Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Στην προηγούμενη ανάρτησή μου για το «Ένας
διακεκριμένος πολίτης» μίλαγα για το πραγματικό και το επινοημένο σε μια
ιστορία. Ίσως δεν τόνισα όσο έπρεπε ότι εγώ είμαι λάτρης του πραγματικού. Μου
αρέσουν οι ταινίες που βασίζονται σε μια πραγματική ιστορία. Μου αρέσουν επίσης
οι βιογραφίες όπως αυτή εδώ η ταινία, που αναφέρεται στη ζωή της γαλλίδας
τραγουδίστριας Δαλιδά.
Έχω γράψει επίσης ότι υπάρχουν διάφοροι
παράγοντες που καθορίζουν την επιλογή μας και επηρεάζουν την κρίση μας, όπως
είναι ο ειδολογικός (μου αρέσουν οι κωμωδίες) η μεταφορά αριστουργημάτων της
κλασικής λογοτεχνίας στη μεγάλη οθόνη, ταινίες που έχουν να κάνουν με
συγκεκριμένες χώρες όπως το Ιράν και η Κίνα, με συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο
όπως η Αφρική και μάλιστα η μαύρη, κ.λπ. κ.λπ.
Ο λόγος που θα πήγαινα οπωσδήποτε να δω την
ταινία βρίσκεται ανάμεσα στο κ.λπ.: μου φέρνει στο νου αναμνήσεις από την
εφηβεία μου. Ήμουν δεκαεπτάχρονος όταν αυτοκτόνησε ο Λουίτζι Τένκο (17-1-1967),
το αμόρε της Δαλιδάς, γιατί το τραγούδι του ciao amore, ciao δεν πήρε το βραβείο στο φεστιβάλ
τραγουδιού του Σαν Ρέμο. Δεν ξέχασα ποτέ τη μελωδία αυτού του τραγουδιού και
θυμόμουν δυο στίχους του: andare via lontano, cercare un altro mondo.
Πέρα από τη βιογραφία, η ταινία βλέπεται και
ως δράμα. Δυστυχισμένα παιδικά χρόνια προδιαθέτουν για κατάθλιψη. Είναι και η
περίπτωση της «Ξανθιάς» που παρουσιάσαμε πρόσφατα (μυθιστορηματική βιογραφία της Μέριλιν Μονρόε
από την Joyce Carol Oates). Οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι σχεδόν αναπόφευκτη συνέπεια. Η δόξα δεν
προφυλάσσει. Ο Χέμινγουεϊ, παρά το Νόμπελ του, αυτοκτόνησε. Το ίδιο και ο
Γιασουνάρι Καουαμπάτα. Και πόσοι άλλοι δεν αυτοκτόνησαν έμμεσα, αλκοολικοί,
όπως ο Francis Scott Fitzgerald.
Η ταινία μου άρεσε ακόμη περισσότερο γιατί
ήταν καλή. Πολύ καλές ερμηνείες, πολύ καλή σκηνοθεσία και φυσικά γεμάτη με
τραγούδια της Δαλιδά. Και στο IMDb βλέπω έχει μια καλή βαθμολογία, 6,8.
Posts
No comments:
Post a Comment