Ebrahim Hatamikia, Damascus time (2018)
«Εκσυγχρονίζει» ο Χαταμίκια την αγάπη του για τον πόλεμο
(εννοώ τις πολεμικές ταινίες) με το να έχει σαν θέμα στην προτελευταία του ταινία
το ISIS.
H Παλμύρα πολιορκείται
άγρια από το ISIS. Υπάρχει
οξυμένο επισιτιστικό πρόβλημα των κατοίκων. Με αεροπλάνα τους στέλνουν εφόδια. Έξι
δέματα που στέλνει το Ιράν πέφτουν τα τέσσερα μέσα στην πόλη και τα δυο σε
χώρους που ελέγχει το ISIS.
Πρέπει να μεταφέρουν
πολίτες και τραυματίες από την πόλη, καθώς και αιχμαλώτους του ISIS. Την αποστολή θα την
αναλάβουν πατέρας και γιος. Θα πετάξουν με ένα σοβιετικό μεταγωγικό Ιλιούσιν,
που δεν βρίσκεται και στην καλύτερη κατάσταση.
Ανθρωπιστές οι
ιρανοί, θα βγάλουν τις χειροπέδες από τους αιχμαλώτους. Δεν έχει νόημα, πώς να
δραπετεύσουν.
Όμως αυτοί καταφέρνουν
και εξουδετερώνουν τους φρουρούς, και επιβάλλουν τους όρους τους. Θα
σταματήσουν στη Δαμασκό, που έτσι κι αλλιώς ήταν ο προορισμός τους, θα ανεφοδιαστούν
με καύσιμα, και θα πετάξουν πάλι.
Προς τα πού;
Αυτό θα το μάθουμε
στο τέλος: σε μια πτήση αυτοκτονίας, παρόμοια με αυτή της 11ης
Σεπτεμβρίου.
Πατέρας και γιος θα
προσγειώσουν το αεροπλάνο σε μια ερημική περιοχή, κοντά στη Δαμασκό. Αρνούνται
να πετάξουν. Διαπραγματεύονται.
Να αφήσουν τα
γυναικόπαιδα και τους τραυματίες να κατέβουν και θα πετάξουν πίσω στην Παλμύρα.
Αλλά ο Σεΐχης
πρέπει να ορκιστεί στο κοράνι ότι θα τους αφήσει, πατέρα και γιο, να φύγουν.
Ορκίζεται.
Θα μάθουμε ότι,
εντάξει το ισλάμ, αλλά υπάρχουν και οι φυλές.
Βλέποντας ότι δεν τους
υποδέχονται κατά την προσγείωση μέλη της φυλής τους αλλά μιας άλλης φυλής, τον
σεΐχη
τον ζώνουν μαύρα φίδια.
Και δεν είχε άδικο.
Πώς τόλμησε να
διαπραγματευτεί, και μάλιστα να ορκιστεί, με τους άπιστους;
Θα του πάρουν το κεφάλι.
Μεγάλη ιστορία πώς
κατάφεραν να γλιτώσουν, τόσο οι αιχμάλωτοι όσο και οι δυο πιλότοι.
Η πιο συναρπαστική ταινία
του Χαταμίκια που έχω δει, τον οποίο, παρεμπιπτόντως, είδαμε πακέτο, μια και οι
περισσότερες ταινίες του είναι πολεμικές ταινίες και τώρα γράφω για αυτό το
είδος. Το 5,4 της βαθμολογίας της δεν μου λέει τίποτα.
No comments:
Post a Comment