Emil Loteanu, Οι τσιγγάνοι πεθαίνουν από αγάπη (Лаутары, 1972)

 Emil Loteanu, Οι τσιγγάνοι πεθαίνουν από αγάπη (Лаутары, 1972)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Την ταινία την είδα φοιτητής, δεν θυμάμαι αν την είδα ξανά. Θυμάμαι όμως ότι μου άρεσε πάρα πολύ.

  Έχω δει άλλη μια ταινία του Emil Loteanu, «Στις ρεματιές και στα βατόμουρα». Στην ανάρτησή μου γι’ αυτήν γράφω: «Όμως το στόρι είναι το πρόσχημα για να μας δώσει ο Λοτεάνου ένα ποίημα για την εξοχή. Τα εικαστικά πλάνα με τοπία και φύση είναι άφθονα».

  Και εδώ το στόρι είναι το πρόσχημα για να μας δώσει ο Loteanu όμορφα εικαστικά πλάνα, αλλά και άφθονα λαογραφικά στοιχεία για τους «Λαουτάρι», ομάδες μουσικών που περιφέρονταν στη Βεσσαραβία κατά τα μέσα του 19^ου αιώνα, που τότε ανήκε στη Ρωσία. Γι’ αυτό εκτός από ρουμάνικα ακούμε και ρώσικα.

  Και το στόρι;

  Σιγά που θα δώσει την κόρη του σε έναν φτωχό λαουτάρη. Οι δυο νέοι που αγαπιούνται θα κλεφτούνε, αλλά θα τους κυνηγήσουν και θα τους μαστιγώσουν για τιμωρία. Την κόρη του θα την δώσει σε έναν πλούσιο ούγγρο.

  Το μοτίβο που έχουμε εδώ είναι το μοτίβο της ανεκπλήρωτης αγάπης που στοιχειώνει.

  Θα την αναζητεί πάντα, θα χρυσοπληρώνει για χρόνια έναν εβραίο για να του τη βρει.

  Στο τέλος της ταινίας βλέπουμε ότι και αυτή την είχε στοιχειώσει η αγάπη της γι’ αυτόν.

  Η ταινία κινείται σε δυο χρονικά επίπεδα, που εναλλάσσονται. Νεαρός ο Τομά, και ηλικιωμένος πια, αρχηγός της ομάδας των μουσικών. Και βέβαια θα ακούσουμε άφθονη τσιγγάνικη μουσική, αλλά όχι μόνο.