Το εργοστάσιο θα κλείσει.
Οι εργάτες είναι απλήρωτοι. Ο ιδιοκτήτης του θα τους πληρώσει, λέει, μετά από
έξι μήνες.
Ο Sedoy θα
παρασύρει κάποιους συναδέλφους του να απαγάγουν τον εργοστασιάρχη και να
ζητήσουν λύτρα. Θα τον κρατήσουν στο εργοστάσιο.
Όλα καλά, μέχρι που
πλακώνουν οι αστυνομικοί. Αργότερα θα μάθουμε ότι τους ειδοποίησε ο ίδιος ο Sedoy. Δεν τον ενδιέφεραν τα
χρήματα, αλλά η εκδίκηση. Ζήτησε να έλθει η τηλεόραση, και με ακάλυπτο πια το
κεφάλι, με τον ιδιοκτήτη δίπλα του, απαρίθμησε τις βρωμιές του. Επαναστατική
πράξη; -Το έκανα για την αλήθεια, λέει. -Το έκανες για να εκδικηθείς, του λέει
ο εργοστασιάρχης. Για να εκδικηθείς που είσαι αδικημένος απ’ τη ζωή.
Θα πέσει άγριο
πιστολίδι, θα δούμε πολλούς νεκρούς. Στο τέλος θα μείνει μόνος ο Sedoy με
τον εργοστασιάρχη. Θα τον αφήσει να φύγει και θα αυτοκτονήσει.
Πάλι το unhappy end.
Υπερβολικό το εύρημα
της απαγωγής του εργοστασιάρχη από τους απλήρωτους εργάτες, αλλά όμως έτσι θα
μπορέσει να εκτυλιχθεί η πλοκή. Όσο για τη «θέση» του έργου, αυτή θα φανεί ξεκάθαρα
στο διάλογο ανάμεσα στον Sedoy
και στον εργοστασιάρχη, που επιβεβαιώνει την απαισιοδοξία του Μπίκοφ: έτσι
έχουν τα πράγματα και έτσι θα είναι πάντα, κάποιοι στη ζωή τους θα είναι τυχεροί
και κάποιοι θα είναι άτυχοι. Μελαγχολική διαπίστωση, στη χώρα όπου φύτρωσε η
ελπίδα για την ουτοπία, για μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας, μια κοινωνία
όπου δεν θα υπήρχε πια εκμετάλλευση. Τις διαστρεβλώσεις του σοσιαλισμού τις είδαμε,
όμως τι ακολούθησε; Να αναφέρουμε μόνο ότι, μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού,
υπαρκτού ή ανύπαρκτου δεν έχει σημασία, τα εργοστάσια πουλήθηκα για κομμάτι
ψωμί σε άτομα που είχαν χρήματα, κυρίως μέλη της κομματικής νομενκλατούρας οι
οποίοι θησαύρισαν στη συνέχεια, αντιμετωπίζοντας τους εργαζόμενους όπως κάθε
καπιταλιστής σε μια δυτική χώρα.
Posts
No comments:
Post a Comment