Nima Javidi, The warden (2019)

Nima Javidi, The warden (2019)

  Ο «Διευθυντής φυλακών» (ο τίτλος της ταινίας) πρέπει να διαχειριστεί τη μεταφορά των κρατουμένων σε άλλη φυλακή, γιατί αυτή η φυλακή πρόκειται να κατεδαφισθεί για να επεκταθεί το παρακείμενο αεροδρόμιο.

  Στο μέτρημα των κρατουμένων διαπιστώνεται ότι λείπει ένας. Πού πήγε; Πότε πρόλαβε να το σκάσει;

  Αποκλείεται να το έσκασε, βρίσκεται εδώ μέσα. Πρέπει να τον βρούνε.

  Αρχίζει η αναζήτηση.

  Αυστηρός ο διευθυντής, όμως κατά βάθος είναι καλός, όπως ακούμε να λένε. Θα το χρειαστούμε αυτό, για να μην πέσουμε από τα σύννεφα.

  Μαζί του είναι μια κοινωνική λειτουργός. Χωρίς μαντήλα. Βέβαια έχουμε μια πρώτη ένδειξη ότι η ιστορία διαδραματίζεται επί Σάχη βλέποντας τη φωτογραφία του στον τοίχο, όπως παλιά υπήρχε σε μας η φωτογραφία του βασιλιά στα δημόσια γραφεία, και αργότερα έχουμε ακριβή χρονολογία: 1977. Βέβαια η ιστορία θα μπορούσε να διαδραματισθεί και επί Χομεϊνί, όμως ο φόβος φυλάει τα έρημα. Δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να σου προκύψει με τη λογοκρισία, και ας μην υπάρχουν αντικυβερνητικές αιχμές.

  Η κοινωνική λειτουργός, που σαν να τον ψιλοφλερτάρει, είναι πεπεισμένη για την αθωότητα του φυλακισμένου. Η ποινή του, βλέπει με έκπληξη, μετατράπηκε από δεκαπέντε χρόνια φυλάκιση σε εκτέλεση. Να λοιπόν γιατί προσπαθεί να το σκάσει.

  Η πρώτη ανατροπή: Η κοινωνική λειτουργός προσπαθεί να τον εντοπίσει, για να τον βοηθήσει να το σκάσει. Την βλέπει ο διευθυντής. Θα μπορούσα να σε καταγγείλω, της λέει.

  Φυσικά δεν σκοπεύει να το κάνει.

  Άλλη ανατροπή.

  Έρχεται κάποιος και του λέει, με δάκρυα στα μάτια, ότι ο καταδικασμένος δεν σκότωσε, το θύμα έπεσε μόνο του και σκοτώθηκε. Τον απείλησαν να ψευδομαρτυρήσει, είχαν λόγους.

  Ο διευθυντής δείχνει να παραιτείται από την αναζήτηση. Παίρνει τους άνδρες του και φεύγουν. Όμως είναι πονηρός, σταματάνε πίσω από κάτι βράχους και κοιτάζουν προς τη φυλακή. Δεν μπορεί, θα σκάσει μύτη.

  Ξαναγυρνάνε πίσω. Τίποτα, φαίνεται να έχει εξαφανισθεί. Τυχαία, ξεφυλλίζοντας τα σχέδια της φυλακής, πέφτει πάνω στο σχέδιο του ικριώματος που τώρα μεταφέρεται από ένα γερανό. Το βρήκε, είναι κρυμμένος στην καταπακτή, αυτή που ανοίγει κάτω από τα πόδια του κρεμασμένου.

  Τρέχει να προλάβει τον γερανό. Πίσω του με το δικό της αυτοκίνητο η κοινωνική λειτουργός, έχοντας μαζί της τη γυναίκα του καταδικασμένου και την κορούλα του.

  Θα προφτάσει τον γερανό και θα τον σταματήσει. Κοιτάζει μέσα από ένα άνοιγμα στην καταπακτή.

  Όχι, αυτό δεν είναι ανατροπή, είναι αφηγηματική αναμονή. Πεπεισμένος για την αθωότητα του καταδικασμένου πηγαίνει στο αμάξι του, φέρνει ένα σακ βουαγιάζ, με διάφορα εφόδια προφανώς, και το χώνει κάτω από το ικρίωμα.

  Η κοινωνική λειτουργός κοιτάζει συγκινημένη.

  Το έχω ξαναγράψει, σε πάρα πολλές ιρανικές ταινίες βλέπουμε την ανθρώπινη καλοσύνη, την ανθρωπιά. Στις περισσότερες φορές είναι εμφανής από την αρχή, εδώ την βλέπουμε σαν εφέ έκπληξης.

  Εξαιρετική ταινία, προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όμως δεν έφτασε στις αίθουσες. Πολύ κρίμα.

  Στο IMDb βλέπουμε μόνο μια άλλη ταινία το Javidi, την οποία έχουμε δει, τη «Μελβούρνη».