Ruba Nadda, Cairo time

Ruba Nadda, Cairo time (2009)

  Η ταινία θα προβληθεί αύριο Κυριακή 12 Μαρτίου 21.30 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας (Ιερά οδός 48 & μεγ.αλεξάνδρου 134-136), αίθουσα Παύλος Ζάννας, στα πλαίσια της 6^ης εβδομάδας αφρικανικού κινηματογράφου, με αγγλικούς υπότιτλους.

  Αυτή τη φορά θα συμφωνήσω απόλυτα και με τους δυο χαρακτηρισμούς του IMDb για την ταινία: drama, romance. Romance, γιατί η συμπάθεια ανάμεσα στην Juliette και στον Tareq εξελίσσεται σε κάτι βαθύτερο. Drama, γιατί δεν θα ευοδωθεί, και δεν ήταν δυνατόν να ευοδωθεί, το αίσθημα που θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους.

  Η Juliette, δημοσιογράφος, έρχεται στο Κάιρο να συναντήσει τον άντρα της που δουλεύει για τα Ηνωμένα Έθνη στη Γάζα, οργανώνοντας στρατόπεδα προσφύγων. Θα μείνει σε ένα ξενοδοχείο, μέχρι να έλθει αυτός να τη συναντήσει.

  Πράγμα όχι και τόσο εύκολο. Η Γάζα είναι μια κόλαση εκείνη την περίοδο. Έτσι αρκείται στη συντροφιά του Tariq, που ήταν υφιστάμενος του άντρα της μέχρι που πήρε σύνταξη. Ανύπαντρος, άνοιξε ένα καφενείο για να απασχολείται σαν συνταξιούχος. Θα την ξεναγήσει, προσπαθώντας να κάνει ευχάριστη τη διαμονή της.

  Κάποια στιγμή έρχεται ο άντρας της, βάζοντας έτσι τέλος σ’ αυτό το πλατωνικό ειδύλλιο, που δεν προχώρησε πέρα από ένα γρήγορο φιλί που της έδωσε ο Tareq στο στόμα, που την άφησε μεν αμήχανη αλλά και την ευχαρίστησε ταυτόχρονα.

  Εξαιρετική η σκηνοθέτις, κατάφερε να κρατηθεί στη λεπτή διαχωριστική γραμμή, ώστε να μη σοκάρει αλλά και να μην δείξει αναιμικό αυτό το αίσθημα.

  Στις τριτοκοσμικές ταινίες το ανθρωπολογικό στοιχείο προβάλλεται αρκετά χαρακτηριστικά για τον δυτικό θεατή.

  Οι άραβες, είναι πεποίθησή μου, έχουν ένα ιδεοψυχαναγκασμό με το σεξ. Το βλέπουμε στην ταινία, όπου ένα σμήνος ανδρών παίρνουν από πίσω την Juliette μέχρι να έλθει να την σώσει ο Tareq. Το είδαμε και στην ταινία του Mohamed Diab «Cairo 678» (2010), που έχει σαν θέμα την σεξουαλική παρενόχληση.

  Ο Tareq στα νιάτα του ήταν ερωτευμένος με την Γιασμίνα. Αυτή παντρεύτηκε άλλον. Γιατί; Μπορούμε να υποθέσουμε. Ήταν αρμένια χριστιανή. Προφανώς τα σύνορα της αγάπης εδώ δεν ξεπεράστηκαν. Υπάρχει μια ελπίδα, τώρα είναι χήρα, η Juliette τον προτρέπει να πάνε στον γάμο της κόρης της ενώ αρχικά είχε αρνηθεί. Αν θα υπάρξει επανασύνδεση δεν θα το μάθουμε, όμως παρακολουθούμε σκηνές από το γάμο. Η νύφη χορεύει το γνωστό σε μας τσιφτεφτέλι με ένα τολμηρό εξώκοιλο. Ας το απολαύσει μέχρι να έλθουν οι αδελφοί μουσουλμάνοι.

  Ακούμε και για τα παιδιά του δρόμου. Ήξερα ότι υπάρχουν στην Ινδία, στη Βραζιλία, στο Μαρόκο (Θυμάμαι τη θαυμάσια ταινία του μαροκινού Nabil Ayouch, «Ali Zaoua prince de la rue»), αλλά δεν ήξερα ότι υπάρχουν και στο Κάιρο. Επίσης είδαμε μικρά κορίτσια, το μεγαλύτερο μόλις δεκατριών χρονών, να δουλεύουν στην ταπητουργία. Σχολείο δεν πάνε; Το σχολείο κοστίζει, και θέλουν να μαζέψουν χρήματα για την προίκα τους.

  Κρίμα που δεν βρήκαν ελληνικούς υπότιτλους. Αξίζει να δείτε την ταινία, έστω και με αγγλικούς. Όλοι ξέρουν λίγο πολύ αγγλικά.