Μαρία Σκουρολιάκου, Μικρογραφές

 

Μαρία Σκουρολιάκου, Μικρογραφές, Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024

 

Μεταμοντέρνα στο ύφος, βαθύτατα στο νόημα ποιήματα.

 

H παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

 

  Της Μαρίας Σκουρολιάκου έχουμε διαβάσει ήδη τις ποιητικές συλλογές «Χρώμα αύριο» και «Σώμα του χρόνου».

  Υφολογικά, αλλά και θεματικά, η Σκουρολιάκου κινείται στο ίδιο φάσμα με τις ποιητικές αυτές συλλογές. Υπάρχει μια σύμφυρση παραδοσιακών μέτρων και μορφών και ελεύθερου στίχου. Ο ίαμβος είναι κυρίαρχος, και το μακροσκελές πρώτο ποίημα της συλλογής χωρίζεται σε τετράστιχες στροφές, με ανισοσύλλαβους κυρίως στίχους, συχνά σε ιαμβικό μέτρο, αλλά κυρίως σε ελεύθερο στίχο.

  Και βέβαια θα συναντήσουμε και ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους, με πιο χαρακτηριστικούς τους παρακάτω, σε μια ολόκληρη τετράστιχη στροφή.

 

Λησμονοβόταν ο καιρός στ’ ανήλιαγα σοκάκια.

Παίρνει τις λέξεις άνεμος και γδέρνει τα μαλλιά τους.

Κι απόμεινε απ’ τα ονόματα ένα κερί στη χάση

κι απόμεινε το «σ’ αγαπώ» λουλούδι ξεραμένο (σελ. 10).

 

  Τα μικρά σαν χάι κου ποιήματα μου άρεσαν ιδιαίτερα.

 

Το μοναχό

του χωραφιού κλαράκι

τυχερό!

Μιλεί με το φεγγάρι! (σελ. 21).

 

Από την πτήση ως την πτώση

ένα φωνήεν η διαδρομή (σελ. 22).

 

Στην άκρη του γκρεμού ένα παιδί

κρατάει τον ήλιο να μην πέσει (σελ. 23).

 

  Αλλά πιο πολύ μου άρεσαν εκείνα με τον αποφθεγματικό συχνά χαρακτήρα τους.

 

Πόσο ψηλός είσαι;

Όσο οι πράξεις σου (σελ. 31)

 

Μια ουτοπία ο ουρανός/ όταν η γη ματώνει (σελ. 31, αποκατέστησα τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο).

 

Μ’ ένα πάνοπλο εγώ

να σου σφαλίζει τα σύνορα

πώς να σ’ αγγίξω; (σελ. 33).

 

Αν δεν συνειδητοποιήσει κανείς

τη δύση του,

δεν θα χαρεί τις ανατολές του (σελ. 39).

Memento mori.

 

Ποίηση

τη λέξη σου υπερασπίσου.

Σου λεηλατούν ασύστολα το Π. (σελ. 40).

Συχνά οι ίδιοι οι ποιητές.      

 

Άλλοι το λένε μοναξιά και τους παιδεύει

μα εγώ το λέω ομορφιά που με μαγεύει.

Στου νου τα πιο βαθιά νερά με ταξιδεύει (σελ. 43). 

Η περίπτωσή μου.     

 

Οι φαροφύλακες είδος μουσιακό

και οι ανθρωποφύλακες                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              γράφουν την ιστορία του φόβου (σελ. 53).

Οι χωροφύλακες είχαν παλιά ξεχωριστή θέση ανάμεσά τους.  

 

Πόσο ψηλά ’σαι έρωτα· 

πόσο βαθιά ριζώνεις (σελ. 59).     

 

Το σώμα σου

η μόνη αφύλακτη διάβαση

που άφοβα περνώ (σελ. 59).      

 

Άλφα

έχει ο θάνατος

και η ζωή ωμέγα (σελ. 68).

  Περίεργο δεν είναι; Η ζωή να έχει το τελευταίο γράμμα της αλφαβήτου και ο θάνατος το πρώτο.

  Εγώ, κρητικός, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να τον κάνω κανονικό ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο.

Δυο άλφα έχει ο θάνατος, και η ζωή ωμέγα.

 

  Εξαιρετική και αυτή η ποιητική συλλογή της Μαρίας Σκουρολιάκου, ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδη.