Jim Jarmusch, Ο τρόπος των σαμουράι (Ghost dog: The way of the samurai, 1999)

 

Jim Jarmusch, Ο τρόπος των σαμουράι (Ghost dog: The way of the samurai, 1999)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Το έχω ξαναγράψει, δεν μου αρέσουν ταινίες που ο ήρωας είναι αρνητικός.

  Ένας εκτελεστής μπορεί ποτέ να είναι θετικός ήρωας;

  Δύσκολο, και γι’ αυτό ο σκηνοθέτης, επειδή θέλει να μας τον παρουσιάσει εξωραϊσμένο ώστε τον συμπαθήσουμε και να ταυτιστούμε μαζί του, κάνει διάφορες επινοήσεις.

  Είναι θαυμαστής των σαμουράι. Κατά διαστήματα, σαν σε μεσότιτλους, διαβάζουμε μαζί με τον «Σκύλο-φάντασμα» αποσπάσματα από το βιβλίο «Hagakure» του Yamamoto Tsunetomo, ενός σαμουράι που έγινε βουδιστής καλόγερος και έγραψε τις αναμνήσεις του σ’ αυτό το βιβλίο.

  Ο Louie, μέλος συμμορίας, του έσωσε κάποτε τη ζωή. Πήγε και τον βρήκε μετά από χρόνια, και βρέθηκε στην υπηρεσία του, σαν εκτελεστής. Νοιώθει απέναντί του σαν σαμουράι στην υπηρεσία του αφέντη του.

  Ο Σκύλος-φάντασμα, ένας συμπαθητικός χοντρούλης αφροαμερικάνος, είναι φιλαναγνώστης. Σχολιάζει βιβλία με μια μικρή νεγρούλα. Της δίνει τον «Ρασομόν», λέγοντάς της όταν το διαβάσει να του πει τις εντυπώσεις της.

  Συναντώντας κάποτε στο δρόμο του δυο λαθροκυνηγούς ενός σπάνιου είδους αρκούδας μαζί με το θήραμά τους, μετά από ένα διαπληκτισμό μαζί τους, γιατί σκότωσαν την αρκούδα, δεν θα διστάσει να τους σκοτώσει.

  Ένα συμβόλαιο που ανέλαβε να εκτελέσει δεν πέτυχε ολοκληρωτικά. Θα εκτελούσε τον εραστή της κόρης του αρχηγού, παρόλο που είχε προειδοποιηθεί να διακόψει κάθε σχέση μαζί της. Υποτίθεται ότι αυτή δεν θα ήταν σπίτι του, θα πήγαινε παραλία, όμως μετάνιωσε, πήγε σπίτι του και είδε τον δολοφόνο.

  Του έδωσε τον «Ρασομόν», αυτός το έδωσε στην κοπελίτσα, και όταν αυτή του το επέστρεψε το έδωσε στο αφεντικό του, ο οποίος, πιστός στο δικό του αφεντικό (τουλάχιστον έτσι νομίζει ο «Σκύλος-φάντασμα»), είχε έλθει αποφασισμένος να τον σκοτώσει.

  Το πιστόλι του «Σκύλου-φάντασμα» είναι άδειο. Ο σαμουράι δεν μπορεί ποτέ να κτυπήσει τον αφέντη του.

  Θα πέσει κτυπημένος από τις σφαίρες του αφεντικού του. Πριν ξεψυχήσει θα του δώσει το «Ρασομόν», παροτρύνοντάς τον να το διαβάσει. Θα το δει η κόρη του αρχηγού και θα του πει ότι είναι δικό της. Το βιβλίο είχε κάνει ένα κύκλο.

  Είναι η μόνη που έμεινε από τη συμμορία, όλους τους υπόλοιπους τους εκτέλεσε ο «Σκύλος-φάντασμα», κάποιους με εντυπωσιακό τρόπο.  

  Ήξερα ότι ο Jarmusch δεν θα με απογοήτευε, έχω δει άλλες τέσσερις ταινίες του που μου άρεσαν πολύ (αν θέλετε να μάθετε ποιες, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου). Και αυτή μου άρεσε επίσης πολύ.

  Μου άρεσε ιδιαίτερα η φιλία του «Σκύλου-φάντασμα» με τον Raymond, έναν αϊτινό παγωτατζή που μιλάει μόνο γαλλικά. Και οι δυο μιλάνε τη γλώσσα τους χωρίς ο ένας να καταλαβαίνει πάντα τον άλλο, αλλά αυτό δεν εμποδίζει να αναπτυχθεί μια δυνατή φιλία ανάμεσά τους, την έκφραση της οποίας θα τη δούμε κάποιες φορές.

  Είναι αντιρεαλιστικό να μην έχει μάθει ο αϊτινός κάποια αγγλικά για να συνεννοείται με τους πελάτες του. Αντιρεαλιστικό είναι επίσης να λέει κάποια στιγμή ότι άκουσε στο ραδιόφωνο πως το παγωτό κάνει καλό στην υγεία.

  Σε ποια γλώσσα το άκουσε, στα γαλλικά;

  Και δυο συμπτώσεις.

  Ο «Σκύλος-φάντασμα» επικοινωνεί με το αφεντικό του με ταχυδρομικά περιστέρια.

  Προχθές ακόμη διάβασα την ανάρτηση που έκανα για το «Toghi» (1971) του Αλί Χαταμί, για να γράψω δυο λέξεις γι’ αυτό στο βιβλίο που γράφω τώρα «Εισαγωγή στον ιρανικό κινηματογράφο». Ο κεντρικός ήρωας έχει, όπως και ο «Σκύλος-φάντασμα», περιστέρια στην ταράτσα του σπιτιού του.

  Προχθές επίσης ανάρτησα για την ταινία «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας» (1962) του John Frankenheimer, όπου επίσης βλέπουμε έναν που είχε υπηρετήσει στον πόλεμο της Κορέας ως ελεύθερος σκοπευτής να σκοπεύει μέσα από τον φακό της καραμπίνας του το υποψήφιο θύμα του.

  Η ταινία άρεσε όχι μόνο σε μένα αλλά και σε πολλούς άλλους, όπως δείχνει η βαθμολογία της στο IMDb: 7,5.