Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Την ταινία την είδα σαν συνέχεια του «Γυρίζω
σπίτι» του Μανουέλ ντε Ολιβέιρα. Εκεί, ο μεγάλος ηθοποιός συνειδητοποιεί ότι
είναι η ώρα του να αποχωρίσει από τη σκηνή. Στην ταινία του Γιάνος Εντελένυι ο
μεγάλος ηθοποιός, χρόνια απόμαχος της σκηνής, ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει τη
ζωή. Είναι άρρωστος, με πάρκινσον, χρειάζεται κάποια να τον προσέχει. Το
μπαστούνι και το καροτσάκι για τον κήπο είναι μια αναγκαιότητα, και σε λίγο θα
γίνουν και τα babylino. Είναι δύστροπος, καμιά
δεν του κάθεται. Η Δωροθέα θα αποτελέσει εξαίρεση. Είναι νέα, έξυπνη,
εξυπηρετική, και θα τον κατακτήσει. Επί πλέον είναι ηθοποιός. Ανταλλάσουν
πολλές σαιξπηρικές ατάκες.
Ο Σερ Μάικλ θα τιμηθεί από την Ένωση
Κριτικών. Είναι το 24ο βραβείο που θα πάρει. Αδύνατον να πάει να το
παραλάβει ο ίδιος στα χάλια που είναι. Θα το παραλάβει η κόρη του η Σοφία. Όμως
η Δωροθέα του βάζει ιδέες, να το παραλάβει ο ίδιος, κάτι που τον ενθουσιάζει. Η
Σοφία όμως δεν ενθουσιάζεται καθόλου και απολύει την Δωροθέα. Όταν το μαθαίνει
ο σερ Μάικλ παθαίνει αποπληξία. Μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Εκεί θα τον
εντοπίσει η Δωροθέα. Που συνωμοτούν με την Μίλι, οικονόμο του και παλιά του
αγάπη, να τον μεταφέρουν στο χώρο της τελετής της απονομής του βραβείου, εν
αγνοία της Σοφίας.
Στην ταινία θεματοποιείται το γνωστό To be or not to be. Ξαναείδα τη γνωστή σκηνή από την ομώνυμη ταινία του
Ερνστ Λούμπιτς (1942), μια σπαρταριστή κωμωδία που είδα και σε remake του Mel Brooks (1982) και σε θεατρική παράσταση με την Κάτια Δανδουλάκη
πριν πέντε περίπου χρόνια: ο ηθοποιός κολλάει στο to be, καθώς βλέπει εκείνον που φλερτάρει τη γυναίκα του να
σηκώνεται από το κάθισμά του, προφανώς για να πάει στο καμαρίνι της, και ο
υποβολέας του ψιθυρίζει τη συνέχεια, λες και ήταν δυνατόν να την έχει ξεχάσει. Στην
ομιλία που κάνει ο σερ Μάικλ στην απονομή, αναφερόμενος στη γνωστή ατάκα του
Άμλετ, δίνει μια απάντηση χείμαρρο: ναι, ούτε συζήτηση, to be και πάλι to be.
Να τη δείτε, και πάλι να τη δείτε, είναι μια
πολύ ωραία κωμωδία.
Posts
No comments:
Post a Comment