Anthony Minghella, Ο άγγλος ασθενής (The English patient, 1996)

 Anthony Minghella, Ο άγγλος ασθενής (The English patient, 1996)

 

  Γιατί αποφάσισα να ξαναδώ την ταινία.

  Στο σύνδεσμο της βικιπαίδειας για την «Κόκκινη κορδέλα» του Ebrahim Hatamikia διαβάζω:

  «The film looks a lot like The English Patient. Hatamikia's ability to translate an American film scenario for an Iranian audience and make it look like the Iran-Iraq war points to the universality of war».

  Ήμουνα σίγουρος ότι ήταν εντελώς άσχετο, και το επιβεβαίωσα. Το μόνο κοινό που έχουν είναι οι νάρκες που σκάζουν, ελάχιστες στον «Άγγλο ασθενή».

  Θυμάμαι όμως ότι μου άρεσε η ταινία και είπα να την ξαναδώ, ώστε να επιβεβαιώσω και την υποψία μου.

  Η ταινία κινείται σε δυο χρονικά επίπεδα, το 1938 στο Κάιρο, πριν την έναρξη του πολέμου, και το 1944 στη Σικελία, μετά την απόβαση των συμμάχων.

  Βλέπουμε και δυο ερωτικές ιστορίες, συγκινητικές.

  Αυτή ερωτεύεται τον άγγλο ασθενή, και κερατώνει τον άντρα της. Αυτός, απελπισμένος, θα προσπαθήσει να εκδικηθεί. Με το δίπλανό του θα πέσει πάνω στον αντεραστή του, ο οποίος όμως ξεφεύγει την τελευταία στιγμή. Η γυναίκα του όμως που επιβαίνει τραυματίζεται ενώ ο ίδιος σκοτώνεται.

  Θα την μεταφέρει σε μια σπηλιά, και της υπόσχεται ότι θα έλθει γρήγορα να την πάρει.

  Τον περνάνε για γερμανό κατάσκοπο, και θα αργήσει να τα καταφέρει.

  Την βρίσκει νεκρή.

  Θα τη μεταφέρει στο δίπλανο του φίλου του. Όμως κατά την πτήση του θα καταρριφθεί και θα τραυματισθεί θανάσιμα. Θα τον περιποιείται η νοσοκόμα Juliette Binoche. Στο τέλος θα του ικανοποιήσει την επιθυμία να του κάνει ευθανασία.

  Η δεύτερη ερωτική ιστορία είναι ανάμεσα σ’ αυτή και σε έναν ινδό υπολοχαγό. Αυτή φαίνεται να έχει happy end.

  7,4 η βαθμολογία της, έχει εισπράξει αρκετά βραβεία.  

  Trivia:

  Ο ερωτευμένος σύζυγος, απελπισμένος, αποφάσισε να αυτοκτονήσει εκδικούμενος ταυτόχρονα.

  Δεν είχε το φλέγμα του Καρένιν.

  Και ο έρωτας των δύο ερωτευμένων, μετά από κάποιο χρόνο μπορεί να ξεθύμαινε, όπως του Βρόνσκι για την Άννα Καρένινα.

  Υπάρχει και η Τερέζα Ρακέν, υπάρχει και η μαντάμ Μποβαρύ.

  Και αρκετές άλλες φαντάζομαι, μυθιστορηματικές και μη.