Fernanda Valadez, Χαρακτηριστικά γνωρίσματα (Sin Señas Particulares, 2020)

Fernanda Valadez, Χαρακτηριστικά γνωρίσματα (Sin Señas Particulares, 2020)

 

  Από προχθές στους κινηματογράφους.

  Ας ξεκινήσουμε με τον τίτλο.

  Τώρα πώς το «Χωρίς ιδιαίτερα σημάδια» έγινε «Identifying features» στον αγγλικό τίτλο της ταινίας από τον οποίο μεταφράζουμε εμείς, μου είναι ακατανόητο. Γιατί δεν βρέθηκαν χαρακτηριστικά γνωρίσματα που να ταυτοποιούν τον νεκρό.

  Ήξερα ότι υπάρχει υψηλή εγκληματικότητα στο Μεξικό, αλλά δεν την φανταζόμουν σε τέτοιο βαθμό. Η κόρη του συγχωρεμένου Ανδρέα Παναγόπουλου, καθηγητή μου στα ΠΕΚ (επιμόρφωση εκπαιδευτικών), η Στέλλα, σκοτώθηκε στο Μεξικό όπου είχε πάει εκδρομή από κακοποιούς. Στη μνήμη της ο πατέρας της διοργάνωσε ομάδα αιμοδοσίας ΣΤΕΛΑ (έχω ξεχάσει τι σημαίνει το ακρωνύμιο). Μια φίλη μου είχε αμφιβολίες αν θα έπρεπε να πάει σε ένα συνέδριο στο Μεξικό ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Η συμβουλή μου ήταν να ρισκάρει. Τελικά για κάποιο άλλο λόγο δεν πήγε.

  Η μητέρα ψάχνει το γιο της που έφυγε για να περάσει στις ΗΠΑ και από τότε δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Τρέχει να τον αναζητήσει. Φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολο. Ένα πτώμα που της δείχνεται, και που πιθανόν να είναι ο γιος της, τελικά δεν είναι.

  Ψάχνει να μάθει ποιος ήταν ο οδηγός του πούλμαν που έφυγε εκείνη την ημέρα.

  Δεν θα τον βρει. Θα μάθει όμως ότι το πούλμαν το σταμάτησαν ληστές, σκότωσαν όλους τους επιβάτες εκτός από ένα, αφού βέβαια τους πήραν ότι είχαν και δεν είχαν.

  Πρέπει να πάει να βρει αυτόν τον ένα.

  Στο δρόμο της θα διασταυρωθεί με ένα νεαρό που είχε απελαθεί από τις ΗΠΑ. Της προτείνει να ξεκουραστεί στο σπίτι του και μετά να συνεχίσει. Όμως το αγροτόσπιτό τους φαίνεται λεηλατημένο. Να ζει κάπου άραγε η μητέρα του;

  Αυτή έχασε το γιο της, αυτός έχασε τη μάνα του, του προτείνει να πάει να ζήσει μαζί της. Έχει ένα κομμάτι γης να καλλιεργήσουν, δεν πρόκειται να πεινάσουν.

  Θα προλάβουν;

  Το τέλος είναι εξαιρετικά απροσδόκητο. Δεν θα κάνω σπόιλερ, θα πω μόνο ότι μου θύμισε το βιβλίο του Αμαντού Κουρουμά «Ο Αλλάχ δεν είναι υποχρεωμένος», όπου μιλάει για τα παιδιά-στρατιώτες. Έχω δει και σχετικές ταινίες όμως δεν θυμάμαι τίτλους.  

  Μου άρεσε που η σκηνοθέτιδα έδειξε τις σκηνές βίας «θολώνοντας» τον φακό της κάμερας σε μια προσπάθεια να εξαφανίσει τον ρεαλισμό της εικόνας, κάνοντας τα πλάνα να φαίνονται σαν χρωματικές επιφάνειες.

  Πολυβραβευμένη ταινία με βαθμολογία 7,4 στο IMDb, σίγουρα αξίζει να τη δείτε. Εκτός κι αν πείτε κι εσείς, όπως κάνουν οι δυτικοί για ανάλογες καταστάσεις που συμβαίνουν στην Ανατολή (έχω υπόψη μου το «Πίσω στο 1942» του κινέζου σκηνοθέτη Φενγκ Σιαογκάνγκ), «κάτι τρέχει στα γύφτικα».

  Ας παραθέσω και τη συνέντευξη που έδωσε η σκηνοθέτιδα στον Γιάννη Κοντό, ιδιαίτερα διαφωτιστική για την ταινία.