Αlejandro Amenabar, Άνοιξε τα μάτια (Abre los ojos, 1997)

 

Αlejandro Amenabar, Άνοιξε τα μάτια (Abre los ojos, 1997)

 

  Αντιγράφω το τέλος της πλοκής από τη βικιπαίδεια:

  «…and the film ends, apparently ambiguously, on a black screen with a woman telling him to open his eyes».

  Αυτό είναι που δεν μου αρέσει, το διφορούμενο τέλος.

  Είμαι μια περίεργη περίπτωση.

  Έχω γράψει μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας αλλά δεν μου αρέσει η επιστημονική φαντασία, όπως είναι η ταινία του Αμενάμπαρ.

  Έχω γράψει παιδική λογοτεχνία, αλλά παιδική λογοτεχνία διαβάζω μόνο φίλων.

  Το γράψιμό μου είναι δοκιμιακό (κριτικές), αλλά δεν μου αρέσει να διαβάζω δοκίμια.

  Δεν μου αρέσει η ποίηση, διαβάζω μόνο ποιήματα φίλων, αλλά σ’ αυτήν εδώ την περίπτωση δεν γράφω ποιήματα, αν και έγραψα στα νιάτα μου.

  Η ταινία μέχρι τη μέση κυλάει κανονικά, δηλαδή ρεαλιστικά.

  Ο Σέζαρ «κλέβει» τη φίλη του φίλου του (φίλος να σου πετύχει!!!), την Σοφία (Πηνελόπη Κρουζ), αφήνοντας στα κρύα του λουτρού την φίλη του, την Νούρια.

  Αυτή, πληγωμένη, τον παρασύρει στο αυτοκίνητό της, να πάνε σπίτι της για σεξ. Όμως δεν θα φτάσουν ποτέ, θα το ρίξει σε ένα γκρεμό.

  Αυτή θα σκοτωθεί, αυτός θα σωθεί με παραμορφωμένο πρόσωπο.

  Τι να κάνει, τι να κάνει…

  Φοράει μια μάσκα.

  Έχει ζητήσει να εφαρμοστεί πάνω του η κρυωνική, να καταψυχθεί αφού πεθάνει, ώστε να αποψυχθεί μετά από χρόνια, όταν θα έχει προχωρήσει η ιατρική επιστήμη και να του αποκαταστήσουν το παραμορφωμένο του πρόσωπο, που οι πλαστικοί χειρούργοι δεν μπόρεσαν τώρα.

  Πρώτα όμως θα χρειαστεί να αυτοκτονήσει.

  Και ενώ μέχρι εκεί το έργο μου άρεσε, από εκεί και ύστερα γινόταν ένας γρίφος που με κούραζε πολύ, καθώς θα έπρεπε να περιμένω μέχρι το τέλος για να λυθεί.

  Δεν μου άρεσε η ταινία.

  Ήταν και το αμφίσημο τέλος της.

  Καλά, δεν μου άρεσε τίποτα στην ταινία;

  Μου άρεσε η εικοσιτριάχρονη Πηνελόπη Κρουζ, με την εκτυφλωτική προσωπικότητα.

  Να μην το ξαναλέω, γούστα είναι αυτά, εσάς μπορεί να σας αρέσει, η βαθμολογία της στο IMDb είναι 7,7.