολικής χρονιάς, θεσμοθετημένο, ενώ σε εμάς γίνεται με την ανοχή των καθηγητών. Τώρα βέβαια είμαι δέκα χρόνια συνταξιούχος, αλλά δεν νομίζω να έχουν αλλάξει τα πράγματα.

  Ήταν έκπληξη για μένα να δω τον καθηγητή, που είναι και λυκειάρχης, να κρατά μια βέργα στο χέρι. Έδερνε μ’ αυτήν.

  Δεν μπορεί ένας μαθητής που μπλέκεται συνέχεια σε επεισόδια να έχει γράψει το καλύτερο βαθμό στα μαθηματικά. Σίγουρα έχει αντιγράψει, δεν χρειάζεται απόδειξη, θα του στερήσει την πρωτιά και θα τον κατσαδιάσει στη δημόσια τελετή. Οι μαθητές αντιδρούν με πρώτη την Lin Zhenxin (βλέπετε, πρόκειται για τον αγαπημένο της). Ο επιθεωρητής που παρευρίσκεται παίρνει το μέρος τους, εμμέσως πλην σαφώς. Ήξεραν τα παιδιά ότι αυτό θα συνέβαινε, ο λυκειάρχης τους δεν είναι στα καλά του.  

  Και ο καθηγητής μου, Γιάννης Μιχαλάκης, νόμιζε ότι είχα αντιγράψει στα μαθηματικά, δευτέρα γυμνασίου. Τσατίστηκα γιατί δεν είχα αντιγράψει, απλά ήμουν μαθητής, όπως και τώρα, low profile, δεν του γέμιζα το μάτι. Μου έδωσε το πιο άγριο ξύλο που έφαγα ποτέ στο γυμνάσιο.

  Καθώς διάβαζε τον αριθμό κάθε άσκησης που μας έβαλε να κάνουμε, εμείς φωνάζαμε «Ωωωω». Την 27. Ωωωω. Την 28. Ωωωω. Την 30. Ωωωω. -Όποιον δω να ξανακάνει ω θα τον βαρέσω. Την 32. Ωωωω. Με κοιτάζει από την έδρα και κατεβαίνει κάτω λέγοντας: -Εγώ είπα όποιον δω, εγώ είδα εσέεεενα. Και με αρχίζει σε κάτι φάπες στο σβέρκο που ζαλίστηκα, νόμιζα ότι θα λιποθυμούσα.

  Τώρα μόλις μου πέρασε από το μυαλό γιατί από όλους τους μαθητές είδε εμένα, διότι ήταν σίγουρος πως είχα αντιγράψει και δεν με είχε τσακώσει.

  Όμως εγώ ήμουν καλός στα μαθηματικά στις δυο πρώτες τάξεις του γυμνασίου, που απλά ήταν επανάληψη των μαθηματικών του δημοτικού. Μάλιστα το τετράδιο ασκήσεων των μαθηματικών στην πρώτη γυμνασίου το είχα κάνει λυσάρι, έλυνα όλες τις ασκήσεις που υπήρχαν στο βιβλίο και όχι μόνο αυτές που μας έβαζε ο καθηγητής. Ήμουν σίγουρος ότι θα γινόμουν μαθηματικός. Μετά στην τρίτη γυμνασίου έπαψα να είμαι καλός μαθητής, γιατί με άλγεβρες και τριγωνομετρίες έπρεπε να διαβάζω, κι εγώ δεν διάβαζα, γενικά δεν μου άρεσε να διαβάζω πράγματα για τα οποία με υποχρεώνανε. Μου άρεσε η λογοτεχνία, η φιλοσοφία, οι ξένες γλώσσες, και ο συνονόματος καθηγητής μου ανακάλυψε ότι είχα ταλέντο στο γράψιμο, και μάλιστα μια έκθεσή μου την διάβασα στο ραδιοφωνικό σταθμό. Ο φίλος μου ο Γιώργης ο Λαμπράκης μου έδωσε πριν λίγα χρόνια την κασέτα με την απαγγελία μου, την είχε βρει στο αρχείο του καθηγητή που επιμελούνταν την εκπομπή. Τη μετέγραψα σε mp3, με ένα πρόγραμμα την έκανα mpeg -4 βάζοντας μια φωτογραφία μου και την ανέβασα στο youtube. Θα σας έδινα τον σύνδεσμο αλλά δυστυχώς το youtube μου έκλεισε το λογαριασμό για παραβίαση λέει δικαιωμάτων, για κάποιες ταινίες που ανέβασα. Σε κάποιον από τους σκληρούς μου δίσκους θα υπάρχει, όμως βαριέμαι να ψάξω για να την ανεβάσω στο vimeo.

  Όμως δεν άντεξα, έψαξα αμέσως μετά.

  Τελικά βρήκα μόνο το mp3. Το ανέβασα σε ένα δεύτερο λογαριασμό που έχω στο youtube αφού το μετέτρεψα πάλι σε αρχείο mpeg 4, αυτό που είχα φτειάξει τότε δεν το έψαξα. Όμως καλύτερα να το δείτε, όσοι θέλετε, από το vimeo. Αρχικά δοκίμασα να το αναρτήσω εκεί, όμως δεν μπόρεσα γιατί δεν είχα δει ότι ήταν το mp3, μου το είπε το youtube όταν δοκίμασα έπειτα να το αναρτήσω κι εκεί. Το youtube δεν το χωνεύω, εξαιτίας αυτού του κλεισίματος αντιμετώπισα κάποια προβλήματα με τη google, τα οποία προς το παρόν τα έχω λύσει, όχι με τον πιο εύκολο τρόπο.  

  Πάντως έχω μαθηματικό μυαλό. Έγινα έφεδρος αξιωματικός εφοδιασμού μεταφορών γιατί μόνο εγώ και ένας άλλος λύσαμε ένα πρόβλημα μεταφορών τότε στα τεστ. Στο «Περισκόπιο της Επιστήμης» που μου δημοσίευσε τρεις εργασίες («Kυβερνητική», «Τι είναι ηθολογία», «Φιλοσοφία και επιστήμες») έλυσα τρία προβλήματα σε κάποια τεύχη, με μπακαλίστικο τρόπο ενώ οι άλλοι τα έλυναν με εξισώσεις. Το όνομά μου ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που κατάφεραν να τα λύσουν. Από τα άρθρα του με ενδιέφεραν κυρίως αυτά που είχαν να κάνουν με βιολογία. Σταμάτησα την συνδρομή όταν ξεκίνησα το διδακτορικό μου το 1993 (Αφηγηματικές τεχνικές, το υποστήριξα το 1996 και εκδόθηκε από τις εκδόσεις Gutenberg το 2000).

  Και ένας νεαρός με τον οποίο περπατάγαμε μαζί στο Αττικό Άλσος, όταν με ξανασυνάντησε μετά από ένα χρόνο μου λέει: «Σε θυμήθηκα, είσαι ο φιλόλογος που μοιάζεις με μαθηματικό».