Shahriar Bahrani, The passage (1986)

 Shahriar Bahrani, The passage (1986)

 

  Και αυτή η πολεμική ταινία ιερής άμυνας έχει σαν πλοκή μια επιχείρηση πίσω από τις εχθρικές γραμμές, την οποία αναλαμβάνει μια ομάδα τεσσάρων ατόμων. Μάλιστα έχει κάτι κοινό με τους «Αετούς» του Samuel Khachikian: η επιχείρηση γίνεται σε κουρδικό έδαφος. Στόχος, η ανατίναξη μιας γέφυρας, κάτι σαν το δικό μας Γοργοπόταμο.

  Η επιχείρηση θα στεφθεί με επιτυχία, όμως μόνο οι δυο θα τα καταφέρουν να επιζήσουν. Ο Νάσερ μάλιστα, που είχε δώσει το δαχτυλίδι αρραβώνων στην αρραβωνιαστικιά μου με την οποία μόλις είχαν τελέσει τους αρραβώνες τους, σε περίπτωση που δεν γυρίσει, θα θεωρηθεί νεκρός, και μόλις την τελευταία στιγμή θα διαπιστώσουν ότι αναπνέει. Θα χειρουργηθεί, αλλά έχει χάσει τη μνήμη του. Θα του επανέλθει όταν τον εντοπίσει τυχαία ο άλλος επιζήσας που τον έψαχνε.

  Στις ταινίες ιερής άμυνας που γυρίστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ, αυτό που εξαίρεται είναι η αυτοθυσία με τη δόξα που περιβάλλει τον μάρτυρα. Δεν πρέπει να διστάσουν οι θεατές να πάνε εθελοντές στον πόλεμο. Είδαμε την λαχτάρα του ιμάμη να πάει εθελοντής στην ταινία του Μοχσέν Μαχμαλμπάφ, «Τα δυο τυφλά μάτια».  

  Υπάρχει και κάτι καινούριο: Δεν είναι όλοι οι εχθροί προσωποποίηση του διαβόλου. Ένας αξιωματικός, αγανακτισμένος, σκοτώνει τον ανώτερό του που τον βλέπει να βασανίζει έναν μικρό ιρακινό κούρδο και μετά να τον εκτελεί.

  Και η επόμενη ταινία του Bahrani «Fright» (1987) είναι στο ίδιο μοτίβο: Μετά από ένα βομβαρδισμό με χημικά ενός χωριού στα σύνορα με το Κουρδιστάν, μια ομάδα ιρανών στρατιωτών εισέρχεται κρυφά στην ιρακινή βάση για να ανακαλύψουν ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος τους.