Babak Payami, One more day (Yek rouz bishtar, 2000)

Babak Payami, One more day (Yek rouz bishtar, 2000)

  Έχω δει την επόμενη ταινία του Babak Payami, την «Μυστική ψηφοφορία», μια γκροτέσκα κωμωδία που μου άρεσε πάρα πολύ. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο και για την «Μια ακόμη μέρα», που με άφησε κάπως αμήχανο.

  Το θέατρο είναι λόγος, ο κινηματογράφος είναι εικόνα, αν και κάποιες φορές ο κινηματογράφος μπορεί να γίνει θέατρο (εννοώ τη μεταφορά θεατρικών έργων με τον πληθωρικό τους λόγο) χωρίς όμως να ισχύει και το αντίστροφο. Εικόνα ήταν για τον συγχωρεμένο τον Αγγελόπουλο, εικόνα είναι και για τον Παγιαμί, σ’ αυτό του το έργο.

   Η κάμερα μένει συνήθως ακίνητη, ζουμάροντας κάποιες φορές ελάχιστα πάνω στους δυο ήρωες. Άλλες φορές τους περιμένει να εμφανιστούν. Άλλες πάλι τους παρακολουθεί όπως ένας ακίνητος άνθρωπος που απλά γυρίζει το κεφάλι του. Τα πλάνα γενικά είναι μεγάλη διάρκειας, ιδιαίτερα το πρώτο, στο οποίο βλέπουμε τον άντρα και τη γυναίκα να κάθονται στο παγκάκι της στάσης λεωφορείου.

  Ο άντρας έχει μια άρρωστη γυναίκα που τελικά θα καταλήξει, και μέχρι τότε την φροντίζει όσο μπορεί. Για τη γυναίκα απλά μαθαίνουμε κάποια στιγμή ότι ήταν παντρεμένη.

  Σπάνια διαβάζω κριτικές άλλων, και αυτό όταν η ταινία με αφήσει αμήχανο, όπως π.χ. το «Mulholland drive» του David Lynch (δεν έγραψα γι’ αυτή), για το οποίο διάβασα ότι υπάρχει ειδική ιστοσελίδα που το ερμηνεύει. Έτσι και γι’ αυτή την ταινία, επειδή αφηγηματικά με άφησε αμήχανο εξαιτίας μιας ορισμένης ασάφειας της πλοκής διάβασα τα κείμενα δυο users –τόσα υπήρχαν μόνο – στο IMDb που επίσης επισήμαναν την ασάφεια αυτή. Ακόμη, η τόση μούγκα των δυο ηρώων είναι άκρως αντιρρεαλιστική.

  Στην αρχή, όπως τους είδα να κοιτάζονται επιφυλακτικά, σκέφτηκα ότι αυτή ήταν η πρώτη τους συνάντηση. Όμως δεν ήταν. –Να μιλήσεις στον αδελφό μου, του λέει κάποια στιγμή αυτή. –Δεν έχω σπίτι, της λέει αυτός πολύ αργότερα, όταν του ζητάει ξανά να μιλήσει στον αδελφό της. –Ούτε και ο αδελφός μου έχει, του απαντάει.

  Ήθελε απλά τη γυναικεία συντροφιά; Για μια ακόμη μέρα; Έστω και καθισμένοι απέναντι στα καθίσματα του λεωφορείου; Αυτή, ήθελε ένα σύζυγο. Στην τελευταία σκηνή του έργου βλέπουμε τη γυναίκα να περιμένει στη στάση. Αυτός δεν έχει εμφανιστεί. Η κάμερα την παρακολουθεί μέσα από το λεωφορείο καθώς αυτό απομακρύνεται.

  Τελικά δεν έχουν όλα τα romance, όπως χαρακτηρίζει το IMDb την ταινία, happy end.

  Η ταινία θα μου άρεσε περισσότερο αν ήταν αφηγηματικά πιο σαφής.