Jeff Pollack, Lost and found (1999)

Jeff Pollack, Lost and found (1999)

 

  Αγγλόφωνη όπως το «Firelight» είναι και αυτή η ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί η Σοφί Μαρσώ. Η πλοκή διαδραματίζεται στην Αμερική, όμως η ίδια είναι γαλλίδα. Έχει έλθει για να ξεφύγει από τον πρώην φίλο της που την καταδιώκει, αλλά και με την ελπίδα να κάνει καριέρα εδώ. Προς το παρόν παραδίδει μαθήματα cello σε ένα παιδί.

  Μα τι γκομενάρα η Λίλα Ντιμπουά, πώς θα γίνει να την κατακτήσουμε;

  Αυτά σκέφτεται ο Dylan Ramsey (Αλήθεια, γιατί σταμάτησε να παίζει η Laura Ramsey; Την θαύμασα σαν Λόλα στην ταινία του μαροκινού Ναμπίλ Αγιούς «Ό,τι θέλει η Λόλα», και στη συνέχεια την είδα σε πάρα πολλές ταινίες της).

  Θα προσπαθήσει να έλθει σε επαφή μαζί της, κάτι εύκολο, όμως τον βλέπει σαν καλό γείτονα. Δεν θα μπορούσε μήπως να τον δει σαν κάτι παραπάνω;

  Σκέφτεται, σκέφτεται, «Εύρηκα!!!», αναφωνεί ξαφνικά.

  Θα κλέψει το σκυλάκι της. Θα προθυμοποιηθεί να της το βρει, και καθώς θα κερδίσει την ευγνωμοσύνη της θα έλθουν σε πιο στενή επαφή, θα την φλερτάρει, και ο Θεός βοηθός.

  Όμως το σκυλάκι καταπίνει ένα πανάκριβο δακτυλίδι που του είχε δώσει ένας φίλος του για φύλαξη. Πώς να το επιστρέψει λοιπόν; Πρέπει να περιμένει να το χέσει.

  Και σα να μην έφτανε αυτή η γκαντεμιά, εμφανίζεται ο πρώην φίλος της που δεν το βάζει κάτω.

  Περιέργως, αυτό θα τους φέρει σε πιο στενή επαφή. Και οι τρεις τους θα γυρίσουν τους δρόμους και θα κολλούν αφίσες με το «Απωλέσθη σκύλος. Ο ευρών θα εισπράξει ως αμοιβή 10.000 ευρώ (δολάρια ήταν, αλλά είπα να κάνω λογοπαίγνιο). Και ποιος θα τα πληρώσει;

  Μα ο φίλος, που ξεκίνησε με 100 ευρώ και τον παρέσυρε σαν σε δημοπρασία ο Dylan στα 10.000, δολάρια είπαμε τελικά.

  Τώρα θα κάνω σπόιλερ αν πω ότι τελικά ο πρώην φίλος ξαναπήρε τα παπούτσια στο χέρι και την κέρδισε ο Dylan; (Οι λεπτομέρειες στην ταινία). Ρομαντική κομεντί είναι, δεν θα μπορούσε να έχει άλλο τέλος.

  Το βιολοντσέλο με τον μελαγχολικό μπάσο ήχο του μου αρέσει πολύ. Από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια είναι το κονσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα του Antonin Dvořak.

  Η εκφωνήτρια του Ραδιοφωνικού Σταθμού Ανατολικής Κρήτης έλεγε: Και τώρα θα ακούσετε το κονσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα του Αντονίν Ντβόρακ.

  Κάποτε μάθαινα τσέχικα, όμως αν και έμεινα σε επίπεδο μεθόδου άνευ διδασκάλου (Teach yourself books), δεν ξέχασα ποτέ πώς προφέρονται τα γράμματα.

  Δεν θα της θύμωνα ποτέ που τον έλεγε Ντβόρακ αντί για Ντβόρζακ. Όχι μόνο γιατί δεν μπορούσε να ξέρει ότι το ř προφέρεται ρζ, αλλά γιατί, όταν είμασταν συμμαθητές στα αγγλικά, ήμουν κρυφά ερωτευμένος μαζί της. Φαντάζομαι όμως ότι θα το είχε μαντέψει, έρωτας και βήχας δεν κρύβονται.  

  Η Λίλα έχει τρακ, φοβάται να παίξει μπροστά σε κοινό. Ο Dylan την ξεφοβίζει με μια έξυπνη επινόηση. Έτσι αποφασίζει τελικά να πάει στην audition, για μια θέση στη φιλαρμονική.

  Και εγώ το ίδιο πρόβλημα έχω. Κάτι λίγα κομμάτια που έχω ανεβάσει με τη λύρα τα έχω γράψει σε βίντεο πρώτα. Πού να τολμήσω σε live video στο facebook. Δεν ξέρω τι με έπιασε στις 27 του Απρίλη να το τολμήσω. Ευτυχώς τα κατάφερα με ένα δυο λαθάκια μόνο. Βέβαια η Logitech web camera δεν είναι ό,τι πιο κατάλληλη για την ποιότητα του ήχου. Από το τρακ που είχα ευχήθηκα στο τέλος καλή βδομάδα αντί να ευχηθώ καλή μεγαλοβδομάδα.

  Παραλίγο να το ξεχάσω, αναγνώρισα ένα κομμάτι από τη «Λίμνη των κύκνων» που το έπαιξε solo στην αρχή της ταινίας.

  Η εκτέλεση δεν ήταν ντουμπλάζ, έπαιξε η ίδια η Μαρσώ, στο βιογραφικό της διαβάζω ότι παίζει cello.

  Και κάπου προς το τέλος άκουσα και ένα αγαπημένο μου τραγούδι των sixties, «I’m a believer» των Monkeys.