Babak Jalali, Radio dreams (2016)
Ο Hamid Royami είναι διευθυντής ενός ραδιοφωνικού σταθμού που μεταδίδει στην περσική γλώσσα. Συγγραφέας, καλλιεργημένος, προσπαθεί να μπάσει προγράμματα ποιοτικά, όπως π.χ. να μιλήσει για έναν λατινοαμερικάνο ποιητή και να διαβάσει ποιήματά του. Όμως αντιμετωπίζει την αντίδραση του ιδιοκτήτη, που τον ενδιαφέρουν εκπομπές με ακροαματικότητα, ώστε να δέχεται διαφημίσεις. Η συνέντευξη με τη miss ιρανοαμερικανίδα είναι μια καλή περίπτωση.
Πρόκειται για μια καλλιεργημένη κοπέλα, παρ’ όλο που αρχικά την είδε με επιφύλαξη.
Αυτό όμως που προσπαθεί να πετύχει είναι να φέρει στο σταθμό, να παίξουν μαζί, το αφγανικό ροκ συγκρότημα Kabul Dreams με το αμερικανικό συγκρότημα Metallica, σε μια συμβολική κίνηση υπέρβασης πολιτικών και άλλων διαφορών των δυο κρατών μέσω της τέχνης.
Θα αντιμετωπίσει ένα σωρό δυσκολίες.
Θα πει σε μια ασσύρια, καθαρίστρια στο σταθμό, να μιλήσει στη γλώσσα της για τη μητέρα της. Θα μπουκάρουν μέσα και θα τους διακόψουν. Αυτός θα φύγει εξοργισμένος από το σταθμό αφού σπάσει κάποια αντικείμενα στην τσατίλα του.
Την ευαισθησία του Jalali για τις μειονότητες του Ιράν την είδαμε και στην ταινία του «Frontier blues» (2009).
Στο αυτοκίνητό του θα ακούσει τα δυο συγκροτήματα να παίζουν μαζί.
Βλέποντας την ταινία θυμήθηκα έναν ασσύριο νεωκόρο στο ναό της Αγίας Γλυκερίας, τότε που πρωτοήλθα στο Γαλάτσι και μέναμε ακόμη στο νοίκι. Μου είπε ότι είχαν απομείνει κάποιες χιλιάδες ασσύριοι στο Ιράν, οι οποίοι, ως χριστιανοί, διώκονται άγρια.
Είχαν απομείνει, τώρα δεν ξέρω τι γίνεται.
Είπαμε, τους ιρανούς τους βλέπουμε πακέτο.
Έχουμε δει τις άλλες τρεις από τις τέσσερις ταινίες του Jalali, τη μικρού μήκους «Heydar, an Afghan in Tehran» (2005), το «Frontier blues» (2009) και το «Fremont» που θα προβάλλεται από αύριο.
Και ένα τελευταίο: Ακούσαμε πολλές φορές την «Κατιούσα». Ο Royami λέει το ιστορικό της. Μια κοπέλα που λαχταρά τον αγαπημένο της που είναι στο στρατό… Από το τραγούδι πήρε και το όνομα το πυραυλοβόλο.
Posts
No comments:
Post a Comment