Από σήμερα, τελικά, στους κινηματογράφους.
Αν δεν έχεις διαβάσει
στο IMDb την υπόθεση του έργου, νομίζεις ότι είναι κάτι σαν το «Μην αφήνεις ίχνη» ή το «Captain fantastic». Όμως δεν είναι.
Ο πατέρας και η
εντεκάχρονη κόρη του ζουν μέσα στο δάσος, σε μια σκηνή. Όταν τους πλησιάζει κάποιος
και τους πιάνει την κουβέντα, ο πατέρας τον διώχνει διακριτικά και μετά λέει
στην κόρη του να τα μαζεύουν. Είναι επικίνδυνα, μπορεί να τους ανακαλύψουν,
πρέπει να μετακινηθούν.
Τελικά μόνο
μέσω της υπερβολής, και κυρίως της αντιρεαλιστικής υπερβολής, μπορείς να
αναδείξεις με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο το θέμα σου. Και το θέμα εδώ είναι η
αγάπη που τρέφει ένας πατέρας για την κόρη του. Και η αγάπη αυτή φαίνεται με
τον πιο δυνατό τρόπο όταν τον βλέπουμε να προσπαθεί με κάθε μέσο να την
προστατεύσει.
Να την
προστατεύσει από τι;
Μια επιδημία σάρωσε
το γυναικείο πληθυσμό, πριν δέκα χρόνια. Ο ιός έπληττε μόνο τις γυναίκες. Σε λίγα
φλας μπακ βλέπουμε τη γυναίκα του που αναμένει το μοιραίο. Ο άντρας της είναι
απαρηγόρητος. Υπόσχεται ότι θα προστατεύσει με κάθε τρόπο την κόρη τους.
Και το κάνει.
Μέσα στο δάσος θα ζήσουν για χρόνια. Καθώς ο γυναικείος πληθυσμός έχει εξαλειφθεί,
κάθε γυναίκα είναι πολύτιμο θήραμα για τους άντρες. Πρέπει να έχουν όσο το
δυνατόν λιγότερες επαφές με ανθρώπους. Και βέβαια την έχει μεταμφιέσει σε
αγόρι.
Θα
κινδυνεύσουν, θα ξεφύγουν από κακούς, στο τέλος θα συγκρουστούν μαζί τους.
Θα το κάνω το spoiler, αν και νομίζω η
αφηγηματική αναμονή είναι δεδομένη: έχουμε happy end.
Δεν είναι μόνο
οι σκηνές δράσης που δείχνουν τις απεγνωσμένες προσπάθειες του πατέρα να προστατεύσει
την κόρη του, είναι και η μεταξύ τους τρυφερή σχέση. Σε πολύ μεγάλα πλάνα τον
βλέπουμε να της αφηγείται ιστορίες, τις οποίες η μικρή ακούει με απληστία.
Πολύ μου άρεσε
αυτή η ταινία.
Posts
No comments:
Post a Comment