Stoya, Philosophy, pussycats and porn

 

Stoya, Philosophy, pussycats and porn, Edited by Safia Elhillo, Los Angeles, CA, 2018, σελ. 139.

 

 

 

 

  Πριν κατέβω στην Κρήτη είχα δει ένα ντοκιμαντέρ για τη βιομηχανία του πορνό με τίτλο «Pornocracy». Ανάμεσα στις πορνοστάρ από τις οποίες πήραν συνέντευξη ήταν και η Stoya.

  Έψαξα το βιογραφικό της στο διαδίκτυο και είδα ότι έγραψε ένα βιβλίο. Είχα την περιέργεια, το παράγγειλα στο amazon.com

  Το βιβλίο αποτελείται από μικρά κείμενα δημοσιευμένα σε διάφορα περιοδικά, με σχόλια πάνω σε διάφορα θέματα όπως την πολιτική, την πορνογραφία και το σεξ. Αρκετά επίσης είναι αυτοβιογραφικά, σε κάποια από τα οποία η Stoya γράφει για τις σεξουαλικές της περιπέτειες με άτομα που της άρεσαν, με τα οποία θέλησε να πηδηχτεί. Αυτά θυμάμαι σαν γενικά, τώρα θα το ξεφυλλίσω να δω τις υπογραμμίσεις μου.

  «Ένας οργασμός με εξέπληξε, και τον ευχαρίστησα γι’ αυτό. Μου είπε ότι δεν με πίστευε, και αυτό με στενοχώρησε» (σελ. 15).

  Αυτός ήταν ένας δημοσιογράφος, που την επομένη θα έφευγε για τη Μέση Ανατολή.

  «Ο νόμος του Μέρφι για Ακατάλληλη Συμπεριφορά λέει ότι αν συνηθίζεις να βγάζεις τα ρούχα σου δημόσια, τελικά όλοι στη οικογένειά σου (συμπεριλαμβανομένων και μελών τόσο μακρινών που έχουν λιγότερο κοινό DNA μαζί σου από όσο ένας χιμπαντζής με μια σουπιά) κάποια στιγμή θα δουν φωτογραφία ή βίντεό σου και θα καταλάβουν τι δουλειά κάνεις» (σελ. 22).

  Ανάμεσά τους θα ήταν και η μητέρα της. Θα έπρεπε λοιπόν να την προετοιμάσει μιλώντας της.

  «Ανησύχησα. Και αν δεν κατάφερνα να την καθησυχάσω μιλώντας της για την καριέρα μου στην πορνογραφία και πάθαινε καρδιακή προσβολή κάνοντάς με να νοιώθω σαν μητροκτόνος; Κι αν αποφάσιζε να κόψει κάθε δεσμό μαζί μου;».

  Τίποτα από τα δυο δεν συνέβη τελικά, η μητέρα της το πήρε αρκετά ήρεμα.  

  Συγκρίνει την καριέρα μιας χορεύτριας και μιας πορνοστάρ. Και οι δυο κινδυνεύουν να πάθουν εξάρθρωση με χρόνιες συνέπειες, ακόμη και κάταγμα. Όμως η πορνοστάρ διατρέχει τους επιπλέον κινδύνους «να εξοστρακισθεί από την οικογένεια, από τους φίλους, γενικά από την κοινωνία, και να δυσκολευτεί να βρει άλλη δουλειά αργότερα στη ζωή της. Και οι δυο καριέρες έχουν ένα ανώτατο ηλικιακό όριο, που είναι κάτω από τα τριάντα πέντε. Η πιθανότητα επιτυχίας είναι μικρή, και διαρκεί λίγο. Όποιο από τα δυο επαγγέλματα κι αν ακολουθήσεις, πρέπει να δεχθείς ότι υπάρχουν πιθανότητες να υποστείς από μικρές παρενέργειες μέχρι και μεγάλη βλάβη. Οι θυσίες που έκανα για τη δουλειά μου έγιναν συνειδητά, δεν παύουν όμως να είναι θυσίες. Μεγάλο πράγμα να μπορείς να επιλέγεις ελεύθερα τα ρίσκα που θα πάρεις και να μπορείς να παίρνεις τα μέτρα προστασίας που πιστεύεις ότι θα σε προφυλάξουν» (σελ. 45).

  Προφανώς αυτό δεν συμβαίνει με όλες τις πορνοστάρ. Και, θυμήθηκα τώρα, η Τζούλια μου είπε ότι έφυγε από τη Φυλής γιατί τις υποχρέωναν να κάνουν διάφορα με τους πελάτες (ελεύθερο στοματικό, πρωκτικό, δεν φαντάζομαι τι άλλο).

  «We were once friends with benefits. Now we ’re friends, without benefits, and also without the “just”» (σελ. 78).

  Τον όρο «friends with benefits» τον συνάντησα στην ομώνυμη ταινία με την Emma Stone. Δεν έχουμε νομίζω παρόμοια έκφραση στα ελληνικά, που σημαίνει «Είμαστε φίλοι και πηδιόμαστε, απολαμβάνουμε το σεξ, και τίποτα παραπέρα. Το παραπέρα σημαίνει ότι κανείς από τους δυο δεν θα ακούσει τη φράση “σ’ αγαπώ”, δεν υπάρχουν σχέδια για το μέλλον· και όσο κρατήσει».  

  «Είπε ότι η βιβλιοθήκη του είχε βιβλία μόνο πολιτικής θεωρίας και επιστημονικής φαντασίας. Του είπα ότι είναι το ίδιο» (σελ. 98).

  Ναι, πέρα από τις οξυδερκείς παρατηρήσεις της, τα έξυπνα σχόλιά της και τη θαυμάσια αφήγησή της, η Stoya έχει και χιούμορ.  

  «Και, για πρώτη φορά από το 2009, ταξίδεψα αεροπορικώς χωρίς το Xanax. Ένοιωσα τόσο υπερήφανη για τον εαυτό μου» (σελ. 125).

  Ευτυχώς εγώ δεν έχω τέτοιο πρόβλημα.

  «Μεγάλωσα λέγοντάς μου συνέχεια ότι είναι κρίμα να πετάω. Ακόμη το πιστεύω» (σελ. 129).

  Ο λόγος για το φαγητό. Η Stoya το περίσσευμα του φαγητού το έδινε στα γατιά. Εγώ, μια και δεν έχω γάτες, το τρώγω πριν χαλάσει. Πολλά από τα κιλά που είχα κάποτε οφείλονταν σε αυτή την αντίληψη: να μην πετάω.

  Όταν ήμουν μικρός η μητέρα μου με μάλωνε που άφηνα φαγητό στο πιάτο μου. Είμαστε φτωχοί, δεν πρέπει να έχουμε αποφάγια, πρέπει να τρώμε όλο μας το φαΐ. Όταν ήλθα φοιτητής στην Αθήνα και συχνά πλήρωνα το βραδινό φαγητό (στην Πανεπιστημιακή Λέσχη έτρωγα το μεσημέρι και τα δυο κουπόνια, δεν άξιζε τον κόπο να κατεβαίνω από του Ζωγράφου και το βράδυ) δεν μου έκανε καρδιά να αφήσω αποφάγια, ήταν σαν να πέταγα λεφτά. Και μου έμεινε η συνήθεια και μετά, δεν αφήνω ποτέ στο πιάτο μου, γι’ αυτό προσπαθώ να μην το γεμίζω.

  Η Στόγια όχι μόνο είναι εξαιρετική συγγραφέας αλλά και πολύ όμορφη γυναίκα, γι’ αυτό προτίμησα να βάλω αυτή σαν frame στην ανάρτηση αυτής της βιβλιοκριτικής, που την έγραψα πριν έξι χρόνια νομίζω, χωρίς να τολμήσω να την αναρτήσω. Και τώρα βέβαια την αναρτώ λογοκριμένη.