Νατάσα Φραντζεσκάκη, Άθροισμα σιωπή

Νατάσα Φραντζεσκάκη, Άθροισμα σιωπής

Κρητικά Επίκαιρα, Απρίλης-Μάης Ι994

Το "Άθροισμα σιωπής" (Θουκιδίδης 1992) είναι η τρίτη ποιητική
συλλογή της Νατάσας Τριβιζά -Φραντζεσκάκη, μέσα σε δυο
χρόνια. Στα ποιήματα αυτά εγκαταλείπεται εντελώς η φυγή στον
παράδεισο των αναμνήσεων του παρελθόντος και στις προσδοκίες
της ουτοπίας του μέλλοντος που χαρακτήριζε την πρώτη της
συλλογή "Αναζητώντας την Ίδα". ενώ η συγκρατημένη αισιοδοξία
που ανιχνεύσαμε στην προηγούμενη συλλογή με τίτλο "Σκηνικό
επιβεβαίωσης" παύει εδώ να είναι συγκρατημένη. Τα ποιήματα
ιδιαίτερα που έχουν τον γενικό τίτλο "Κυριακές στο πάρκο"
αναβλύζουν από τη χαρά της ζωής, και από μια ευτυχία
καινουριοκατακτημένη, όπως φαίνεται χαρακτηριστικά στο ποίημα
με τον ακόμη πιο χαρακτηριστικό τίτλο "Ηδονοβλεψίες της
άνοιξης". Η ευτυχία αυτή γεμίζει τύψεις την ποιήτρια:
"σταυρωμένες πόλεις (Ιερουσαλήμ) σας ξέχασα", λέει στο
"Κατεδαφίσατε". Οι ίδιες τύψεις εκφράζονται και πιο πριν στο
ποίημα "ευδαίμονες"
Όνειδος
η ωραία μορφή μας
όταν ευδαίμονες
δεν ακούσαμε το κάλεσμα
της σκεπτόμενης ημέρας
μήτε το λυπημένο ήχο
της καμπάνας
στον μακρινό κόσμο.
Πιο κάτω καταγγέλλει την γεμάτη αυτοϊκανοποίηση, κλεισμένη
στο καβούκι της χαρά.
Συνηθίσαμε να οχυρώνουμε
τη χαρά ως τους καρπούς
των χεριών και η επικοινωνία
να φθάνει ως τον απέναντι τοίχο
και εκεί να την εκτελούμε.
Η ματιέρα του μέγιστου, πληθωρική στην προηγούμενη συλλογή,
συντροφεύεται εδώ συχνά με τη ματιέρα του ελάχιστου,
προσφέροντας τα υλικά της εικονοποιίας της ποιήτριας: "ήλιος",
"συμπαντική μουσική", "είχε απόσταση έτη φωτός", "ωκεανοί",
"έρημος", "αιωνιότητα".
Περπατάω στις συντεταγμένες του ονείρου
και κείνο ταξιδεύει με την εμβέλεια
του φωτός, υποσχόμενο την αιωνιότητα
στο γεγονός

Αν υπάρχω είναι γιατί θρυμματίζομαι
στ' άπειρα.
Αν ακούω τη μουσική, είναι γιατί
τ' άπειρα ελάχιστα οδηγούμενα από
ένα ένστιχτο επιστροφής συνθέτουν
την αρμονία από την αρχή.

Η ποιήτρια φαίνεται να γράφει εμπνευσμένα, κεραυνοβολημένη
από ακαριαίες σκέψεις, διοράσεις και αισθήματα, που εκφράζονται
σε αστραπές σύντομων, σαν χάι κου ποιημάτων, "με νοηματική
πυκνότητα, αποφθεγματική διατύπωση αλλά και με μια
ιμπρεσιονιστική ενάργεια", όπως γράψαμε σε προηγούμενο
σημείωμά μας.("Απόπειρα", Σεπτέμβρης 1992).Στα ποιήματα αυτά
βρίσκεται στις πιο ευτυχισμένες της στιγμές. Το "μικρό είναι
όμορφο", η οικολογική αυτή αντίληψη, δεν έχει εφαρμογή μόνο
στον τομέα της παραγωγής .Στην ποίηση έχει εισβάλει από
καιρό,(από τα λυρικά μικρά μέχρι τα σαν χάι κου αποφθεγματικά
και ιμπρεσιονιστικά ελάχιστα),και τελευταία αρχίζει να
κατακτά και την πεζογραφία. Αναφέρω ενδεικτικά το ομώνυμο
διήγημα από τη συλλογή "Το φόρεμα της Αnick" (Σμίλη 1992) της
Έλλης Μαρκοπούλου, τον "Ανέστη", έντεκα μόλις γραμμές, από τη
συλλογή "Μάτι φώσφορο κουμάντο γερό" και τη "Μεγάλη Πέμπτη"
(9 γραμμές) από την "Στενωπό των υφασμάτων" του Γιώργου
Σκαμπαρδώνη, και τα "Τριάντα διδακτικά αφηγήματα" της συλλογής
"Τα ερωτοπαθή" του Γιώργου Αριστινού. Όσο για την κριτική, κι
αυτή συμπιέζεται από τις απαιτήσεις των εκδοτών, μη
εξαιρουμένου και του κου Γαλάντη.