Αλέκος Σακελλάριος, Χαμένα όνειρα (1961)

Αλέκος Σακελλάριος, Χαμένα όνειρα (1961)

  Την ταινία την (ξανα)είδα γιατί την ανέφερε κάποιος σε σχόλιο στην ανάρτησή μου για το «Μια βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη».

  Πρόκειται για μια ταινία νεοελληνικού νεορεαλισμού που μου θύμισε το «Πόστο» του Ερμάνο Όλμι, ταινία που γυρίστηκε και αυτή το 1961. Δεν νομίζω να την είχε υπόψη του ο Σακελλάριος όταν γύριζε τη δική του, μια και είναι μεταφορά από δικό του θεατρικό έργο το οποίο συνυπογράφει με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο.

  Ο ήρωας του «Πόστου» δεν σκέφτεται ότι βρήκε αυτή τη θέση προσωρινά, όπως ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ που ονειρεύεται ότι θα γίνει μεγάλος συγγραφέας και σε λίγους μήνες θα την παρατήσει. Και ο ήρωας του «Πόστου» γράφει, αλλά δεν είναι σίγουρος ότι θα διαπρέψει σαν συγγραφέας, και βέβαια δεν σκοπεύει να αφήσει τη δουλειά του για κάτι καλύτερο.

  Δίπλα στον Παπαμιχαήλ έρχεται και η Αντιγόνη Βαλάκου. Κόρη βιομήχανου που αυτοκτόνησε λόγω χρεών, λέει ότι θα δουλέψει για λίγο, για τρεις τέσσερις μήνες, μέχρι να γίνει ο γάμος της με τον γιο ενός άλλου βιομήχανου. Όμως ο γάμος θα ναυαγήσει, ο μπαμπάς δεν θέλει το γάμο με μια πάμφτωχη τώρα νύφη. Όσο για τον Παπαμιχαήλ, το μυθιστόρημά του περνάει απαρατήρητο, μάταια ψάχνει για μια βιβλιοκριτική, ή έστω για μια απλή αναφορά σ’ αυτό σε κάποια εφημερίδα.

  Όταν οι λίγοι μήνες έγιναν έξι χρόνια, δημιουργήθηκαν άλλες προοπτικές. Την Αντιγόνη την ερωτεύεται ένας γείτονας, τον Δημήτρη θα τον πάρει στην Νιγηρία ένας θείος(;) του.

  Και οι δυο άτυχοι. Ο αρραβωνιαστικός πεθαίνει πάνω σε μια εγχείρηση, ενώ ο θείος φεύγει για την Νιγηρία αφήνοντας τον Δημήτρη στα κρύα του λουτρού.

  Εδώ δεν υπάρχει ρομάντζο, υπάρχει συμβιβασμός. Μετά από δώδεκα χρόνια συνειδητοποιούν ότι πρέπει να εγκαταλείψουν τα μεγάλα όνειρα. Ο Δημήτρης προτείνει στην Αντιγόνη να παντρευτούνε. Ήδη έχουν γκριζάρει οι κρόταφοί του. Αυτή θα δεχθεί. -Δεν θα έχουμε στο εξής ούτε μεγάλες χαρές, αλλά ούτε και μεγάλες λύπες, της λέει. Θα αρκεστούμε στις μικροχαρές και στις μικρολύπες μας.

  Δεν είναι οι μόνοι που έκαναν όνειρα. Είναι και ο Βέγγος, που δουλεύει σε ένα καφενείο κουβαλώντας καφέδες στα διάφορα γραφεία. Παρακαλεί να μεσολαβήσουν ώστε να αναλάβει το κυλικείο σε κάποια πολυκατοικία με γραφεία, σε κάποιο σινεμά (για σχολείο δεν άκουσα). Μάταια κι αυτός.

  Τελικά οι νέοι της εποχής εκείνης είχαν μεγαλύτερα όνειρα από ό,τι οι νέοι της δικής μας. Οι νέοι μας σήμερα ούτε ένα προσωρινό πόστο δεν βρίσκουν, οι περισσότεροι είναι στην ανεργία, και το εξωτερικό δεν είναι λύση για όλους.
  Ευτυχώς που μου το θύμισε ο Γιώργος ο Ξανθάκης, να συμπληρώσω τώρα, η μουσική ήταν υπέροχη, και δεν μπορούσε να μην είναι, αφού συνθέτης της ήταν ο Μάνος Χατζηδάκης.