Richard Alwyn, Suicide-Secret life of Japan (2001)

Richard Alwyn, Suicide-Secret life of Japan (2001)

 

  Η παροιμία λέει: ήταν κακό το κλήμα, το ’φαγε κι ο γάιδαρος.

  Το κλήμα: πιστεύω ότι οι γιαπωνέζοι έχουν αυτοκτονικά γονίδια. Καμικάζι, χαρακίρι, είναι σε όλους γνωστά.

  Ο γάιδαρος: Η οικονομική ύφεση. Πολλοί βρέθηκαν άνεργοι, πιεσμένοι από χρέη, άστεγοι (πολλοί άστεγοι κατέφευγαν σε ένα παρκάκι). Αρκετοί απ’ αυτούς δεν άντεξαν, αυτοκτόνησαν.

  33.038 αυτοκτονίες έγιναν την προηγούμενη χρονιά (2000), διαβάζουμε σ’ αυτό το σαρανταεννιάλεπτο ντοκιμαντέρ. Τουλάχιστον τριάντα παιδιά κάθε μέρα χάνουν τον πατέρα τους που αυτοκτόνησε.

  Φοβερά νούμερα.

  Ακούμε πολλές συνταρακτικές ιστορίες για άτομα που αυτοκτόνησαν και από άτομα που την τελευταία στιγμή άλλαξαν γνώμη.

  Αγαπημένος τόπος αυτοκτονίας ένα δάσος. Μπαίνουν μέσα, χάνονται, έχουν μαζί τους χάπια, βρέθηκε και ένα δένδρο με κρεμασμένο ένα σχοινί. Η αστυνομία κατά καιρούς πηγαίνει μέσα στο δάσος για να βρει άτομα που έχουν αυτοκτονήσει, πολλά από τα οποία βρίσκονται ήδη σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης.

  Και με τα χίλια βάσανα πάλι η ζωή γλυκιά ’ναι, ας το έχουν υπόψη τους οι επίδοξοι αυτόχειρες. Και καλό είναι να πάρουν τηλέφωνο το 1018, γραμμή υποστήριξης των υποψήφιων αυτόχειρων.

  1.056.307 αυτοκτονίες είχαμε φέτος παγκόσμια διαβάζω στο worldometers. Δεν προλαβαίνω να το γράψω και το 7 γίνεται 8. Ξανακοιτάζω, 9. Φαίνεται ότι πριν περάσει ένα λεπτό αυτοκτονεί και κάποιος. 10 τώρα. 11, και πάει λέγοντας.

  Από την αρχή της πανδημίας, εδώ και δυο χρόνια, είχαμε 5,415,087 νεκρούς. Χοντρικά θα λέγαμε ότι για κάθε τρεις νεκρούς από τον κορονοϊό έχουμε ένα νεκρό από αυτοκτονία. Φοβερό!!!