Christian Petzold, Ο νεκρός (Toter Mann, 2001)

Christian Petzold, Ο νεκρός (Toter Mann, 2001)

 

  Είδα το «Vertigo» (1958) του Χίτσκοκ που αποτελεί πηγή της έμπνευσης για τον «Νεκρό» του Petzold, για να κάνω τη σύγκριση.

  Η ομοιότητα: η κοπέλα παρασύρει τον δικηγόρο να την ερωτευθεί. Η διαφορά: αυτή δεν θα τον ερωτευθεί, τουλάχιστον πριν το τελευταίο πλάνο.

  Γιατί να την ερωτευθεί;

  Έχει το λόγο της.

  Ένας φυλακισμένος που έχει αποφυλακισθεί και βρίσκεται υπό επιτήρηση από αυτόν τον δικηγόρο σε ένα πρόγραμμα επανένταξης είχε απαγάγει και βίαζε την αδελφή της, και στο τέλος τη σκότωσε. Οι γονείς της αυτοκτόνησαν από τη λύπη τους. Θέλει να εκδικηθεί. Μάλιστα παραιτείται από τη δουλειά της (δούλευε τηλεφωνήτρια) για να δουλέψει στο κέντρο επανένταξης. Σερβίρει, καθαρίζει, μαγειρεύει.

  Ο φυλακισμένος μάς είναι συμπαθητικός. Δεν ξέρουμε ακόμη τι έκανε. Όμως κάποια στιγμή το μαθαίνουμε.

  Τον έχει προσκαλέσει στο σπίτι της. Εκεί ετοιμάζει την εκδίκησή της. Ο δικηγόρος που έχει ανακαλύψει την ταυτότητά της και το τι την συνδέει με τον φυλακισμένο τον προειδοποιεί. Τον αγνοεί.

  Πηγαίνει σπίτι της. Την βλέπει που ρίχνει το σκονάκι στο ποτό του. Δεν αντιδρά. Το πίνει.

  Αυτοκτονική τάση μεταμέλειας.

  Τον βλέπουμε ξαπλωμένο στο κρεβάτι, δεμένο χειροπόδαρα. Αφηγείται για το επεισόδιο. Ήταν μια άτυχη στιγμή, είχε σκοπό να την ελευθερώσει.

  Αυτή είναι πάνω του κρατώντας ένα ψαλίδι, σαν αυτό με το οποίο σκότωσε την αδελφή της.

  -Μπορείς να το κάνεις, μπορείς, της λέει καλώντας τη να τον σκοτώσει. Αυτή του κόβει το λουρί από το ένα χέρι. Πηγαίνει και κάθεται σε μιαν άκρη. Αυτός με το ψαλίδι ελευθερώνεται. Αυτή, με γυρισμένο το κεφάλι στον τοίχο, αφηγείται για τους γονείς της που αυτοκτόνησαν.

  Οι αστυνομικοί κτυπάνε την πόρτα. Θα μπουκάρουν. Κρατάει το ψαλίδι. Μη φοβάσαι της λέει, δεν θα σου κάνω κακό. Επαναλαμβάνει, μη φοβάσαι, δεν θα σου κάνω κακό. Το σηκώνει, τάχα για να τη σκοτώσει. Οι αστυνομικοί πυροβολούν.

  Και το τελευταίο πλάνο;

  Είναι ξαπλωμένη στο ασθενοφόρο. Δίπλα της ο δικηγόρος. Της πιάνει την παλάμη της με τα δυο του χέρια. Τα αισθήματά του δεν άλλαξαν, παρόλο που ξέρει. Γυρνάει και τον κοιτάζει.

  Δεν χαμογελάει. Εγώ παρόλα αυτά επιλέγω το happy end.

  Συναρπαστικές ιστορίες μας αφηγείται ο Petzold, θα το ξαναπώ, τι καλά που έκανα να αποφασίσω να τον δω πακέτο.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία του «Εσωτερική ασφάλεια» (2000).