Kon Ichikawa, H εκδίκηση ενός ηθοποιού Καμπούκι (An actor’s revenge, 1963)

 

Kon Ichikawa, H εκδίκηση ενός ηθοποιού Καμπούκι (An actor’s revenge, 1963)

 

  Σκηνοθετεί ο Kon Ichikawa, όμως το σενάριο είναι του Teinosuke Kinugasa, του οποίου η ταινία «Η πύλη της κόλασης» έχει προγραμματισθεί να προβληθεί από τo New star art cinema (Στούντιο) στις 8 Αυγούστου.

  Πριν προχωρήσω με την ταινία να αντιγράψω δυο λόγια που έγραψα για τον σεναριογράφο στην «Πύλη της κόλασης».

    «Αρχικά ήταν ένας onnagata, δηλαδή ηθοποιός που έπαιζε γυναικείους ρόλους. Όταν επιτράπηκε στις γυναίκες να παίζουν τους γυναικείους ρόλους, το γύρισε στην σκηνοθεσία. Έτσι εξηγείται το στυλιζαρισμένο παίξιμο, που είναι τελικά το στυλιζαρισμένο παίξιμο του θεάτρου Καμπούκι, λιγότερο στυλιζαρισμένο όμως σε σχέση με το Νο, και που ήταν το λαϊκό θέατρο. Γράφω γι’ αυτά αρκετά στο βιβλίο μου «Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας».

  Μου αρέσουν τα έργα εκδίκησης, και εδώ η εκδίκηση φαίνεται ήδη στον τίτλο της ταινίας.

  Αντιγράφω την πλοκή από το ενημερωτικό του New Star Art Cinema.

  «Ο Nakamura Yukinojo, είναι θεατρικός ηθοποιός onnagata, ειδικός στην ερμηνεία γυναικείων ρόλων και αστέρας ενός θιάσου kabuki. Έχει την ιδιότητα από τη μία να μαγεύει τους θεατές με την τέχνη του και από την άλλη να κρύβει το άλλο του πρόσωπο. Είναι ένας άντρας αφοσιωμένος στην εκδίκηση, γνώστης της τέχνης της μεταμφίεσης, της μεταμόρφωσης και του ξίφους. Γιατί ο Yukinojo δεν έχει ξεχάσει ούτε μία μέρα τους Dobe, Kawaguchiya και Hiromiya, που παγίδεψαν δόλια τον έμπορο πατέρα του με την κατηγορία του λαθρεμπορίου. Βρισκόμενος στην πόλη του Edo (παλαιό Tokyo) συναντά αναπάντεχα τους εχθρούς του, ενώ συγχρόνως μαθαίνει ότι η Namiji, κόρη του Dobe, έχει αρρωστήσει επειδή τον έχει ερωτευτεί».

  Να προσθέσουμε ότι η πλοκή τοποθετείται το 1836.

  Και εδώ είναι ένα ερωτηματικό, σε σχέση με τις ταινίες εκδίκησης. Επιτρέπονται άραγε όλα τα μέσα προκειμένου να πετύχεις την εκδίκησή σου; Μήπως παρασέρνεις αθώα θύματα, προκειμένου να την πετύχεις;

  Κάνει πώς ανταποκρίνεται στον έρωτα της Namiji, προκειμένου να πετύχει το σκοπό του. Όταν αυτή πεθαίνει, το μετανιώνει πικρά. Είναι πολύ συγκινητικά τα λόγια που λέει δίπλα στη νεκρή κοπέλα.

  Εξαιρετική ταινία, πολύ μου άρεσε.

  Και βέβαια με γύρισε 25 χρόνια πίσω, τότε που έγραφα το βιβλίο μου και έβλεπα ταινίες με θέατρο Νο και Καμπούκι.