Kianoush Ayari, The Abadanis (1993)

 Kianoush Ayari, The Abadanis (1993)

 

  Νομίζω τελειώσαμε με τις πολεμικές ταινίες που γυρίστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και περνάμε στις πολεμικές ταινίες που γυρίστηκαν μετά τον πόλεμο. Οι «Αμπαντανοί» χαρακτηρίζονται από τη βικιπαίδεια σαν ταινία της ιερής άμυνας, όπως λέγονται αλλιώς οι πολεμικές ταινίες, όμως θα μπορούσε και να μην είναι, θα μπορούσε να σταθεί μια χαρά έξω από το context του πολέμου, όπως άλλωστε και ο «Κλέφτης ποδηλάτων» του ντε Σίκα, από όπου ο Αγιαρί αντλεί την έμπνευσή του.

  Του κλέβουν το αυτοκίνητό του, το μόνο μέσο που έχει για να ζήσει. Ξεκινάει μια απεγνωσμένη αναζήτηση, με τη βοήθεια ενός φίλου. Γυρίζουν από τη μια μάντρα στην άλλη, μέχρι που κάποτε το πετυχαίνουν. Του έχουν αφαιρέσει όμως κάποια εξαρτήματα.

  Και δεν είναι μόνο αυτό, κλέβουν και τα γυαλιά του γιου του.

  Ακόμη:

  Στην μάντρα προσπαθεί να κλέψει και αυτός έναν τροχό.

  Όπου φτωχός και η μοίρα του.

  Η ιστορία στέκεται μια χαρά έτσι όπως την αφηγήθηκα. Όμως τονίζεται από ένα γεγονός, που κάνει την κατάσταση του ανθρώπου αυτού πιο τραγική: Είναι από τους επιβιώσαντες των βομβαρδισμών του Αμπαντάν. Σίγουρα είχε μια καλύτερη ζωή εκεί, αλλά αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει λόγω του πολέμου.

  Όπου φτωχός και η μοίρα του.

  Στο Χοραμσάρ, το οποίο τελικά καταλήφθηκε από τους ιρακινούς, η πόλη εκκενώθηκε.

  Όμως δεν έφυγαν όλοι.

  Κάποιοι δεν είχαν πού να πάνε, ούτε τα οικονομικά μέσα για να φύγουν.

  Έμειναν, και σφαγιάσθηκαν εν ψυχρώ, αν και άμαχοι, από τους ιρακινούς.

  Με το τέλος του πολέμου δεν ήταν πια τόση ανάγκη να υμνήσουν τους ήρωες-μάρτυρες, έτσι οι σκηνοθέτες αναπαρήγαγαν τη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου στον άμαχο πληθυσμό.